Foto: Close up foto van een enkele sneeuwvlok tegen een neutrale achtergrond
Het sneeuwt in de lage landen. Verwarring en vreugde alom. We zijn het niet gewend, vinden het prachtig, maar het zou eigenlijk alleen met de Kerst en in de vakantie moeten vallen. Het weg- en treinverkeer zijn ogenblikkelijk een chaos, maar voor de kinderen is het prachtig. Als er genoeg sneeuw valt is er voor de schoolkinderen zelfs misschien nog een dagje ijsvrij uit te halen. Voor wie voor het werk afhankelijk is van vervoer via de weg of het spoor zijn het barre tijden. De thuiswerkers wrijven zich vergenoegd in de handen, zetten nog een beker thee en draaien de verwarming een tikje hoger. Ik hoor duidelijk bij die laatsten: ik heb vooralsnog geen afspraken buiten de deur en hoef alleen voor de post en de boodschappen de deur uit. En als iedereen deze week dan braaf alleen brievenbuspost bestelt, dan hoef ik de auto daarvoor niet uit te graven. Best mooi, hoor, die sneeuw in de achtertuin, te bewonderen van achter mijn bureau.
De waardering van sneeuw heeft duidelijk te maken met perceptie. Dat is bij veel waardering zo. Positieve of negatieve waardering is niet altijd gebaseerd op neutrale, objectieve waarneming of classificering, maar op persoonlijke, subjectieve perceptie. Sneeuw is objectief gezien niet mooi of lelijk, leuk of vervelend. Het is gewoon. Status Quo. Tot kristallen bevroren water dat, als gevolg van fysische processen in de lagere en hogere luchtlagen, op de aarde valt en daar blijft liggen. De sneeuw vindt er niks van en de aarde vindt er niks van. Dieren vinden er waarschijnlijk ook niets van. Mensen vinden er van alles van. We mekkeren over het dikke pak sneeuw of we klagen dat het dikker mocht zijn om goed te kunnen sleeën of langlaufen. Maar het is wel degelijk een heel dik pak sneeuw, wanneer je het vergelijkt met de gemiddelde sneeuwhoogte in zuidelijk Spanje. Het is een bedroevend laagje vergeleken met Lapland. Alles is relatief, vooral de perceptie van een natuurkundig verschijnsel als sneeuw.
Bij het ervaren van borstvoeding komt ook een flink deel perceptie kijken. De fysiologische processen zijn, objectief bekeken, hetzelfde. Er zijn variabelen in de opstelling, waardoor er ook variaties optreden in het verloop van de processen, maar die zijn, natuurkundig bekeken, niet beter of slechter, mooier of lelijker, dan het origineel met alle variabelen op de nulwaarde. Voor de ene moeder is borstvoeding geven een en al halleluja en in de gloria, ook als er eens iets minder makkelijk verloopt, voor de ander is het doorbijten en afzien, zelfs als er in de ogen van een ander maar weinig mis gaat. Voor veel moeders is het het grootste deel van de tijd gewoon een onderdeel van het dagelijkse leven, waar je verder niet echt bij stil staat. Voor de een sneeuwt borstvoeding alle andere ervaringen onder, en voor sommigen is dat een plezierige en voor anderen een uiterst onplezierige ervaring; voor anderen wordt borstvoeding ondergesneeuwd door alle andere dingen die er op ze af komen. Alles is perceptie, vooral sneeuw en borstvoeding.
Perceptie hangt af van de persoonlijkheid, van de omstandigheden, van de partners in de ervaring, van voorgaande ervaring en van voorbereiding en verhalen van anderen. Perceptie is afhankelijk van de perceptie van de maatschappij als geheel en en van die van de verschillende subculturen waarin iemand leeft of leefde. En dan niet alleen van elk van die aspecten afzonderlijk, maar ook nog eens van de combinatie en onderlinge beïnvloeding van die aspecten. Eén plus één plus één is in dit geval niet drie maar minstens 111. Al die aspecten zijn zo uniek als elke sneeuwvlok dat is, wanneer je die van dichtbij bekijkt. Op een hoop bij elkaar gaat die diversiteit verloren en is het maar een witte deken. Voor elke moeder apart is borstvoeding zo uniek en ingewikkeld als een enkele sneeuwvlok. Voor buitenstaanders hoort het bij een homogene groep, waarvan hetzelfde gedrag en dezelfde reacties worden verwacht.
Ik raak soms ingesneeuwd. Niet in echte sneeuw, want dat valt in mijn regio heel erg mee, objectief gezien. Maar in borstvoeding. Ook niet in het voeden zelf, want dat deed ik een twintig jaar geleden voor het laatst (en 32 jaar geleden voor het eerst en in de tijd daar tussen bijna onafgebroken). Maar ik raak onder- en ingesneeuwd door verhalen over borstvoeding. Over verhalen en percepties van moeders, hun directe sociale omgeving en hun zorgverleners. Allemaal unieke, complexe sneeuwkristallen van borstvoeding ervaring die zich verzamelen tot een luchtige, witte deken. En als ik niet oppas verlies ik mezelf daar in, zie ik niet meer de individuen, niet meer de diversiteit en de subjectieve hulpvragen, maar alleen nog maar een verstikkende, glibberige witte deken. Ik moet zien dat ik daarboven blijf en eerder naar de sneeuwvlokken dan naar de sneeuwdeken kijk. Elke, unieke, individuele sneeuwvlok is er één.
