Realistisch

Foto: Anna Silk als Bo (met Richard Howland als Trick) in Lost Girl dreigt zichzelf te verliezen in de vreemde realiteit waarin zij blijkt thuis te horen.
Nr. 9 in de top tien meest gelezen Eurolac Flits!: Realiteit. 2 apr. 2012
Realiteit, plaats negen in de top tien van meest gelezen Flitsen ging over idealen versus realiteit. Over doelen, verwachtingen en de uitkomsten daarvan in de dagelijkse realiteit. Ook dit zijn onderwerpen waar ik vaker over schreef, zoals in deze stukjes met het label verwachtingen. Moeders hebben verwachtingen, baby’s hebben verwachtingen en de maatschappij heeft verwachtingen.  Vooral verwacht iedereen een realistisch beeld van de realiteit te hebben en dat de realiteit voor iedereen hetzelfde is. Helaas is dat niet zo en dat is waarom zoveel moeders en kinderen verloren raken in de verwachtingen. De baby valt niets te verwijten, hoe vaak of hoe veel of hoe hard hij ook huilt, hoe veel luiers hij ook vult en hoe vaak hij ook wil eten. Zijn verwachtingen zijn hem namelijk in zijn genen meegegeven. Die zijn aangeboren, passend bij de soort waarbinnen hij werd verwekt en zal worden geboren. In een evolutionair proces van vele miljoenen jaren heeft zich een verwachting gevormd van de omgeving waarin hij zal worden geboren en de manier van zogen en zorgen die hij daar zal ontvangen. Evolutie is een traag proces en een paar honderd of duizend jaar andere omstandigheden zal niet direct tot een verandering leiden. Die verwachtingen in de genen weten nog niets over de eenentwintigste-eeuwse westerse wereld en de gewoonten die daar heersen.
De verwachtingen van de moeder zijn grotendeels opgebouwd uit wat zij in haar leven tot dan toe heeft meegemaakt aangaande moederschap en baby’s. Haar ervaringen als kind, haar observaties tijdens het opgroeien, de mee-ervaren escapades van haar vriendinnen als beginnende moeders en alles wat ze verder heeft gezien en gelezen, bepalen allemaal samen haar verwachtingen rondom moederschap en baby’s. Het is verbijsterend hoe ver die verwachtingen van moeder en kind uit elkaar kunnen liggen. Ontdekken dat je eigenlijk een mythologisch personage bent, dat helemaal niet mythologisch blijkt te zijn, en dat je in een wereld van andere blijkbaar niet echt mythologische maar wel vreemde creaturen thuishoort, lijkt daar een makkie bij vergeleken. De verwachtingen van de maatschappij zijn vaag en diffuus, maar lijken zich vooral te concentreren rondom de noodzaak een nuttig lid van die maatschappij te zijn of dit zo snel mogelijk te worden en kinderlijk gedrag past daar slecht in en moet dus te vuur en te zwaard worden uitgeroeid.
De baby verwacht te worden gevoed en gekoesterd en in doorlopend direct contact met de koesterende voedster te zijn. De moeder verwacht de vervulling van al haar dromen te zien uitkomen en de maatschappij verwacht van de moeder dat zij zich volledig zal inzetten als een economisch waardevol lid van de maatschappij met een rijk sociaal leven, die tussen neus en lippen door haar kinderen perfect opvoedt. Hoe realistisch zijn al die verwachtingen? Vanuit biologisch oogpunt heeft de baby de meest realistische verwachtingen, maar in de praktijk waarschijnlijk de meest onrealistische. De maatschappij, daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben, die wordt immers gemaakt door alle individuele leden samen. En zolang al die mensen, waaronder wetgevers, zorgverleners en ouders, geen kennis nemen van de legitieme realistische verwachtingen van de baby zal de maatschappij als geheel en zullen de individuele leden teleurgesteld blijven. Moeders kunnen hun droom niet waarmaken en van die perfect opgevoede kinderen komt ook niet veel.
Er wordt wel gezegd dat het volk de regering krijg die ze verdient. Ik durf te stellen dat daarentegen de maatschappij opgescheept wordt met de mensen die ze zelf kweekt door het blijvend negeren van de verwachtingen van baby’s en te proberen ze vanaf de geboorte te dwingen in het cultureel bepaalde keurslijf.
Eurolac Flits! met label realiteit, promotie, begeleiding, ideaal, huilen,  ondersteuning. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
Sarah Ockwell-Smith: Why do the Media Happily Promote Dangerous Baby Trainers? 4 feb 2013
Sarah Ockwell-Smith: Why Does Society Turn a Blind Eye to Some Forms of Child Abuse? 20 dec 20112

