Foto: Tom Hanks als Viktor Navorski, (met Diego Luna als Enrique Cruz (in het rood), Barry Shabaka Henley als Thurman (helemaal links), Zoe Saldana als Dolores Torres en Chi McBride als Mulroy), kan niet meer verder en niet meer terug door administratieve puinhopen in The Terminal.
Regelmatig lopen ontmoetingen, in persoon, aan de telefoon of in een virtueel wegrestaurant langs de digitale snelweg, tussen collega-vrijgevestigde lactatiekundigen uit op de verzuchting dat alles wat wij op sommige dagen lijken te doen puinruimen is. Dat gezicht van die dokter in die reclame* van die man die alles achterste voren doet en zegt? Dat gezicht voelen wij onszelf ook wel eens trekken. Zelfs na 20 jaar beroepservaring kunnen moeders en baby’s zich nog steeds presenteren met problemen waarvan je nog nooit eerder hoorde of waarvan je geen idee hebt wat het zou kunnen zijn. Soms komen moeders met problemen naar ons toe, waarvan we door alle toestanden eromheen geen idee meer hebben wat er oorspronkelijk aan de hand was. Bij wie we door de door anderen aangebrachte puinhopen niet meer zien wat het probleem om te beginnen was.
Een deel van de problemen is gemaakt, een deel is opgeblazen en een deel is oorspronkelijk. Die laatste zijn de overduidelijke problemen in de anatomische of hormonale aanleg van moeder of kind. Dat zijn problemen die niet moeilijk te herkennen zijn voor het geoefende oog, maar niet altijd makkelijk op te lossen. Zoals die keer dat mijn hulp op afstand werd ingeroepen voor borstvoeding aan een kindje dat werd geboren met een zodanig vergroeide boven- en onderkaak dat er maar een opening van een centimeter breed en enkele millimeters hoog was. Het enige wat je als lactatiekundige in zo’n geval kan doen, is de moeder leren haar melk af te kolven en te zorgen voor voldoende melkproductie om het kindje per sonde te voeden, in afwachting van een operatie om de kaken te scheiden, als zoiets mogelijk is. Gelukkig komt dat soort dingen maar zelden voor en zijn de meeste problemen iets eenvoudiger op te lossen.
De ''opgeblazen problemen'' is mijn term voor problemen die beginnen met een niet soepel op gang komende borstvoeding door bijvoorbeeld een gecompliceerde baring, een of meer relatief kleine variaties in de aanleg of een combinatie van die soorten oorzaken, en die vervolgens door een verkeerde aanpak steeds grotere vormen aannemen. En wat begint als een beetje stof en een papierpropje, wordt, via een rommeltje, een volgroeide puinhoop. En waar het begin nog met een plumeau en een prullenbak had kunnen worden verholpen, is bij het eind mogelijk niet onverstandig om maar een bio-hazard-pak aan te trekken. Kleine problemen die in de eerste dagen goed aangepakt worden, hoeven niet tot drama’s uit te groeien. Met de nadruk op ‘’goed aangepakt’’. Dat wil zeggen met maatregelen die de natuurkundige wetten van de borstvoeding respecteren en die oorzaken aanpakken in plaats van symptomen.
Tot slot de problemen die om te beginnen en in de eerste plaats geen problemen waren. De onzinnige, vaak ridicule en ten bate van alles en iedereen, behalve de borstvoeding en de moeder en haar kind, opgestelde regels en voorschriften rondom borstvoeding, zuigelingenvoeding en omgang met baby’s zijn de grootste, meest voorkomende oorzaken van problemen bij borstvoeding. Moeders en kinderen, die elk perfect in staat zijn om te voeden en gevoed te worden, de borst te geven en te nemen, met alle gereedschappen en geïntegreerde gebruiksaanwijzingen uitgerust en afgeleverd, falen door het oerwoud van meestal onzinnige regeltjes, routines en gewoonten. Het resultaat: een puinhoop die door de lactatiekundige mag worden opgeruimd.
En dat, mijn vrienden en andere geïnteresseerden, is een nu en dan uitermate frustrerende taak. Want sommige puinhopen zijn nauwelijks meer op te ruimen, soms valt er geen orde meer te herstellen. Soms wordt onherstelbare schade aangericht door onoordeelkundige informatie, educatie en begeleiding. Ik voer die taak met liefde uit, maar voor de moeders en hun kinderen zou ik willen dat ik het niet hoefde te doen. Dat ik mijn tijd, energie en expertise kon gebruiken voor het werken aan problemen die als probleem begonnen.
