Foto: Kyra Sedgwick als Stella Peck, Dwayne Johnson als Joe Kingman en Madison Pettis als Peyton Kelly in The Game Plan (2007)
Het plan was dat ik vandaag aanwezig zou zijn bij een scholingsdag. Een studiedag met een spreker die ik heel graag wilde horen: Barbara Wilson Clay, en van de grote namen in mijn beroep. Het stond allang in mijn agenda gepland en ik had er echt zin in. Maar ik moest mijn plan bijstellen, een vervelend en irritant virus gooide roet in het eten. Nou, ja, snot in de neus, om precies te zijn. En watten in het hoofd. En, nee, het is niet omdat ik de zo vriendelijk doch dringend aangeraden griepprik niet heb genomen (dank u zeer, mijn lijf beschermt zichzelf wel, en zo niet: if it doesn’t kill me it’ll make me stronger), want het is geen griep. Alleen een zware verkoudheid. Vervelend, lastig, en nu en dan nogal wat herrie veroorzakend in de vorm van niezen, hoesten, snuiten en andere geluiden die je in beschaafd gezelschap liever achterwege laat. Behalve herrie strooi ik ook de virussen in het rond en dat wil ik een zaal vol collegae niet aandoen. Ik heb dus mijn toegangsbewijs aan een ander gegund en blijf thuis vandaag.
Plannen maken is goed. Als je van te voren weet wat en hoe, lukt wat je moet doen vaak beter. Je hebt overzicht en inzicht in wat er moet, kan en gaat gebeuren. Maar plannen moeten niet in steen gebeiteld zijn, ze moeten veranderbaar en flexibel zijn. Te strak vasthouden aan vooraf gemaakte plannen kan leiden tot stress en een gevoel van mislukking. Zo hoor ik vaak van vrouwen die als ze zwanger zijn een zeer gedetailleerd geboorteplan maken (prima idee!), maar vervolgens vergeten in te plannen dat er dingen anders kunnen lopen, waardoor het plan niet kan worden uitgevoerd. Dit kan dan zoveel stress geven, dat er nog veel meer mis gaat. En achteraf kan het gevoel van mislukking een factor zijn voor nog veel meer dingen die mis gaan. Of moeders die een plan maken voor de manier en termijn van borstvoeding geven en die daar zo strak aan vast houden of proberen te houden, dat ze dingen die fout gaan over het hoofd zien.
Een borstvoedingsplan is goed. Het zorgt ervoor dat je je van te voren inleest of informeert over wat borstvoeding is en wat belangrijk is om het een goede kans van slagen te geven. Met een goed doordacht plan kom je goed beslagen ten ijs en is de kans op vallen een stuk kleiner. Maar in dat plan moeten ook escapes opgenomen zijn. Wat als er iets gebeurt dat een aanpassing van het plan nodig maakt? Misschien is je kindje niet helemaal gezond, of gaat de geboorte anders dan verwacht, zodat hij niet fit is. Of misschien krijg je zelf wel complicaties of werkt jouw manier van melk maken niet precies zo als in de boekjes stond. In die omstandigheden strak en stijf aan het oorspronkelijke plan vasthouden kan voor extra problemen zorgen. In het ergste geval krijgt je kind onvoldoende ten en groeit en ontwikkelt hij niet volgens zijn ingebouwde plan.
Eén goede escape in een plan is ervoor zorgen dat je weet wie wel en niet deskundig is in het vakgebied waarbinnen je plan valt. Naast deskundigheid wil je van zo’n escape ook weten of het iemand is die langs dezelfde lijnen denkt als jij zelf. Passen jullie visies over zwangerschap, geboorte, opvoeding en borstvoeding bij elkaar? Eventueel kun je bij het opstellen van het plan je escape al benaderen, je plan uitleggen en toestemming vragen hem of haar bij het eerste teken van een planbreuk te benaderen. Neem dan ook in je plan op dat je niet te lang blijft doormodderen bij tegenslag, maar zo snel mogelijk je escape gebruikt. Dat is misschien nog wel het beste plan.