Geluk

Foto: Mijn twee lieve oude honden, wachtend tot ik weer tijd heb voor hun soortgebonden zorg.
Belofte maakt schuld. Ik beloofde de studenten lactatiekunde gisteren dat er vandaag een flitsende blog zou zijn. En daar zit ik nu te staren naar een maagdelijk onbeschreven blad. Inspiratieloos. Groggy. Soepogen. Wattenhoofd. Zelfs Muse op de achtergrond helpt niet. De wat groenig-grijs gekleurde morgenstond heeft vandaag ook al geen goud in de mond. Maar er wacht een boel werk, dus hop-hop, kom nu maar op met die inspiratie. ~*trommelt met de nagels op het bureau*~ Zal ik eerst mijn nagels even doen? Als ik er zo goed mee kan trommelen zijn ze eigenlijk te lang. Nee-nee, dat is uitstelgedrag. Schrijven moet je, en daarna je achterstallige email verwerken, vragen beantwoorden, dan de administratie die je van het weekend al had moeten doen en de stapel bestellingen die zich heeft opgehoopt na een dag winkelsluiting. En cursusvoorbereidingen. En schrijven aan je boek. Hop-hop. ~*…*~*~*…*~
Als ik voor een baas werkte, stond die nu wel achter me te porren. Maar ik ben eigen baas, dus ik kan alleen maar mezelf porren en door mezelf gepord worden. Ik sluit een compromis met mezelf: blog schrijven, nu eerst, dan de mail en vanmiddag de bestellingen. Dan mag ik tussendoor even op de bank met een boek. Goeie baas heb ik toch wel, met prima secondaire arbeidsvoorwaarden. Een moeder met een afhankelijke baby is ook eigen baas en die kan zich eigenlijk nooit zo’n baal-dagje veroorloven. Een baby vraagt namelijk nogal wat. Een baby is namelijk nog niet zelfvoorzienend en zelfredzaam, die heeft daar zijn moeder voor nodig. Mensen zijn wel eens geneigd die baby veeleisend te noemen en ze vinden dat voor zo’n klein mens eigenlijk nogal veel van het goede. Net komen kijken en dan al zoveel noten op je zang.
Helemaal eerlijk is dat niet, maar helemaal waar is het ook niet. Een pasgeboren mensenkind heeft onvoorstelbare vermogens om voor zichzelf te zorgen. Alles wat hij daarnaast nodig heeft is de juiste omgeving en toegang tot wat hij nodig heeft. En laat die omgeving nu precies dat zijn wat hem toegang geeft tot wat hij nodig heeft. Zo simpel als wat: aan de borst en in de armen van zijn moeder. Die van zijn vader voldoen ook een heel eind, ware het niet dat hij daar geen eten vindt of bescherming tegen ziekteverwekkers. Hij vindt er wel voeding voor zijn ziel en bescherming tegen grotere aanvallers. Het mooie is dat het verlenen van die dienst aan hun kind ouders nauwelijks iets kost aan tijd, geld of inspanning. Want terwijl het kind tegen hun lichaam aan ligt gaan zij gewoon verder en doen hun eigen ding. Toegegeven, het leren hem te voeden kost de moeder in de eerste levensdagen en misschien weken enig werk, determinatie en oefening, maar daarna moet dat dat van een leien dakje gaan*.
