Wielrennen

Wielrennen – ik moet eerlijk zeggen dat ik me hierbij een beetje op het hoofd krab, want daar heb ik dus helemaal niets mee. Niet als sport in het algemeen en  niet om naar te kijken en niet om de spelregels. Op twee wielen tussen een wiebelig frame, met de kont omhoog, volledig dubbelgevouwen met de darmen en andere organen in elkaar gedrukt en de edele delen geplet, de rug gekromd en de nek krampachtig omhoog om het hoofd naar voren te laten kijken: niets wat ik met gezond en sportief kan associëren.  Ook dat hele systeem van meesters en knechten roept bij mij geen sportieve associaties op. Ik moet echt even goed nadenken hoe ik hier nog een verhaaltje bij kan maken. Dat maakt het voor mij een echte denksport.
De houding op een fiets en vooral op een racefiets is zo ongeveer de minst economische die er te bedenken is. De bloedsomloop kan met gemak op meerdere plaatsen worden afgekneld en deze houding is voor het overbrengen van kracht, om de energie op te wekken om vooruit te gaan, niet erg handig. Een ligfiets zorgt voor een veel hoger rendement in de verhouding tussen krachtsinspanning en bewegingsenergie opbrengst met veel minder afknelling en zonder het in elkaar drukken en wegdrukken van inwendige organen. Het lichaam wordt op een veel groter oppervlak ondersteund, waardoor drukpijn verminderd wordt. Bij een gewone fiets wordt het volledige lichaamsgewicht gedragen door de zitbeenknobbels met wat bil en het perineum, de handen en de voorvoeten. Daardoor ontstaat heel gemakkelijk zadelpijn, maar ook meer of minder ernstige kwetsuren aan de edele delen. Bij vrouwen blijft het voornamelijk bij beursheid, maar ook tinteling en gevoelloosheid zijn mogelijk. Bij mannen zijn erectiestoornissen niet ongewoon, zowel het niet meer krijgen van een erectie als het niet meer kunnen stoppen van een erectie zijn mogelijk. Plat gezegd; sommige wielrenners krijgen ‘hem’ niet meer omhoog, anderen niet meer omlaag.
Bij het baren en voeden van kinderen doen wij in onze cultuur eigenlijk net zo verdraaid en omgekeerd. Om te baren gaan we liggen en om te voeden rechtop zitten. In beide gevallen werken we tegen de zwaartekracht in en negeren we onze eigen instincten en reflexen en die van onze kinderen of we werken ze zelfs tegen. Als we overeind komen om te baren, helpt de zwaartekracht mee, vindt het kind beter zijn weg en is zijn geboortekanaal wijder. Een barende vrouw plat op haar rug is net zo beweeglijk en in controle als een schildpad op zijn rug. In halfzit wordt het baringskanaal nog kleiner gemaakt door de druk op het staartbeen. Bij borstvoeding wekt het juist andersom. Als moeder half achterover ligt en haar kind op zijn buik op haar buik helpt de zwaartekracht hem om op zijn plaats te blijven en de borst niet te verliezen. Voorover liggend heeft een pasgeboren kind optimaal profijt van zijn neurologische gereedschappen en werken zijn reflexen en instincten naar behoren. Het lichaam van de moeder wordt over een groter oppervlak gesteund en zij hoeft geen spieren te gebruiken (die stijf kunnen worden of verkrampen) om die houding enige tijd aan te houden
Met een beetje meer respect voor de natuur en de biologie zouden zowel wielrenners als moeders en kinderen met minder inspanning en minder blessures tot betere resultaten en meer plezier kunnen komen.
www.biologicalnurturing.com
www.biologicalnurturing.nl
Eurolac Flits! met label Biological Nurturing, houding, reflexen, instinct

Olympiade

Afbeelding: iconisch: borstvoeding als olympische prestatie
Zwanger zijn en vervolgens een kind baren wordt wel vergeleken met een Olympische duursport. Die Olympische prestatie wordt als het aan het lichaam van de moeder en aan de baby ligt afgerond met een lange en intensieve cooling down: borstvoeding. Ter ere van de Olympische Spelen en van de Olympische prestatie die elke vrouw levert als zij moeder wordt zolang de Spelen duren elke dag een stukje met een olympische sport als thema en afbeelding. Deze serie begon met een Proloog op 26 juli.