*) Interpolis TV spot ‘’Pleh’’
Regelmatig lopen ontmoetingen, in persoon, aan de telefoon of in een virtueel wegrestaurant langs de digitale snelweg, tussen collega-vrijgevestigde lactatiekundigen uit op de verzuchting dat alles wat wij op sommige dagen lijken te doen puinruimen is. Dat gezicht van die dokter in die reclame* van die man die alles achterste voren doet en zegt? Dat gezicht voelen wij onszelf ook wel eens trekken. Zelfs na 20 jaar beroepservaring kunnen moeders en baby’s zich nog steeds presenteren met problemen waarvan je nog nooit eerder hoorde of waarvan je geen idee hebt wat het zou kunnen zijn. Soms komen moeders met problemen naar ons toe, waarvan we door alle toestanden eromheen geen idee meer hebben wat er oorspronkelijk aan de hand was. Bij wie we door de door anderen aangebrachte puinhopen niet meer zien wat het probleem om te beginnen was.
Een deel van de problemen is gemaakt, een deel is opgeblazen en een deel is oorspronkelijk. Die laatste zijn de overduidelijke problemen in de anatomische of hormonale aanleg van moeder of kind. Dat zijn problemen die niet moeilijk te herkennen zijn voor het geoefende oog, maar niet altijd makkelijk op te lossen. Zoals die keer dat mijn hulp op afstand werd ingeroepen voor borstvoeding aan een kindje dat werd geboren met een zodanig vergroeide boven- en onderkaak dat er maar een opening van een centimeter breed en enkele millimeters hoog was. Het enige wat je als lactatiekundige in zo’n geval kan doen, is de moeder leren haar melk af te kolven en te zorgen voor voldoende melkproductie om het kindje per sonde te voeden, in afwachting van een operatie om de kaken te scheiden, als zoiets mogelijk is. Gelukkig komt dat soort dingen maar zelden voor en zijn de meeste problemen iets eenvoudiger op te lossen.
De ''opgeblazen problemen'' is mijn term voor problemen die beginnen met een niet soepel op gang komende borstvoeding door bijvoorbeeld een gecompliceerde baring, een of meer relatief kleine variaties in de aanleg of een combinatie van die soorten oorzaken, en die vervolgens door een verkeerde aanpak steeds grotere vormen aannemen. En wat begint als een beetje stof en een papierpropje, wordt, via een rommeltje, een volgroeide puinhoop. En waar het begin nog met een plumeau en een prullenbak had kunnen worden verholpen, is bij het eind mogelijk niet onverstandig om maar een bio-hazard-pak aan te trekken. Kleine problemen die in de eerste dagen goed aangepakt worden, hoeven niet tot drama’s uit te groeien. Met de nadruk op ‘’goed aangepakt’’. Dat wil zeggen met maatregelen die de natuurkundige wetten van de borstvoeding respecteren en die oorzaken aanpakken in plaats van symptomen.
Tot slot de problemen die om te beginnen en in de eerste plaats geen problemen waren. De onzinnige, vaak ridicule en ten bate van alles en iedereen, behalve de borstvoeding en de moeder en haar kind, opgestelde regels en voorschriften rondom borstvoeding, zuigelingenvoeding en omgang met baby’s zijn de grootste, meest voorkomende oorzaken van problemen bij borstvoeding. Moeders en kinderen, die elk perfect in staat zijn om te voeden en gevoed te worden, de borst te geven en te nemen, met alle gereedschappen en geïntegreerde gebruiksaanwijzingen uitgerust en afgeleverd, falen door het oerwoud van meestal onzinnige regeltjes, routines en gewoonten. Het resultaat: een puinhoop die door de lactatiekundige mag worden opgeruimd.
En dat, mijn vrienden en andere geïnteresseerden, is een nu en dan uitermate frustrerende taak. Want sommige puinhopen zijn nauwelijks meer op te ruimen, soms valt er geen orde meer te herstellen. Soms wordt onherstelbare schade aangericht door onoordeelkundige informatie, educatie en begeleiding. Ik voer die taak met liefde uit, maar voor de moeders en hun kinderen zou ik willen dat ik het niet hoefde te doen. Dat ik mijn tijd, energie en expertise kon gebruiken voor het werken aan problemen die als probleem begonnen.
*) Interpolis TV spot ‘’Pleh’’