Ouders hebben wel eens het gevoel dat zij zichzelf opofferen voor de behoeften van hun kind of dat dat toch van hen wordt verwacht. Het idee dat je de belangen van een ander boven die van jezelf zou moeten stellen is soms moeilijk te verteren. Hoe kom je dan nog toe aan zelfverwezenlijking? Wat met je eigen behoeften, moeten die niet voldaan worden? Mensen met een kinderwens zouden er goed aan doen zich deze dingen op voorhand af te vragen. Een mens op de wereld zetten is namelijk van een iets andere orde dan een herinrichting van je huis of de keuze voor een nieuwe auto. Besluiten dat je een kind wilt krijgen (nee, we nemen er geen, we willen er graag een krijgen; een hond neem je, je meubels en speeltjes koop je, een kind krijg je) is een volledig vrije, eigen keuze. Maar voor iemand die keuze maakt, moet er goed over worden nagedacht wat die keuze inhoudt, wat erbij hoort. Want een mens op de wereld zetten, betekent dat je de verantwoordelijkheid hebt voor dat mens, zolang dat mens zelf die verantwoordelijkheid niet kan dragen. En dat duurt toch gauw een jaar of achttien.
Van dieren wordt verwacht dat zij goed en passend bij hun natuurlijke leefwijze en behoeften worden behandeld. Het simpele aanvoeren van voedsel en afvoeren van afval wordt algemeen niet als goede en passende zorg voor dieren gezien. Voor een mensenkind is dat het ook niet. De zorg voor een mensenkind vergt veel meer dan dat en soms vergt het ook dat de zorger haar eigen behoeften even niet laat prevaleren boven die van het kind. Dat hoort bij de verantwoordelijkheid die is genomen. Dat is niet altijd leuk. Gelukkig geeft dat niet. Niet alles in het leven hoeft altijd leuk te zijn. Het leven hoeft niet te bestaan uit een eindeloos en ononderbroken genieten. Niemand heeft je dat ooit beloofd, of ooit mogen beloven. Wanneer dat als feit wordt geaccepteerd (kom op, je bent een grote meid nu, volwassen mensen kunnen dingen accepteren die minder leuk lijken) en de volwassen zorger, die zelf koos voor de verantwoordelijkheden horend bij het geven van leven, inderdaad haar eigen behoeften even achterstelt bij die van haar kind, dan kan zo maar eens blijken dat dat nu juist uiteindelijk het grootste geluk kan geven, de grootste voldoening, het intiemste genieten.

