Foto: Paul Bettany moet als Priest in de gelijknamige film zijn prioriteiten bijstellen als hij fanatiek de damsel in distress gaat redden
Soms wordt ik uitgemaakt voor een fundamentalist, een fanaticus, een evangelist en een sektariër. Ga d’r maar aanstaan: dat is een hele opgave om daaraan te voldoen. Ik zou me eigenlijk misschien wel gevleid moeten voelen, het zijn immers allemaal termen die aangeven dat ik sta voor mijn overtuiging. Alleen zijn dit allemaal termen die vrijwel nooit positief zijn bedoeld. Ze hebben allemaal een bijbetekenis van tunnelvisie, oogklepperij, arrogantie en snobisme. Men vindt, kortom, dat ik ik me te veel focus op mijn ene doel en dat ik dat met religieus fanatisme en dat met uitsluiting van elke andere mogelijkheid aan anderen probeer op te dringen. Gelukkig zijn er ook mensen die dat juist niet vinden en die mij bedanken voor mijn focus en het goed ordenen van mijn prioriteiten. Met die laatsten ben ik het, uiteraard, veel meer eens.
Ik sta wel voor mijn overtuiging en daar is niets fundamentalistisch, sektarisch of evangelisch aan. Uiteraard ben ik wel enigszins fanatiek in het vinden van aanleidingen om mijn overtuiging te toetsen aan de uitingen van anderen. Als je fanatiek omschrijft als gedreven, ja dan ben ik fanatiek. Als je fundamentalistisch beschrijft als je vasthouden aan de fundamenten, ja dan ben ik een fundamentalist. Want die fundamenten die liggen vast. Van sommige fundamenten begrijpen we de structuur nog niet en van sommige de onderlinge samenhang niet, en sommige daar willen we helemaal niet aan, maar die fundamenten zijn er. Dat zijn de evolutionaire, biologische en natuurkundige wetten die bepalen hoe het leven leeft. Die wetten vergen geen geloof, maar weten. Het is geen evangelie, maar wetenschap.
Daarom ziet mijn prioriteitenlijstje eruit zoals het eruit ziet: het beschermen en bevorderen van het gezonde begin van een mensenleven. Heel legitiem en heel herkenbaar. Het gevoel van fanatisme dat sommigen krijgen als ze mij daarover bezig horen en bezig zien ontspruit waarschijnlijk niet direct aan wat ik doe en zeg, maar het ongemakkelijke gevoel dat veel mensen erdoor krijgen. Ik ben de brenger van de ongewenste boodschap, van de waarheid die slecht uitkomt. Want die evolutie, biologie en natuurkunde werken niet zo als veel mensen graag zouden zien hoe ze werken. Mijn lieve, wijze Grootmoe zei het vroeger al: ‘’Liever’’-koekjes worden niet gebakken, als ik zei liever iets anders te doen dan het klusje dat zij voor mij in gedachten had.
Ik ga bij dat bevorderen en beschermen van de gezonde start van het leven van een beginnend mens uit van dat beginnende mensje. In onze maatschappij hebben alle andere mensen namelijk meer stem dan het beginnende mensje, de zuigeling, het jonge kind. Niet dat de moeder niet belangrijk is, maar zij heeft haar eigen stem en haar eigen voorvechters. Ik zou bij mijn eigen eerste kind een betere moeder zijn geweest als er toen iemand was opgestaan om voor mijn kind te spreken in plaats van voor mij. Als er misschien iemand fanatieker was geweest in het uitdragen van de boodschap van mijn kind, van Het Kind. En ik had die stem al gehoord tijdens mijn opleiding toen ik de grote denkers bestudeerde, de grondleggers van de moderne pedagogiek en ontwikkelingspsychologie. Maar er had iemand wat fanatieker mogen zijn, wat fundamentalistischer, had wat meer mogen doordrammen over het belang van die eerste jaren. Ook toen al was dat belang bekend, maar die kennis heeft De Maatschappij nooit bereikt.
Die leemte, die niche, probeer ik nu te vullen met mijn fundamentalischte, fanatieke gedram over moeder-en-kind-nabijheid, over borstvoeding, tot in het oneindige over het belang van borstvoeding en het samenzijn van moeder en kind. Over het respecteren van de evolutionaire, biologische en natuurkundige wetmatigheden. En nog een beetje meer over borstvoeding en relatievorming. En dan nog wat. Misschien hebben ze we gelijk en ben ik een fanaticus, een fundamentalist en een doordrammer. Maar ik ben zeker weten geen evangelist of een sektariër. Ik doe niet aan religie en probeer niemand door angst en terreur te pressen in een sekte te gaan. Zeker niet de individuele moeder die ik met haar kind begeleid als zij mij daarom vraagt.
Soms, heel soms, heb ik zelfs een moeder voor me die zo fanatiek is in het willen borstvoeding geven, alleen borstvoeding, niets dan borstvoeding, dat ik haar zou willen zeggen: Weet je, lieverd, stop er maar mee. Geef lekker een flesje met gekochte melk en geniet nu eens van je kind en het moeder zijn. Want soms staatdie fanatieke wil tot borstvoeding geven het moederen in de weg.
