Afbeelding: Geuzenstrijd volgens Willy Vandersteen.
Moeders, ik heb het daar al eens eerder over gehad, zijn duizendpoten en alleskunners, maar ze hebben wel een soort van meervoudige persoonlijkheid (met persona’s als moeder, minnares, gastvrouw, opvoeder, verpleegster, diagnosticus, huismanager, …). Daarnaast maken ze over het algemeen graag iedereen naar de zin, worden graag aardig en goed gevonden en zijn om dat te bereiken zelfs bereid toe te geven aan de druk van anderen om te bepalen wat ze moeten vinden, denken en doen. Heb ik nog ergens een stok vergeten waarmee ik ze nog meer kan slaan? O, ja, natuurlijk, hoe kon ik díé nu vergeten: ze doen het altijd fout. O, en ook nog: ze vallen elkaar overal over aan en rollen als LPF en PVV politici vechtend over straat. Let wel: we hebben het hier over een flink deel van de bevolking. Gelukkig is de rest van de bevolking normaal, gedraagt zich altijd keurig en doet altijd alles gelijk goed. Ja, ‘túúrlijk. (‘’Yeah, right, whatever you say, hon’ ’’ klinkt eigenlijk beter. Maar ik schrijf nu eenmaal een Nederlandstalig blog.)
De vergelijkingen met het dierenrijk vallen natuurlijk direct op: er zijn tijgermoeder en koalamoeders en moeders lijken op koeien als ze borstvoeding geven of kolven. Soms worden de dierennamen gedragen als geuzennaam maar vaker komen ze over als denigrerende kwalificatie, schelwoord zeg maar. Die hang naar en afschuw van de vergelijking met dieren is wel interessant. Mensen smelten helemaal bij de aanblik van een zogend dierenjong, maar als ze in een publieke plaats een mensenbaby aan een mensenborst zien is Leiden in last. Dan zijn er geuzen nodig om de arme moeder en haar kind te ontzetten. Vinden we ons als mens zo veel beter dan dieren dat we de vergelijking niet aankunnen? Kunnen we niet verkroppen dat ook mensenmoeders gewoon weten wat goed is voor hun kind, ook na de eerste weken? Dat we ondanks al onze wetenschap gewoon het simpele, ‘’primitieve’’ instinct voor wat natuurlijk goed is gebruiken? Niks dierlijks is ons vreemd. En dat is ook prima, want in feite zijn we gewoon dieren. Zoogdieren.
Vergelijkingen met koeien liggen wel voor de hand in een cultuur waar koemelk als een wonder van gezondheidsvoedsel wordt gezien, waar we niet zonder kunnen, en dat tot maatstaf is verheven voor ‘’normale melk’’. We maken een rare interne driedubbele flikflak met achterwaartse salto en vinden vrouwen die doen wat koeien doen voor hun kalfjes (wanneer wij niet hun melk afpakken) raar, vreemd en een beetje vies. We twijfelen sterk aan de waarde van mensenmelk voor mensenkinderen en zijn ervan overtuigd dat dat wat de koe maakt en geeft veel beter is. Ik kon me er nog wat bij voorstellen als het melk was van een diersoort die meer op ons lijkt en die min of meer eet wat wij eten. Maar een gespleten hoevig kuddedier dat haar dag doorbrengt met het afrukken van gras, het vermalen van gras, het verteren, opboeren, nogmaals kauwen en in de volgende maag verteren (maal drie) van dat gras, alsjeblieft, zeg. Als we werkelijk zoveel beter zijn dan dieren, zou ik toch een intelligentere keuze verwachten. Met welk voedsel denk je dat we in de eerste plaats de meest intelligente en dominante zoogdiersoort op aarde zijn geworden? Koemelk?*
Dan hebben we nog de tijger- en koalamoeders. Nou, dat zijn echte geuzennamen. Niet de melk van die dieren aan je kind geven, maar je spiegelen aan het moederlijke gedrag van die dieren. En dan doel ik niet op de tijgermoeder van het strijdlied**. Ik doel op de effecten die de geboorte van een kind heeft op de hormonen en het daaruit voortvloeiende beschermende gedrag van vrouwen***. Vrouwen die moeder zijn worden tijgers, leeuwen, beren in hun drang tot bescherming van hun kind tegen alle mogelijke gevaren. Er is een bijna even sterke, en soms sterkere, drang in onze samenleving om die primitieve, instinctieve, hormoon-gedreven impulsen te negeren en rationeel en wetenschappelijk met het thema moederschap om te gaan. Het wordt tijd dat moeders zich als geuzen verzetten tegen en bevrijden van opgelegde opvattingen en denkpatronen. Dat begint met het niet meer neerleggen van je kind en je afvragen of je hem mag oppakken als hj huilt, terwijl je rationeel gedacht ervan uit kunt gaan dat hij geen hnger, dorst of pijn kan hebben. Dan wordt een moeder dus een koala moeder: ze draagt haar kind bij zich. Een draagmoeder hoeft zich niet af te vragen of ze haar kind mag oppakken, want ze heeft hem om te beginnen al niet neergelegd of uit handen gegeven. En als ze hem al eens neerlegt, dan is dat om haar eigen redenen en dan kan ze hem dus ook weer om haar eigen redenen oppakken.
Als moeder vergeleken worden met dieren? Neem het als een geuzennaam. Ook als de koe de vergelijking is. Want als wij het een koe niet onmogelijk maken, doet ook zij precies dat met haar kind wat haar kind en zij nodig hebben. Laat het je als moeder niet als een koe onmogelijk maken te doen wat instinctief en goed is.
*) Eurolac Flits! Specifiek
**)Het strijdlied van de tijgermoeder
***) Eurolac Flits! Leeuwen en beren
****) Eurolac Flits! Draagling