*) Zoek bijtijds gespecialiseerde hulp als het er binnen een paar dagen naar uitziet dat er problemen zijn die je niet zelf met wat oefening kunt oplossen. Pijn bij het voeden, een huilend kind en onvoldoende groei zijn altijd tekenen dat hulp nodig is. Stel het niet uit, denk niet dat ze je een aansteller of overbezorgde moeder zullen vinden. Dat mogen ze vinden, maar dat wil niet zeggen dat jij geen hulp nodig hebt. Vraag die hulp. Accepteer die hulp. Je hoeft niet je tanden op elkaar te zetten en het zelf uit te zoeken.

Ongewenst

Foto: Ellen Page als Juno MacGuff  in de film Juno
In een cultuur waarin tienerzwangerschappen als ongewenst worden beschouwd, worden de kinderen die daaruit voortkomen dat ook. Dat brengt een ander aspect in het hele verhaal, dat op zichzelf al gecompliceerd genoeg is. Een meisje dat ongewenste dingen deed en daardoor ongewenst zwanger werd waardoor ze binnen afzienbare tijd een vrouw met kind zal zijn in plaats van een  vrolijke en zorgenvrije scholier of student. (Nee ik ga niet in op de aanname dat een puber zorgeloos is of zou zijn, of dat überhaupt een mogelijke combinatie van termen in één zin kan zijn.) De vraag is natuurlijk of het kind wel automatisch ook ongewenst is. En voor wie het dan ongewenst is. Om het nog wat ingewikkelder te maken kan de vraag of het kind gewenst is worden vertroebeld door de vraag of het concept kind in zijn totaliteit ongewenst is, of dat het alleen ongewenst is omdat het lichaam van de moeder nog onvoldoende ontwikkeld is om gezond een zwangerschap en baring te doorstaan en het groeiende kind te onderhouden.
Bij de besluitvorming is altijd de vrouw die het kind draagt degene die het laatste woord heeft. Het is haar lichaam en haar leven. Maar iemand moet ook de advocaat voor het ongeboren kind zijn. Wat is de beste beslissing voor het kind? Op welke gronden? Heeft het kind een toekomst en in welke scenario heeft het dat wel of niet? Soms zal, ook vanuit het kind geredeneerd, de keuze uitvallen op een zwangerschapsbeëindiging. Persoonlijk ben ik niet perse voor of juist tegen abortus. Ik ben absoluut tegen absolutismen die voorschrijven dat abortus nooit een optie is of altijd. Het laatste woord ook hierin is aan de vrouw die het kind draagt. Ook wanneer zij nog erg jong is. Om ervoor te zorgen dat zij een goede keuze maakt, wat niet noodzakelijkerwijs een door de omgeving gewenste keuze is, moet zij goed geïnformeerd zijn over de morele, medische en legale consequenties van alle opties die zij heeft. Geen opgeheven vingertjes met een ‘’daar ga je spijt van krijgen!’’, maar eerlijke evenwichtige en volledige informatie. Zij draagt het kind, zij is een vrouw die zelfstandig en op volwassen wijze een verantwoorde en voor haar juiste keuze moet maken. Iemand die helpt met nadenken is natuurlijk nooit weg, maar dan meer als steunpunt en schouder dan als voorschrijver.
Wie de moeite neemt werkelijk en met aandacht, vanuit het hart te luisteren naar een zo jonge aanstaande moeder kan nog wel eens versteld staan van de wijsheid die ook zij in zich heeft. De diepe vrouwen wijsheid is in elke vrouw aanwezig, maar bij sommigen ligt die nog wat dieper begraven. Er zijn meerdere opties waarover de zwangere haar gedachten kan laten gaan: ze wil of kan het kind niet laten groeien en geboren worden, ze kan het kind wel dragen en geboren laten worden, maar wil of kan er niet zelf voor zorgen of ze wil en kan de hele moederrol op zich nemen en het kind dragen, baren, verzorgen en voeden. En elk van deze opties kan voor deze unieke vrouw en haar kind de juiste zijn, mits zij er goed over heeft nagedacht en de nodige informatie beschikbaar heeft.
Bij elke keuze die zij maakt heeft ze behoefte aan steun en begeleiding. Begeleiding die ervoor zorgt dat ze alle informatie beschikbaar heeft om haar keuze waar te maken. Begeleiding die haar helpt manieren te vinden om hobbels en obstakels te nemen of te omzeilen, niet om alles uit de weg te halen. Begeleiding die ervoor zorgt dat ze weet hoe een zwangerschap en baring verlopen, en hoe ze er zelf aan kan werken dat zo soepel mogelijk te laten gaan. Begeleiding ook die haar leert hoe baby’tje in elkaar zitten hoe ze werken. Kortom, begeleiding die haar helpt de liefde voor haar kind om te zetten in goede zorg en opvoeding. Sommige jonge vrouwen, vooral wanneer zij door hun directe sociale omgeving het etiket ongewenst krijgen opgeplakt, zoeken dat allemaal zelf uit en regelen, net al de filmheldin Juno, alles tot en met een eventuele opgave voor adoptie helemaal zelf. Je zou iedere vrouw die kracht toewensen, maar evengoed iemand op wie ze kunnen terugvallen als het allemaal toch zwaarder blijkt dan lijkt.

