Foto: Rachelle Lefevre als Julia Shumway in Under the Dome (2013– )
Mijn nichtje spaart sneeuwbollen. Nee, niet die van bevroren water, maar die met glitters in een doorzichtige halve bol met de Eiffeltoren erin of het Vrijheidsbeeld. Als je ze even op zijn kop houdt gaat het erin sneeuwen. Als kind vond ik die al fascinerend. Een hele wereld op zichzelf, afgesloten van de echte wereld. Voor schrijvers is het ook een vaker gebruikte inspiratiebron: wat als er een hele leefgemeenschap gevangen zou zitten onder een koepel? Stephen King schreef erover en maakte er samen met Stephen Spielberg een spannende TV serie van (zie afbeelding). Een Amerikaans stadje met de omringende boerderijen, bossen en een meer worden op een kwade dag volkomen van de buitenwereld afgesloten door een grote koepel van onbekend materiaal, onzichtbaar, ondoordringbaar en onbreekbaar. Sommigen denken dat het een aanval van buitenaardsen is, anderen verdenken de regering van een uitgebreid experiment waarbij de reacties van de bevolking worden geobserveerd en geanalyseerd.
Ik vind zo’n koepel een mooie metafoor voor mensen die gevangen zitten onder een koepel van vooronderstellingen. Gevangen in hun eigen waarheden en ideeën, zonder input van buitenaf. In Medisch Contact stond een artikeltje (van der Have, 2013) over het Engelse onderzoek Clarke, 2013) dat aangaf dat strak inbakeren het risico van heupafwijkingen bij kinderen vergroot. Van der Have stelt dat ‘’inbakeren met beleid het risico van heupdysplasie voorkomt’’. Zij stelt dat inbakeren op een manier waarbij de beentjes kunnen buigen en strekken juist heel erg goed is voor kinderen omdat het effectief is tegen overmatig huilen. Veilig gevangen onder haar koepeltje, zich niet bewust van enig ander denken, herhaalt Van der Have het credo van het inbakeren als overmatig huilen preventie. Zelfs de vernieuwde, maar nog altijd bedroevende, Richtlijn Excessief Huilen geeft aan dat inbakeren eigenlijk maar een zeer matig effect heeft bij huilen. Dat weerhoudt de opstellers er niet van er toch een boel nadruk op te leggen en dit na te laten bij andere, evenmin echt werkende therapieën.
Dat hele verhaal over excessief huilen en wat eraan te doen, zodat de ouders in vrede kunnen leven werd zeer breed en diep door collega Vanderveen doorgespit en besproken*, dus dat ga ik hier niet nog eens doen. Ik ga even in op het gevangen zitten in vooropgezette ideeën. Het medisch-wetenschappelijk denken gaat vooralsnog uit van een volkomen scheiding van lichaam en geest. Het algemeen aanvaarde standpunt is dat als het geen fysiek kwaad doet, het dus goed is. Er wordt niet naar een totaalplaatje van de mens als geheel van lichaam en geest gekeken. Het feit dat een mens een lichaam is, maar ook een brein en een psyche, dat die drie te onderscheiden, maar niet te scheiden zijn, valt volledig buiten de koepel. Inbakeren op een bepaalde manier kan dan voorkomen dat de heupjes kapot gemaakt worden, maar dat laat nog een boel andere delen van het lichaam en van de psyche en het brein over die wel beschadigd kunnen worden.
Het denken van de medische wetenschappers is niet het enige wat gevangen zit bij de inbakerdiscussie. Het is het kind dat gevangen gehouden wordt in de inbakerdoeken. Weerloos, reddeloos en radeloos. En de ouders zitten gevangen in een web van aanbevelingen en richtlijnen van ‘’mensen die ervoor geleerd hebben’’. Ouders die onder een stolp worden gehouden en aan wie andere informatie van buiten de stolp wordt onthouden. Informatie over het werkelijke wezen va een kind, biologisch normaal babygedrag, de drie-eenheid van lichaam, psyche en brein van henzelf en hun kind. Ouders die volkomen onwetend gehouden worden van het waarom van die stolp en van de problemen die ze ondervinden.
Mijn doel is om iedereen onder zijn stolp vandaan te helpen, zowel wetenschappers, zorgverleners als ouders. En om de kinderen uit de gevangenschap van onkunde te bevrijden. Beetje hoog gegrepen? Wellicht. Maar ik sta niet alleen en alle kleine beetjes helpen.
van der Have N: Inbakeren met beleid voorkomt risico heupdysplasie. Medisch Contact nr. 45, 2013
Clarke NMP: Swaddling and hip dysplasia: an orthopaedic perspective. Arch Dis Child doi:10.1136/archdischild-2013-304143
*) Vanderveen-Kolkena M: Richtlijn Excessief huilen (8 delen), 2013, Borstvoedingscentrum Panta Rhei blogspot<http://borstvoedingscentrumpantarhei.blogspot.nl/search/label/excessief%20huilen> (omgekeerde chronologie)
