‘’Wie voor een dubbeltje geboren is, zal nooit een kwartje worden.’’ Deze zegswijze zegt alleen nog iets voor mensen die het guldentijdperk bewust hebben meegemaakt. Een dubbeltje was een muntje van 10 cent en een kwartje een muntje van 25 cent. Kwartje sloeg op het feit dat de waarde een kwart gulden was. Dubbeltje sloeg eigenlijk op een ander muntje, de stuiver, een koperen munt met een waarde van 5 cent. Een dubbeltje was dus een dubbele stuiver. Twee keer niks. Als je dus bij je geboorte een waarde van twee keer niks had, kon je het wel vergeten ooit eens in de regionen van de kwart gulden te komen. In de tijd waarin dit spreekwoord ontstond was er in onze maatschappij nog een sterk klassenbewustzijn en stijgen op de sociale ladder was vrijwel uitgesloten. Het leidde tot een gemeenschappelijke staat van fatalisme: alles is voorbestemd, het is nu eenmaal zoals het is. Mijn Grootmoe, wijs in vele andere opzichten, geloofde hier stellig in en bleef een dubbeltje. Haar zoon, mijn vader, geloofde daar niet zo in en hij studeerde en trouwde zich omhoog. De zoon van de wasvrouw en de gevangenbewaarder werd onderwijzer en trouwde de dochter van de directeur van een weeshuis.
Bij het geven van borstvoeding is nog steeds het idee levend dat veel moeders als een dubbeltje geboren worden: niet veel zaaks als het op presteren in het melkproductie departement aankomt en weinig kans dat je ooit in de rangen van de kwartjes zal komen. Daar kan je je bij neerleggen. Of je kan ertegen in opstand komen, net als een eeuw geleden de dubbeltjes van de samenleving tegen dat fatalisme in opstand kwamen. Moeders kunnen opstaan en weigeren zich erbij neer te leggen dat ze maar in de dubbeltjes vergaarbak worden gegooid. Moeders kunnen zelf wel bepalen of ze als dubbeltje of kwartje geboren zijn en als ze als dubbeltje geboren lijken te zijn kunnen zichzelf tot kwartje promoten.
Double Dutch is een Amerikaans-Engelse uitdrukking die zoiets betekent als wartaal, onzin. Kennelijk is Nederlands voor Engelssprekende mensen al iets vreemds, dus om iets totaal onbegrijpelijks aan te duiden moet het wel twee keer Nederlands zijn. Dubbel dom, twee keer niks te begrijpen. In de communicatie over borstvoeding naar ouders toe is er volop sprake van Double Dutch en van dubbele boodschappen ook. Aan de ene kant worden (aanstaande) ouders doodgegooid met boodschappen die het geven van borstvoeding verheerlijken en tot bijna-wet verheffen. Aan de andere kant zijn er de reclameboodschappen die laten zien dat borstvoeding best wel lastig is en moeilijk en dat je je helemaal niet schuldig hoeft te voelen als je gaat voor het best wel goeie alternatief, dat ook steeds wordt verbeterd. En de verwarring is compleet als degenen die de borstvoeding zo belangrijk vonden niet kunnen helpen als er een probleem is en klaarstaan met het heus ook heel goeie alternatief.
Dubbel klutsen is een autorijdersterm, die betekent dat je niet in één keer doorschakelt van de ene versnelling naar de andere, maar via de vrijstand. Soort van schakelen met een omweg. En dat is niet niks, want je bereikt je doel, ook al kost het je een stap extra. Soms, als borstvoeding niet gaat zoals je wilde of hoopte, dan moet je even dubbelklutsen om er toch te komen. Dan moet je misschien even een hulpmiddel gebruiken als overgangsmaatregel of als pleister. Tijdelijk, want het komt weer goed. Je vindt die goede versnelling wel. Eerst even in zijn vrij zetten, koppeling diep indrukken en voorzichtig voelen waar de goede versnelling zit …. beetje wriemelen …. beetje schuiven … . En plop! daar zit-ie. En als hij dan even schuurt of knarst, ach schoonheidsfoutje.