Zorgzaamheid

Foto: John Hurt als Mr. Summers en Christian Bale als Bobby Platt  in All the Little Animals
Zorg voor wat klein en kwetsbaar is zit diep in onze genen verankerd. Het is, zeg maar, de basis van onze en andere menselijke samenlevingen. Je zou zelfs kunnen stellen dat de mate van beschaving kan worden afgemeten aan de mate waarin een samenleving zorgt voor het kleine en kwetsbare. Zorg die uitgaat boven andere belangen zoals geld en macht. Mensen boven dingen; zwakke mensen boven sterke mensen. Terwijl ik dit zo filosofeer en schrijf bekruipt me het gevoel dat het met ons beschavingsniveau eigenlijk hier en daar droevig gesteld is. Het ‘’Houd jij ze arm, dan houd ik ze dom’’ lijkt weer sterker te worden. Klein en kwetsbaar betekent voor sommigen dat je macht kunt uitoefenen als je een grotere mond of een dikkere portemonnee hebt.
Een moeder wordt van oudsher gebruikt als zinnebeeld van de zorgende samenleving. Zoals een moeder zorgt voor haar kind, zo moet de samenleving zorgen voor haar kinderen, de kleinen en kwetsbaren. Een moeder heeft beschuttende schoot en een voedende boezem. Haar hart is groot en wordt groter met elk kind waar ook zorg voor nodig is. In oudere culturen en hier en daar nog, werd niet een vaderlijke figuur als godsbeeld gebruikt, maar was de grote moeder de godin, de schepper en onderhouder van leven. Waar moeder-godin culturen eerder neigen naar een vreedzame en zorgzame samenleving is de tendens in vader-god culturen er eerder een van geweld en het beschermen van bezit. In onze cultuur is de moeder-godin oriëntatie grotendeels weggevaagd door de vader-god religies.
Dat heeft zowel de zorgzaamheid van de samenleving als het zorgzame moederschap geen goed gedaan. Waar eerst eeuwenlang de vrouw en moeder onder het mom van onder andere bescherming van haar deugd naar keuken, aanrecht en echtelijke sponde werd verbannen, daar wordt zij de laatste decennia onder het mom van gelijkheid aan de man het huis en moederschap uitgejaagd. Noch de aan huis gekluisterde, noch de naar de mannenwereld verbannen vrouw wordt geacht haar eigen weg te vinden in zorgzaam moederschap. Werd in vroeger tijden haar verstandelijk vermogen zelfs te gering geacht om zelfstandig te bedenken hoe ze haar kinderen moest zogen en zorgen, nu wordt de investering (door studie en opleiding) in haar intellect te hoog geacht om haar toe te staan haar tijd te laten verspillen aan zorgtaken. De vrouw zelf lijkt er, zelfs in deze hoog-geëmancipeerde tijden, nog niets in te brengen te hebben.
Het tij kan worden gekeerd. Niet door vrouwen te vermannelijken en zorgzaamheid tot een beroep te maken. Wel door het vrouwelijk zorgzame te promoten in zowel mannen als vrouwen. Het mooie is dat die zorgzaamheid wordt bevorderd door het toe te laten, door met het kleine en kwetsbare samen te zijn. Hoewel onder geschoffeld als onhandig voor een masculien  georiënteerde samenleving, is het allang bekend dat moederschap en moedergevoel geen vage zesde zintuig instincten zijn, maar hormonaal worden bepaald en waarbij die hormonen (prolactine en oxytocine) voor een flink deel worden getriggerd door lichamelijke nabijheid van moeder en kind. Recent onderzoek toont nu aan dat dat ook voor mannen geldt. Gettler en McKenna et al (2012) publiceren deze maand een onderzoek waaruit blijkt dat bij mannen die slapen met hun kind een andere hormonale balans ontstaat. Bij deze zorgzame vaders daalt het gehalte aan mannelijke hormonen (testosteron) ten bate van de zorgende hormonen. Het was al eerder bekend dat vaders die meer zorgtaken hebben met direct contact met hun kind ook al een verschuiving in deze richting lieten zien. Het delen van het slaapoppervlak versterkt deze tendens.
Van lichamelijk en geestelijk geweld en bedreiging in gezin en samenleving is nog nooit iemand beter geworden: niet degene die het geeft, noch degene die het ontvangt, noch de samenleving als geheel. Zorgzaamheid daarentegen doet niemand kwaad, niet de gever, niet de ontvanger en al helemaal niet de maatschappij als geheel. Bedenk: geef aan je kind wat jij zou willen krijgen, want dit kind is waarschijnlijk degene die bepaalt hoe en waar jij op je oude dag wordt verzorgd*. Dit geldt zowel in het fysieke gezin als in het gezin als metafoor voor de samenleving.
Guibert S: Fathers Biologically Attuned to Their Children When Sleeping Nearby, Research Reveals Science Daily, 07-09-2012. Gebaseerd op:
Lee T. Gettler, James J. McKenna, Thomas W. McDade, Sonny S. Agustin, Christopher W. Kuzawa. Does Cosleeping Contribute to Lower Testosterone Levels in Fathers? Evidence from the Philippines. PLoS ONE, 2012; 7 (9): e41559 DOI: 10.1371/journal.pone.0041559
*) Lees de fantastische short story rond dit thema: Gallagher M: Alma Mater. In: Fragments. Osier Publishing Direct Editions, 2011

