Foto: Ellen Page als Juno MacGuff in de film Juno
In een cultuur waarin tienerzwangerschappen als ongewenst worden beschouwd, worden de kinderen die daaruit voortkomen dat ook. Dat brengt een ander aspect in het hele verhaal, dat op zichzelf al gecompliceerd genoeg is. Een meisje dat ongewenste dingen deed en daardoor ongewenst zwanger werd waardoor ze binnen afzienbare tijd een vrouw met kind zal zijn in plaats van een vrolijke en zorgenvrije scholier of student. (Nee ik ga niet in op de aanname dat een puber zorgeloos is of zou zijn, of dat überhaupt een mogelijke combinatie van termen in één zin kan zijn.) De vraag is natuurlijk of het kind wel automatisch ook ongewenst is. En voor wie het dan ongewenst is. Om het nog wat ingewikkelder te maken kan de vraag of het kind gewenst is worden vertroebeld door de vraag of het concept kind in zijn totaliteit ongewenst is, of dat het alleen ongewenst is omdat het lichaam van de moeder nog onvoldoende ontwikkeld is om gezond een zwangerschap en baring te doorstaan en het groeiende kind te onderhouden.
Bij de besluitvorming is altijd de vrouw die het kind draagt degene die het laatste woord heeft. Het is haar lichaam en haar leven. Maar iemand moet ook de advocaat voor het ongeboren kind zijn. Wat is de beste beslissing voor het kind? Op welke gronden? Heeft het kind een toekomst en in welke scenario heeft het dat wel of niet? Soms zal, ook vanuit het kind geredeneerd, de keuze uitvallen op een zwangerschapsbeëindiging. Persoonlijk ben ik niet perse voor of juist tegen abortus. Ik ben absoluut tegen absolutismen die voorschrijven dat abortus nooit een optie is of altijd. Het laatste woord ook hierin is aan de vrouw die het kind draagt. Ook wanneer zij nog erg jong is. Om ervoor te zorgen dat zij een goede keuze maakt, wat niet noodzakelijkerwijs een door de omgeving gewenste keuze is, moet zij goed geïnformeerd zijn over de morele, medische en legale consequenties van alle opties die zij heeft. Geen opgeheven vingertjes met een ‘’daar ga je spijt van krijgen!’’, maar eerlijke evenwichtige en volledige informatie. Zij draagt het kind, zij is een vrouw die zelfstandig en op volwassen wijze een verantwoorde en voor haar juiste keuze moet maken. Iemand die helpt met nadenken is natuurlijk nooit weg, maar dan meer als steunpunt en schouder dan als voorschrijver.
Wie de moeite neemt werkelijk en met aandacht, vanuit het hart te luisteren naar een zo jonge aanstaande moeder kan nog wel eens versteld staan van de wijsheid die ook zij in zich heeft. De diepe vrouwen wijsheid is in elke vrouw aanwezig, maar bij sommigen ligt die nog wat dieper begraven. Er zijn meerdere opties waarover de zwangere haar gedachten kan laten gaan: ze wil of kan het kind niet laten groeien en geboren worden, ze kan het kind wel dragen en geboren laten worden, maar wil of kan er niet zelf voor zorgen of ze wil en kan de hele moederrol op zich nemen en het kind dragen, baren, verzorgen en voeden. En elk van deze opties kan voor deze unieke vrouw en haar kind de juiste zijn, mits zij er goed over heeft nagedacht en de nodige informatie beschikbaar heeft.
Bij elke keuze die zij maakt heeft ze behoefte aan steun en begeleiding. Begeleiding die ervoor zorgt dat ze alle informatie beschikbaar heeft om haar keuze waar te maken. Begeleiding die haar helpt manieren te vinden om hobbels en obstakels te nemen of te omzeilen, niet om alles uit de weg te halen. Begeleiding die ervoor zorgt dat ze weet hoe een zwangerschap en baring verlopen, en hoe ze er zelf aan kan werken dat zo soepel mogelijk te laten gaan. Begeleiding ook die haar leert hoe baby’tje in elkaar zitten hoe ze werken. Kortom, begeleiding die haar helpt de liefde voor haar kind om te zetten in goede zorg en opvoeding. Sommige jonge vrouwen, vooral wanneer zij door hun directe sociale omgeving het etiket ongewenst krijgen opgeplakt, zoeken dat allemaal zelf uit en regelen, net al de filmheldin Juno, alles tot en met een eventuele opgave voor adoptie helemaal zelf. Je zou iedere vrouw die kracht toewensen, maar evengoed iemand op wie ze kunnen terugvallen als het allemaal toch zwaarder blijkt dan lijkt.
