Foto: Gepersonaliseerde Facebook comic
Vandaag, lieve lezer, doe ik even een snel stukje tussendoor. Ik heb nog een en ander op mijn lijstje staan voor vandaag, dus veel tijd voor een diepgaand en goed doorwrocht stuk schiet er niet over. Gelukkig heb ik nogal wat ervaring met stukjes schrijven en lukt het me over het algemeen om zonder al te veel moeite een stroom van al dan niet zinnige woorden uit mijn toetsenbord te laten rollen. De rest gaat op aan huishoudelijke klusjes en toetsen nakijken. Na dit stukje gaat u dus niet al te veel last van mij hebben. Maar voor nu, eventjes tussendoor, wil ik het met u hebben over borstvoeding als levenstaak of als een van die dingen die gewoon binnen je dag horen.
U zou het misschien niet geloven, maar er worden hevige discussies gevoerd, tussen moeders onderling en tussen zorgverleners onderling, over de vraag of je borstvoeding als even tussendoor moet zien of als iets waar moeder zich volledig op moet richten, er quality-time van maken en haar kind voortdurend liefdevol in de ogen staren. Moeders kunnen zich daar echt zorgen over maken, want ze willen het zo graag goed doen, precies zoals het hoort en er niet de kantjes aflopen. En passend bij het algemeen geldende idee dat Borstvoeding Iets Heel Erg Bijzonders is, is het idee dat je je daar dus helemaal op in moet stellen, zowel fysiek als mentaal. Voor elke borstvoeding moet moeder zich, in die visie, installeren op een goede stoel of andere zitplaats, omringd door kussens en voetenbankjes en versterkingen of verfrissingen voor de inwendige mens. Vervolgens moet zij een minimale tijd daar doorbrengen, voedend en haar kind liefdevol en diep in de ogen kijkend.
Ik kan u verzekeren dat ik niet van die denkrichting ben. Ik heb vijf kinderen gebaard in de loop van 10 jaar. Tussen het moment dat ik voor het eerst zwanger werd en de laatste slok borstvoeding gaf zit ongeveer 14 jaar, waarvan ik er opgeteld bijna 9 zogend ben geweest. Bij een gemiddelde van 8 keer 15 minuten per dag komt dat op een aanzienlijk aantal uren. U gelooft toch niet werkelijk dat ik al die uren (iets van 6600) ogenstarend heb doorgebracht? Dan zou er weinig werk meer uit mijn handen zijn gekomen. Ik heb in die jaren wel veel gelezen en gestudeerd, dat dan weer wel. En ik heb bij tijd en wijlen ook wel in die liefhebbende oogjes gestaard. Maar die kinderen van mij die lijken op mij en die genieten meest met de ogen dicht. Dan valt er vanzelf ook weinig te staren, uiteraard.
Maar los van de vraag of de kinderen wel van die staarders zijn, ben ik ervan overtuigd dat borstvoeding geven iets is dat bij de dagelijkse dingen hoort die je gewoon even tussendoor of zelfs tijdens andere bezigheden doet. Ik heb slapend gevoed, lezend en pratend, televisiekijkend en voorlezend. Ik heb de deur opengedaan met een kind aan de borst (en terwijl kind net losliet, ja, ook). Ik heb in de pan geroerd met een kind aan de borst en zelfs wel eens billen geveegd. Ik heb op school geholpen met handenarbeid en ik heb consult gedaan met een kind aan mijn lijf en soms aan de borst. Ik heb educatieve sessies gegeven met een slapend en drinkend kind en vergaderingen bijgewoond. All in a days work.
Misschien scheelt het dat ik in de periode dat mijn kinderen klein waren nauwelijks buitenshuis heb gewerkt of gestudeerd zonder kind erbij. Ik gaf dus alle voedingen zelf en hoefde nooit verloren tijd samen in te halen. Zou dat een factor zijn waarom andere moeders wel meer gefocust voeden? Ik ben daar eigenlijk wel benieuwd naar, en ook naar verhalen over waar en hoe moeders voeden. Ik wil daar wel eens een serie aan wijden. Dus stuur je verhaal met een foto (als je die erbij hebt) over hoe of waar je wel eens hebt gevoed of wat juist typerend voor jouw manier van voeden is. Vandaag schreef iemand een berichtje op Facebook over kolven in de trein, zoiets zou zeker ook passen in mijn serie. Elke inzending wordt onderwerp met illustratie (als er een foto bij is) voor een aflevering van ‘’Borstvoeding-all-in a days work’’