Triathlon

Bij het merendeel van alle sporten die bij de Olympische Spelen worden beoefend, specialiseren de sporters zich op één sportonderdeel, en vaak specialiseren ze zich nog verder binnen die ene sport. Bij enkele onderdelen worden sporten juist gecombineerd. Bij een meerkamp worden op één dag bijvoorbeeld 5, 7 of 10 atletiek onderdelen afgewerkt, telkens met pauzes ertussen. Bij een triathlon worden drie zeer belastende duursporten zonder pauze na elkaar gedaan: lange afstandszwemmen, een flinke afstand wielrennen en een marathon lopen. De triathleten moeten een perfecte conditie hebben, een grote longinhoud, goed getrainde spieren en een grote wilskracht en doorzettingsvermogen.
Moeder worden en borstvoeding geven is eigenlijk ook een triathlon die bestaat uit de zwangerschap, de baring en de borstvoedingperiode.  Niet binnen een dag, maar over de duur van maanden eerst de zwangerschap, dan een relatief korte krachtsexplosie bij de baring, gevolgd door een maanden– of jarenlange duursport tijdens de borstvoedingperiode. Bij elk van die drie stadia komen heel verschillende voorbereidingen en trainingen kijken, worden heel andere aanspraken gemaakt op andere lichaamsdelen, organen, maar ook vaardigheden. Het is maar goed dat het lichaam van een vrouw hier helemaal op gemaakt is.
Borstvoeding zelf zou je ook een triathlon kunnen noemen, maar dan met onderdelen die niet na elkaar, maar naast elkaar, tegelijkertijd worden uitgevoerd. Borstvoeding geven is voeden, koesteren en beschermen in één. Niemand staat ernaast te juichen als een moeder gewoon doet waarvoor haar lijf is gemaakt. Geen hysterische mensenmassa’s die haar aanmoedigen en na afloop met tranen in de ogen met haar naar het volkslied luisteren. Geen sponsors die met bakken geld klaarstaan om de training te betalen in ruil voor een logo op de uitrusting. Geen televisie interview met domme vragen terwijl ze nog nahijgend haar overwinning probeert te bevatten.
Maar tijdens 1 week per jaar (eigenlijk twee, want in het grootste deel van de wereld is dat de eerste week van augustus en in andere delen, waaronder Nederland, week 40) wordt borstvoeding gevierd, toegejuicht en in het zonnetje gezet. Wereldborstvoedingsweek (WBW)* wordt ook aangegrepen door de media om borstvoeding te veroordelen. Heel opvallend is dat jaarlijks, net vóór WBW, allerlei negatieve berichten verschijnen en de debatten en moddergevechten worden aangezwengeld. Het lijkt een beetje op het verschijnsel dat naast het bejubelen en toejuichen van sporters ook met gretigheid wordt gekeken naar en gelezen over misstappen van sporters.
Maar, hoe goed de negativisten ook hun best doen om borstvoeding neer te halen en minderwaardig te maken, rechtstreeks of via aanvallen op de supporters, de feiten blijven overeind. Borstvoeding is een ongeëvenaarde manier om kinderen te voorzien van voeding die speciaal voor hen op maat is gemaakt, hen te beschermen met specifieke en a-specifieke antistoffen en beschermende processen en de handigste en meest effectieve manier om die kinderen te koesteren. Kinderen voeden, verzorgen en beschermen zonder borstvoeding kan wel, maar het vergt veel meer nadenkwerk, de voeding mist essentiële elementen, de bescherming vertoont flinke hiaten en kinderen die het zonder borstvoeding moeten doen vergen gemiddeld genomen een boel meer reparatie- en oplapwerk wanneer ze opgroeien en als ze volwassen zijn.
*) Wereld Borstvoeding Week 2012

Olympiade

Afbeelding: iconisch: borstvoeding als olympische prestatie
Zwanger zijn en vervolgens een kind baren wordt wel vergeleken met een Olympische duursport. Die Olympische prestatie wordt als het aan het lichaam van de moeder en aan de baby ligt afgerond met een lange en intensieve cooling down: borstvoeding. Ter ere van de Olympische Spelen en van de Olympische prestatie die elke vrouw levert als zij moeder wordt zolang de Spelen duren elke dag een stukje met een olympische sport als thema en afbeelding. Deze serie begon met een Proloog op 26 juli.