In een cultuur waarin tienerzwangerschappen als ongewenst worden beschouwd, worden de kinderen die daaruit voortkomen dat ook. Dat brengt een ander aspect in het hele verhaal, dat op zichzelf al gecompliceerd genoeg is. Een meisje dat ongewenste dingen deed en daardoor ongewenst zwanger werd waardoor ze binnen afzienbare tijd een vrouw met kind zal zijn in plaats van een vrolijke en zorgenvrije scholier of student. (Nee ik ga niet in op de aanname dat een puber zorgeloos is of zou zijn, of dat überhaupt een mogelijke combinatie van termen in één zin kan zijn.) De vraag is natuurlijk of het kind wel automatisch ook ongewenst is. En voor wie het dan ongewenst is. Om het nog wat ingewikkelder te maken kan de vraag of het kind gewenst is worden vertroebeld door de vraag of het concept kind in zijn totaliteit ongewenst is, of dat het alleen ongewenst is omdat het lichaam van de moeder nog onvoldoende ontwikkeld is om gezond een zwangerschap en baring te doorstaan en het groeiende kind te onderhouden.
Bij de besluitvorming is altijd de vrouw die het kind draagt degene die het laatste woord heeft. Het is haar lichaam en haar leven. Maar iemand moet ook de advocaat voor het ongeboren kind zijn. Wat is de beste beslissing voor het kind? Op welke gronden? Heeft het kind een toekomst en in welke scenario heeft het dat wel of niet? Soms zal, ook vanuit het kind geredeneerd, de keuze uitvallen op een zwangerschapsbeëindiging. Persoonlijk ben ik niet perse voor of juist tegen abortus. Ik ben absoluut tegen absolutismen die voorschrijven dat abortus nooit een optie is of altijd. Het laatste woord ook hierin is aan de vrouw die het kind draagt. Ook wanneer zij nog erg jong is. Om ervoor te zorgen dat zij een goede keuze maakt, wat niet noodzakelijkerwijs een door de omgeving gewenste keuze is, moet zij goed geïnformeerd zijn over de morele, medische en legale consequenties van alle opties die zij heeft. Geen opgeheven vingertjes met een ‘’daar ga je spijt van krijgen!’’, maar eerlijke evenwichtige en volledige informatie. Zij draagt het kind, zij is een vrouw die zelfstandig en op volwassen wijze een verantwoorde en voor haar juiste keuze moet maken. Iemand die helpt met nadenken is natuurlijk nooit weg, maar dan meer als steunpunt en schouder dan als voorschrijver.
Wie de moeite neemt werkelijk en met aandacht, vanuit het hart te luisteren naar een zo jonge aanstaande moeder kan nog wel eens versteld staan van de wijsheid die ook zij in zich heeft. De diepe vrouwen wijsheid is in elke vrouw aanwezig, maar bij sommigen ligt die nog wat dieper begraven. Er zijn meerdere opties waarover de zwangere haar gedachten kan laten gaan: ze wil of kan het kind niet laten groeien en geboren worden, ze kan het kind wel dragen en geboren laten worden, maar wil of kan er niet zelf voor zorgen of ze wil en kan de hele moederrol op zich nemen en het kind dragen, baren, verzorgen en voeden. En elk van deze opties kan voor deze unieke vrouw en haar kind de juiste zijn, mits zij er goed over heeft nagedacht en de nodige informatie beschikbaar heeft.
Bij elke keuze die zij maakt heeft ze behoefte aan steun en begeleiding. Begeleiding die ervoor zorgt dat ze alle informatie beschikbaar heeft om haar keuze waar te maken. Begeleiding die haar helpt manieren te vinden om hobbels en obstakels te nemen of te omzeilen, niet om alles uit de weg te halen. Begeleiding die ervoor zorgt dat ze weet hoe een zwangerschap en baring verlopen, en hoe ze er zelf aan kan werken dat zo soepel mogelijk te laten gaan. Begeleiding ook die haar leert hoe baby’tje in elkaar zitten hoe ze werken. Kortom, begeleiding die haar helpt de liefde voor haar kind om te zetten in goede zorg en opvoeding. Sommige jonge vrouwen, vooral wanneer zij door hun directe sociale omgeving het etiket ongewenst krijgen opgeplakt, zoeken dat allemaal zelf uit en regelen, net al de filmheldin Juno, alles tot en met een eventuele opgave voor adoptie helemaal zelf. Je zou iedere vrouw die kracht toewensen, maar evengoed iemand op wie ze kunnen terugvallen als het allemaal toch zwaarder blijkt dan lijkt.
