Extraatjes

Foto: Justin Timberlake als Dylan en Mila Kunis als Jamie in  Friends with Benefits (2011). Vrienden met voordelen, of met onverwachte extraatjes.

Niets voor niets  en voor niets gaat de zon op. Maar soms krijg je wel eens ongevraagde extraatjes. Zo hebben sommige vrouwen meer dan twee borsten, of tepels, of setjes klierweefsel. Soms ook nog eens op onverwachte plaatsen, zoals de oksels of de dijen. De natuur staat voor niks  en in sommige exemplaren bouwt die natuur wat extra reserve in. Vandaag dus over meer dan waarom je vroeg.

De prachtige mamahond op de illustratie rechts (zo te zien heeft ze haar pups via een keizersnede gehad) ligt er relaxed bij (helemaal in to Biological Nurturing) terwijl haar pups aan het drinken zijn, netjes in twee rijtjes. Dat past precies zo aan die nette rijtjes spenen. Die twee rijen liggen ter weerszijden van haar middenlijn, ongeveer tussen de voor- en de achterpoten. De lijnen heten de melklijsten en ze lopen vanaf de binnenkant van het bovenste deel van de voorste ledematen tot de binnenkant van het bovenste deel van de achterste ledematen. Dat is in principe zo bij elk zoogdier. Ook bij mensen. Bij ons lopen de melklijsten van net voorbij de oksel binnenin de bovenarm, via de oksel langs de plaats van de normale borsten iets schuin naar het midden tot ze ter weerszijde van de navel passeren en via de liezen uitkomen in de binnenkant van de dijen. Die beide lijnen bieden over de hele lengte potentie voor het plaatsen van melkklierweefsels. Per zoogdiersoort is in de  blauwdruk vastgelegd waar op de melklijsten de melkklieren met hun kanalenstelsel en uitgangen komen en hoeveel paren er zullen zijn.

Bij sommige soorten worden bijna de hele melklijsten gebruikt en staan er meerdere paren spenen op de buik en borstkas. Meestal is het aantal borstjes iets meer dan het gemiddelde aantal jongen in een worp. De paren aan de uiteinden zijn vaak wat minder ontwikkeld dan die in het midden. Bij sommige soorten zitten er 1 of twee paren aan de uiteinden tussen de achterpoten Die noemen we dan uiers en die zijn handig om gemolken te worden) en bij andere soorten enkel een paar tussen de voorpoten, zoals bij de mens, maar ook bij andere primaten, olifanten en beren.  Twee is voor onze soort precies genoeg, want onze gemiddelde worp is één, met soms twee tegelijk. De grotere meerlingen zijn zeldzamer en daar moet dan wat worden geïmproviseerd

Maar, wat er ook in die menselijke blauwdruk staat, die melklijsten met al die mogelijkheden liggen er ook en soms is de aanleg wat uitbundiger van aard en komen er ook borsten of delen daarvan op andere plaatsen op die melklijsten. Ook andere onderdelen worden wel eens buiten de blauwdruk om uit vroegere bouwplannen opgediept, zoals zwemvliesjes tussen tenen of vingers of een staartje. En dus zijn er vrouwen met extra tepels in de oksels of naast de navel of net onder de liezen. Of met extra klierclusters in de bovenarm of oksel. Of met compleet functionerende borsten in oksel of op de dij. Dat zou heel handig kunnen zijn als je een drieling hebt, maar over het algemeen is het lastig.

Soms zit een extra tepel pal naast de gewone tepel. Dat zou verder niet in de weg zitten als het er niet voor zorgde dat de baby wel een heel erg grote hap moet maken om die dubbele tepel in de mond te krijgen. Op andere plaatsen worden extra tepels vaak niet eens opgemerkt. Of, beter gezegd, wel opgemerkt, maar niet als tepel herkend. Ze zien er uit als een wat vreemde moedervlek, wrat of zoiets. De extra borsten (met of zonder uitgangen, c.q. tepels) kunnen voor heel wat meer last zorgen. Nadat er een kind is geboren en het hormonen circus klaar is voor het maken en laten stromen van melk, doen die extra borsten namelijk ijverig mee. Als er een uitgang is, zal de melk waarschijnlijk gaan lekken en kan de gemaakte melk er in elk geval uitstromen of uit gehaald worden. Met een beetje beleid kan de productie in die extra borst worden stilgelegd en dan is de last snel over. Na de eerste dagen is de productie immers afhankelijk van de vraag. Maar borsten zonder uitgangen zijn een stuk lastiger. De gemaakte melk kan er niet uit. Het duurt een paar dagen voor de melk niet meer automatisch gemaakt wordt onder invloed van de hormonen en dus zal er zich een hoeveelheid melk in die extra borst gaan ophopen. Dit geeft verschijnselen van stuwing, verstopping en zelfs borstontsteking.

