Primum non nocere

De ontwikkeling van de moderne geneeskunst en verpleegkunde hebben geleid tot een interventie gecentreerd denken. Symptoom  interventie  genezing is de achterliggende gedachte. Vaak lijkt het dat daarbij uit het oog wordt verloren dat de meeste symptomen niet de ziekte op zich zijn, maar een uiting van een achterliggende ziekte of aandoening. Een belangrijk symptoom wat op die manier wordt benaderd is pijn.  Pijn wordt vooral gezien als ongewenst en dient zo snel mogelijk te worden geëlimineerd en bij voorkeur volkomen voorkomen om te beginnen. Baringspijn werd eeuwenlang gezien als onoverkomelijk en vrouwen leerden zichzelf en elkaar technieken om met deze pijn om te gaan en het te gebruiken als indicator voor de voortgang van de baring. Pijn tijdens de baring kan volgens het essay van Veringa & van Cranenburgh (2010) onder meer zinvol gedrag afdwingen en de fysiologie beïnvloeden. Het negeren van deze pijn, het ontkennen ervan en de pijn zonder meer uitbannen kan wel eens leiden tot een schending van het eerste adagium in de medische praktijk: primum non nocere (doe om te beginnen geen kwaad). Ook bij borstvoeding wordt soms alleen gekeken naar symptoombestrijding bij pijn. Er worden zalfjes en middeltjes aangedragen als de tepels kapot geen, medicijnen bij een borstontsteking. Maar een kapotte tepel doet pijn en zal pijn blijven doen als de oorzaak voor de verwonding niet wordt weggenomen, hoe veel zalfjes je ook smeert en hoeveel pads je er ook oplegt. En als de oorzaak van de pijn in de borst niet wordt weggenomen zal na ogenschijnlijke genezing met een antibioticakuur de pijn gewoon weer terugkomen en is er meer kwaad dan goed gedaan.
Veringa I, van Cranenburgh B: Baringspijn is er niet voor niets. Medisch Contact 2010, 36:1734-1737