Examen

Foto: Nathalie Cox als Blonde in Exam
Morgen ga ik met een collega lactatiekundige mondelinge examens afnemen bij afstuderende lactatiekundigen in opleiding. Altijd spannend, zowel voor de examinator als de examinanda. Eigenlijk is het alleen een controle van opgedane kennis, maar het voelt voor de examinanda als het verkrijgen van een stempel van goedkeuring. Voor de examinator is het spannend omdat het altijd maar weer de vraag is of je de examinandi zo kunt benaderen dat ze niet door hun zenuwen worden geblokkeerd.
Voor veel moeders voelt een bezoek aan het consultatiebureau ook als een examen; alsof niet alleen de baby, maar ook zijzelf een stempel van goedkeuring moet behalen. De baby wordt gemeten en gewogen, gepord en geprikt. De uitslagen daarvan vertellen niet alleen of de ‘’baby het goed doet’’, maar ook, samen met de antwoorden op de lange vragenlijsten die moeder gesteld krijgt, of moeder een ‘’goede moeder’’ is. Het begrip ‘’goede moeder’’ is moeilijk te definiëren. Een slechte moeder is over het algemeen duidelijker: dat is een moeder die verwaarloost en/of mishandelt op lichamelijk, geestelijk en/of emotioneel vlak. Je kunt dan nog bediscussiëren wat onder mishandeling en verwaarlozing valt, maar daarover zijn de meeste geleerden het redelijk eens. Maar is een goede moeder dan automatisch zij die zich niet bezondigt aan verwaarlozing en mishandeling? Helemaal niet, of voornamelijk niet? Of is het voldoende om uit liefde en met de beste bedoelingen te doen waarvan je als moeder denkt dat het goed is?
Lastig, lastig. Het lijkt het eenvoudigst en misschien het veiligst om je maar te houden aan het stempel van goedkeuring van het consultatiebureau. Als je per slot een gezonde en zich normaal ontwikkelende baby hebt doe je het in elk geval niet slecht. Maar waarop baseren de medewerkers van consultatiebureaus hun beoordelingen? En zijn zij wel de deskundigen die je wilt raadplegen als het om opvoeding gaat? Op een consultatiebureau werken artsen en verpleegkundigen. Gespecialiseerd in de voornamelijk lichamelijke gezondheid en ontwikkeling  van kinderen. Bijgeschoold in opvoeding. Zouden we medische of verpleegkundige zorg accepteren van een opvoedkundige met een bijscholing medische terminologie? Of zouden we dan roepen ‘’Schoenmaker blijf bij je leest’’.
Maar wat nu als de opvoedingsmethode die deze zorgverleners hebben geleerd niet die is, die jullie als ouders hebben gekozen? Krijg je dan geen goedkeuring? Of misschien zelfs een aantekening van vreemdheid; een waarschuwing om in de gaten gehouden te worden zelfs? Als je vindt dat kinderen niet alleen horen te huilen, dat ze niet alleen in een eigen bed hoeven te slapen, dat ze geen voorgeprogrammeerd voedsel op vastgestelde tijden hoeven te eten, niet elke dag in bad hoeven of geen beloning en straf krijgen om bepaald gedrag te bevorderen of te veranderen, wat dan? Sommige ouders kiezen ervoor om dan maar niet meer naar een consultatiebureau te gaan. Dan hoef je geen examens meer te doen, maar dan mis je ook de normale gezondheidscontroles.
Ik pleit voor breed georiënteerde pedagogen op elk consultatiebureau ter aanvulling van de meer medisch en verpleegkundig gerichte dienstverlening die het nu biedt. Medische begeleiding door de arts, begeleiding voor verpleegkundige en zorgtaken door de verpleegkundige en begeleiding bij opvoeding door de pedagoog. Zouden de examinandi de examinatoren dan beter beoordelen?