Foto: Het doorknippen van de navelstrang wil niet zeggen dat moeder en kind uit elkaar gehaald kunnen worden. Foto: ©gastcolumniste
We beginnen deze week met een gastcolumn. In het komende jaar zal ik met regelmaat mensen uitnodigen een eenmalige gastcolumn te schrijven voor dit blog, altijd op een maandag, maar niet elke maandag. Vandaag is het er eentje die werd ingestuurd voor de prijsvraag ter ere van de duizendste aflevering van Eurolac Flits! een week geleden.
Evolutie van opvoeden
Door Cristel van Prooijen.
“Zullen we dan Sinterklaas bij jullie vieren, dan kan je je dochter op bed leggen als dat nodig is”
Inwendig zucht ik, het is weer zo’n, waarschijnlijk heel goed bedoelde, hint over het slapen van onze dochter. Die niet in bed in slaap valt, of in de box. De enige plaats waar ze in slaap valt is in de draagdoek, of aan de borst. Toen ze net geboren was liepen we hier al tegenaan, en huilend belde ik de lactatiekundige. Ik was doodop, en wist niet wat we fout deden. Maar onze lactatiekundige zei: ”waarom wil je haar dan in bed leggen, ze kan toch ook gewoon bij je blijven?” Ze legde me uit dat in bedjes slapen, en alleen in slaap leren vallen, eigenlijk voornamelijk in het Westen voorkomt. In het grootste gedeelte van de wereld slapen gezinnen samen, in één bed, en worden baby’s en kinderen gedragen.
Voor ons was dit het begin van een hele grote bewustwording in wat wij voor onze dochter wel en niet willen. Borstvoeding, ja die keuze hadden we vol overtuiging gemaakt, en laten huilen, nee dat wilden we echt niet. We hadden wel al een co- sleeper staan, maar zagen we dit vooral als een praktische toevoeging. Van onze lactatiekundige leende ik het boek ‘Veilig slapen met je baby’ van James McKenna, daarna ben ik doorgegaan in ‘The hormone of closeness’ van Kerstin Möberg. En inmiddels ben ik druk met ‘Parenting for a peaceful world’ van Robin Grille. Stuk voor stuk aanraders, om je te sterken in de opvoedkeuzes die je maakt, als je het anders wil doen dan de doorsnee adviezen.
Het heeft ons bewust gemaakt van de behoeftes van onze dochter, hoe noodzakelijk het is als ouders te reageren op de signalen van je kindje, om zoveel mogelijk lichamelijke nabijheid te creëren en stress zo veel mogelijk te voorkomen. Hoe belangrijk het is om te co-slapen, zowel op lichamelijk als mentaal gebied. En niet te vergeten de onmisbare essentie van borstvoeding in het geheel van veilige hechting en een gezond opgroeiend kind.
Het heeft ons ook in een soms moeilijke positie gebracht, omdat er zoveel mensen zijn die er anders over denken. Verouderde kennis die door deskundigen of oudere generaties worden overgedragen. “Laat maar huilen hoor, dat is goed voor de longetjes”, en “Het is belangrijk voor een baby om in zijn eigen bed te leren slapen!” We horen ze zo vaak, en het doet soms zo pijn.
Het lijkt wel of in de hedendaagse maatschappij overal een oordeel over gegeven mag worden naar aanleiding van wetenschappelijke feiten. Immers, drank is ongezond, roken is ongezond en drugsgebruik ook. Dat weten we allemaal en mag openlijk gezegd worden. Maar kom niet aan de (op) voeding van onze baby’s en kinderen. Durf vooral niet te zeggen dat kunstvoeding vele nadelen heeft, of dat een baby slaap (huil) training geven lichamelijk en geestelijk schadelijk is. Want opvoeden, dat mag iedereen op zijn eigen manier doen, en daar mag niemand zich aan branden. Opmerkelijk, want dat het consultatiebureau iedereen gevraagd, maar vooral ook ongevraagd, van (on)deskundig advies voorziet, dat vinden we dan weer de normaalste zaak van de wereld.
Een veel gehoord argument is de “wij zijn er ook prima groot op geworden”, en dus zal het allemaal wel meevallen met de nieuwe inzichten. Vooral doorgaan dus met kunstvoeding promoten, bijvoeden vanaf 4 maanden, onze kinderen volstoppen met zout, suikers en genetisch gemanipuleerd eten en lekker laten huilen die kinderen. Dat het aantal voedselallergieen,- intoleranties en hart- en vaatziekten de pan uit rijst, staat hier toch volledig los van? Of dat er nergens ter wereld meer mensen anti-depressiva en slaapmedicatie slikken dan wij in het westen. Uiteraard is hier geen eenduidige oplossing voor, het gaat veel verder. Maar me dunkt dat we in ieder geval moeten proberen zoveel mogelijk schadelijke zaken en risico’s uit te sluiten. Dat we het beste voor onze kinderen willen.
Ik vind het bevreemdend, dat onze maatschappij klakkeloos accepteert dat er elk jaar een nieuwe I-phone uitkomt, met nieuwe en verbeterde technologie, en dat er steeds weer nieuwe sterren worden ontdekt in ons zonnestelsel. Maar dat er ook op het gebied van baby- en- kinderverzorging steeds ontwikkelingen plaats vinden lijkt aan een groot deel van ons voorbij te gaan. Hiermee doel ik onder andere op allerlei artsen en deskundigen, die nog steeds durven te beweren dat borstvoeding na een half jaar geen voedingswaarde meer heeft, of dat een baby na 3 dagen inbakeren echt wel stopt met huilen.
Ook nieuwe ouders spelen hierin een grote rol. Wellicht eens minder tijd besteden aan het uitzoeken van de juiste kleur van die nieuwe I- Phone bij de goedkoopste winkel, en meer tijd in het verdiepen in onze kinderen. Bijvoorbeeld in die nieuwe onderzoeken en literatuur. Maar bovenal tijd besteden aan onze kinderen. Want als we de rust en het geduld hebben om te luisteren naar wat zij ons vertellen, en in spelen op hun behoeften, hebben we wellicht een groot deel van die onderzoeken niet eens meer nodig als bewijs en argument.
Het boek van Robin Grille geeft hoop. Ouderschap maakt al eeuwen een positieve evolutie door, en ook wij zijn daar een onderdeel van. Ik kan dus alleen maar hopen dat de vele deskundigen, die zo hard werken om deze nieuwe inzichten te verspreiden steeds meer voet in de aarde gaan krijgen, bij overheid en instanties. En dat wij, als jonge ouders, het weer door kunnen doorgeven aan andere ouders, en vooral aan onze kinderen.
Onze dochter is nu 6 maanden, en dus starten we dit weekend met bijvoeding. Ze slaapt bij ons in bed, en ze slaapt er heerlijk. En overdag slaapt ze in de draagdoek, lekker dicht bij papa of mama. Wij luisteren niet meer naar (schoon) ouders of Cb- artsen. Wij zijn naar onze dochter gaan luisteren. Een hele vrolijke, gezellige ontspannen meid, en ze doet het er heel prima op!