Het sneeuwt in de lage landen. Verwarring en vreugde alom. We zijn het niet gewend, vinden het prachtig, maar het zou eigenlijk alleen met de Kerst en in de vakantie moeten vallen. Het weg- en treinverkeer zijn ogenblikkelijk een chaos, maar voor de kinderen is het prachtig. Als er genoeg sneeuw valt is er voor de schoolkinderen zelfs misschien nog een dagje ijsvrij uit te halen. Voor wie voor het werk afhankelijk is van vervoer via de weg of het spoor zijn het barre tijden. De thuiswerkers wrijven zich vergenoegd in de handen, zetten nog een beker thee en draaien de verwarming een tikje hoger. Ik hoor duidelijk bij die laatsten: ik heb vooralsnog geen afspraken buiten de deur en hoef alleen voor de post en de boodschappen de deur uit. En als iedereen deze week dan braaf alleen brievenbuspost bestelt, dan hoef ik de auto daarvoor niet uit te graven. Best mooi, hoor, die sneeuw in de achtertuin, te bewonderen van achter mijn bureau.
De waardering van sneeuw heeft duidelijk te maken met perceptie. Dat is bij veel waardering zo. Positieve of negatieve waardering is niet altijd gebaseerd op neutrale, objectieve waarneming of classificering, maar op persoonlijke, subjectieve perceptie. Sneeuw is objectief gezien niet mooi of lelijk, leuk of vervelend. Het is gewoon. Status Quo. Tot kristallen bevroren water dat, als gevolg van fysische processen in de lagere en hogere luchtlagen, op de aarde valt en daar blijft liggen. De sneeuw vindt er niks van en de aarde vindt er niks van. Dieren vinden er waarschijnlijk ook niets van. Mensen vinden er van alles van. We mekkeren over het dikke pak sneeuw of we klagen dat het dikker mocht zijn om goed te kunnen sleeën of langlaufen. Maar het is wel degelijk een heel dik pak sneeuw, wanneer je het vergelijkt met de gemiddelde sneeuwhoogte in zuidelijk Spanje. Het is een bedroevend laagje vergeleken met Lapland. Alles is relatief, vooral de perceptie van een natuurkundig verschijnsel als sneeuw.
Bij het ervaren van borstvoeding komt ook een flink deel perceptie kijken. De fysiologische processen zijn, objectief bekeken, hetzelfde. Er zijn variabelen in de opstelling, waardoor er ook variaties optreden in het verloop van de processen, maar die zijn, natuurkundig bekeken, niet beter of slechter, mooier of lelijker, dan het origineel met alle variabelen op de nulwaarde. Voor de ene moeder is borstvoeding geven een en al halleluja en in de gloria, ook als er eens iets minder makkelijk verloopt, voor de ander is het doorbijten en afzien, zelfs als er in de ogen van een ander maar weinig mis gaat. Voor veel moeders is het het grootste deel van de tijd gewoon een onderdeel van het dagelijkse leven, waar je verder niet echt bij stil staat. Voor de een sneeuwt borstvoeding alle andere ervaringen onder, en voor sommigen is dat een plezierige en voor anderen een uiterst onplezierige ervaring; voor anderen wordt borstvoeding ondergesneeuwd door alle andere dingen die er op ze af komen. Alles is perceptie, vooral sneeuw en borstvoeding.
Perceptie hangt af van de persoonlijkheid, van de omstandigheden, van de partners in de ervaring, van voorgaande ervaring en van voorbereiding en verhalen van anderen. Perceptie is afhankelijk van de perceptie van de maatschappij als geheel en en van die van de verschillende subculturen waarin iemand leeft of leefde. En dan niet alleen van elk van die aspecten afzonderlijk, maar ook nog eens van de combinatie en onderlinge beïnvloeding van die aspecten. Eén plus één plus één is in dit geval niet drie maar minstens 111. Al die aspecten zijn zo uniek als elke sneeuwvlok dat is, wanneer je die van dichtbij bekijkt. Op een hoop bij elkaar gaat die diversiteit verloren en is het maar een witte deken. Voor elke moeder apart is borstvoeding zo uniek en ingewikkeld als een enkele sneeuwvlok. Voor buitenstaanders hoort het bij een homogene groep, waarvan hetzelfde gedrag en dezelfde reacties worden verwacht.
Ik raak soms ingesneeuwd. Niet in echte sneeuw, want dat valt in mijn regio heel erg mee, objectief gezien. Maar in borstvoeding. Ook niet in het voeden zelf, want dat deed ik een twintig jaar geleden voor het laatst (en 32 jaar geleden voor het eerst en in de tijd daar tussen bijna onafgebroken). Maar ik raak onder- en ingesneeuwd door verhalen over borstvoeding. Over verhalen en percepties van moeders, hun directe sociale omgeving en hun zorgverleners. Allemaal unieke, complexe sneeuwkristallen van borstvoeding ervaring die zich verzamelen tot een luchtige, witte deken. En als ik niet oppas verlies ik mezelf daar in, zie ik niet meer de individuen, niet meer de diversiteit en de subjectieve hulpvragen, maar alleen nog maar een verstikkende, glibberige witte deken. Ik moet zien dat ik daarboven blijf en eerder naar de sneeuwvlokken dan naar de sneeuwdeken kijk. Elke, unieke, individuele sneeuwvlok is er één.
Eurolac Flits! met label perceptie, uniek. Deze link leidt naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