Soms wordt ik uitgemaakt voor een fundamentalist, een fanaticus, een evangelist en een sektariër. Ga d’r maar aanstaan: dat is een hele opgave om daaraan te voldoen. Ik zou me eigenlijk misschien wel gevleid moeten voelen, het zijn immers allemaal termen die aangeven dat ik sta voor mijn overtuiging. Alleen zijn dit allemaal termen die vrijwel nooit positief zijn bedoeld. Ze hebben allemaal een bijbetekenis van tunnelvisie, oogklepperij, arrogantie en snobisme. Men vindt, kortom, dat ik ik me te veel focus op mijn ene doel en dat ik dat met religieus fanatisme en dat met uitsluiting van elke andere mogelijkheid aan anderen probeer op te dringen. Gelukkig zijn er ook mensen die dat juist niet vinden en die mij bedanken voor mijn focus en het goed ordenen van mijn prioriteiten. Met die laatsten ben ik het, uiteraard, veel meer eens.
Ik sta wel voor mijn overtuiging en daar is niets fundamentalistisch, sektarisch of evangelisch aan. Uiteraard ben ik wel enigszins fanatiek in het vinden van aanleidingen om mijn overtuiging te toetsen aan de uitingen van anderen. Als je fanatiek omschrijft als gedreven, ja dan ben ik fanatiek. Als je fundamentalistisch beschrijft als je vasthouden aan de fundamenten, ja dan ben ik een fundamentalist. Want die fundamenten die liggen vast. Van sommige fundamenten begrijpen we de structuur nog niet en van sommige de onderlinge samenhang niet, en sommige daar willen we helemaal niet aan, maar die fundamenten zijn er. Dat zijn de evolutionaire, biologische en natuurkundige wetten die bepalen hoe het leven leeft. Die wetten vergen geen geloof, maar weten. Het is geen evangelie, maar wetenschap.
Daarom ziet mijn prioriteitenlijstje eruit zoals het eruit ziet: het beschermen en bevorderen van het gezonde begin van een mensenleven. Heel legitiem en heel herkenbaar. Het gevoel van fanatisme dat sommigen krijgen als ze mij daarover bezig horen en bezig zien ontspruit waarschijnlijk niet direct aan wat ik doe en zeg, maar het ongemakkelijke gevoel dat veel mensen erdoor krijgen. Ik ben de brenger van de ongewenste boodschap, van de waarheid die slecht uitkomt. Want die evolutie, biologie en natuurkunde werken niet zo als veel mensen graag zouden zien hoe ze werken. Mijn lieve, wijze Grootmoe zei het vroeger al: ‘’Liever’’-koekjes worden niet gebakken, als ik zei liever iets anders te doen dan het klusje dat zij voor mij in gedachten had.
Ik ga bij dat bevorderen en beschermen van de gezonde start van het leven van een beginnend mens uit van dat beginnende mensje. In onze maatschappij hebben alle andere mensen namelijk meer stem dan het beginnende mensje, de zuigeling, het jonge kind. Niet dat de moeder niet belangrijk is, maar zij heeft haar eigen stem en haar eigen voorvechters. Ik zou bij mijn eigen eerste kind een betere moeder zijn geweest als er toen iemand was opgestaan om voor mijn kind te spreken in plaats van voor mij. Als er misschien iemand fanatieker was geweest in het uitdragen van de boodschap van mijn kind, van Het Kind. En ik had die stem al gehoord tijdens mijn opleiding toen ik de grote denkers bestudeerde, de grondleggers van de moderne pedagogiek en ontwikkelingspsychologie. Maar er had iemand wat fanatieker mogen zijn, wat fundamentalistischer, had wat meer mogen doordrammen over het belang van die eerste jaren. Ook toen al was dat belang bekend, maar die kennis heeft De Maatschappij nooit bereikt.
Die leemte, die niche, probeer ik nu te vullen met mijn fundamentalischte, fanatieke gedram over moeder-en-kind-nabijheid, over borstvoeding, tot in het oneindige over het belang van borstvoeding en het samenzijn van moeder en kind. Over het respecteren van de evolutionaire, biologische en natuurkundige wetmatigheden. En nog een beetje meer over borstvoeding en relatievorming. En dan nog wat. Misschien hebben ze we gelijk en ben ik een fanaticus, een fundamentalist en een doordrammer. Maar ik ben zeker weten geen evangelist of een sektariër. Ik doe niet aan religie en probeer niemand door angst en terreur te pressen in een sekte te gaan. Zeker niet de individuele moeder die ik met haar kind begeleid als zij mij daarom vraagt.
Soms, heel soms, heb ik zelfs een moeder voor me die zo fanatiek is in het willen borstvoeding geven, alleen borstvoeding, niets dan borstvoeding, dat ik haar zou willen zeggen: Weet je, lieverd, stop er maar mee. Geef lekker een flesje met gekochte melk en geniet nu eens van je kind en het moeder zijn. Want soms staatdie fanatieke wil tot borstvoeding geven het moederen in de weg.
Eurolac Flits met label moeder-en-kind-nabijheid, moederschap, exclusief. Deze links leiden naar blog bijdragen over deze thema's. De plaatjes in de linker zijkolom leiden naar meer verhaaltjes over hetzelfde thema.