De oplossing is dan en stuk ingewikkelder, want alle raadgevingen voor het verhelpen van verstopte melkkanalen en borstontstekingen gaan allemaal uit van leegmaken en de melk laten stromen. Dat gaat hier niet lukken en dus moet er een andere aanpak komen. Niet masseren en stimuleren, maar zoveel mogelijk met rust laten. Geen warmte, maar juist koele kompressen. Eventueel pijnstillers gebruiken met een ontstekingsremmende werking om de zwelling te verminderen. De koele kompressen kunnen doeken zijn die zijn geweekt in een koude thee van salie, maar ook gewone hot-coldpacks uit de vriezer kunnen in dit geval werken. Zorg altijd wel voor een laagje textiel tussen huid en bevroren kompres om bevriezingswonden te voorkomen.

Vreemd

Foto:  Jim Parsons als  Sheldon Cooper in  The Big Bang Theory (2007– ), een beetje vreemd, maar absoluut volkomen normaal en functioneel binnen eigen kringen.

Wij mensen zien graag alles zoals het hoort, zoals het bij de meeste mensen is. Vreemd en afwijkend van de norm maakt ons ongemakkelijk. Er is vast iets mis met ons als we iets hebben dat anders is dan bij andere mensen. Feit is, dat er meer variatie is dan overeenkomst. De grenzen van variaties binnen normaal liggen ver uiteen. Vorm, kleur, en formaat van veel onderdelen kunnen volop variëren en toch nog helemaal normaal zijn. Haren komen van wit tot zwart, van volkomen glad tot gekroesd en in alle mogelijke lengtes en dat is allemaal normaal. Maar als je in een gemeenschap van mensen met stijl zwart haar de enige bent met golvende bruine lokken, dan val je wel uit de toon.

Moeders zijn met name erg gespitst op het normaal zijn van hun kinderen en henzelf. Elke afwijking van wat wordt gezien als norm roept vragen en twijfels op. Ben ik wel normaal, is mijn kind wel normaal? Zal dat nog wel goed komen, er is toch niks mis met mijn kind? Bijeenkomsten van moeders lijken soms meer op een georganiseerd vergelijkend warenonderzoek dan op een gezellig samenzijn. Hoe groot, hoe klein, hoe licht, hoe zwaar, hoe vlot, hoe langzaam is jouw kind in vergelijking met de andere kindjes?

Borstvoeding en alles daar omheen is ook een geliefd punt van vergelijken en zich zorgen maken over afwijkingen. De media hebben ons opgezadeld met een Disney-prinsesachtig beeld van hoe de ideale borst en de ideale tepel eruitzien. In onze cultuur is de ideale borst die van een maagdelijk 18 jarig meisje met een niet al te grote cupmaat en een zeer geprononceerde, exact ronde tepel die ongeveer even lang als breed is. De tepelhof wordt verondersteld tot ongeveer twee-tweeëneenhalve centimeter rondom de tepel te staan en zuiver rond te zijn. Die tepel hoort dan ook nog eens vrijwel recht naar voren te wijzen vanaf een pronte, opgerichte borst, waar geen potlood onder kan worden vastgehouden. De borst zelf is roomblank (of gelijkmatig, effen bruin) met een tepel en tepelhof die net een paar tinten donkerder zijn. Uiteraard zijn er geen haren, pukkeltjes of vlekjes te bespeuren. En tot slot zijn natuurlijk beide borsten identiek.

De realiteit is, dat dit soort borst geen norm is, maar eerder een zeldzame verschijning. Om te beginnen heeft vrijwel geen enkele vrouw identieke borsten en de verschillen kunnen aanzienlijk zijn, zowel in uiterlijke verschijning als in functioneren. Borsten komen in alle soorten, maten, kleuren, texturen en vormen. De enige factoren die bepalen of ze functioneel zijn, zijn de aanwezigheid van werkend klierweefsel en een doorgankelijk kanalenstelsel. Een zeker mate van aanhapbaarheid maakt ze ook voor de baby functioneel.

De pigmentatie van de tepel en de tepelhof wordt verondersteld in dienst te staan van het bereikbaar en vindbaar maken ervan voor de baby. Dat zal zeker ten dele een factor zijn, maar voor een pasgeboren baby is het zicht niet de eerste gids. De pasgeboren baby zoekt de borst op geleide van geur en smaak. Met name de geurzin is bij de geboorte sterk ontwikkeld. De pigmentatie van tepel en tepelhof zijn dus zeker niet van doorslaggevend belang bij het bepalen van de functionele normaalheid van de borsten. Het afscheiden van geurige talg en colostrum dan weer wel.

Het functioneren van de borst is evenzeer onderwerp van veel twijfels en vragen. Laten we beginnen met te stellen dat de vrouwenborst geen Ikeakastje met een eenduidige gebruiksaanwijzing is. Het principe van de werking van de lacterende borst is natuurlijk wel hetzelfde, maar de uitvoering staat open voor en brede waaier aan variaties binnen normaal. Zo beginnen sommige vrouwen al halverwege de zwangerschap met de uitscheiding van pre-colostrum, terwijl anderen er met de beste wil geen druppel uit kunnen krijgen als de baby er al bijna is. Beide moeders hebben dezelfde kansen op een tevredenstellende borstvoedingperiode. Veel of weinig opslagcapaciteit, een sterke of zwakke melkstroom, wel of niet kunnen kolven, een gelijke of ongelijke productie in beide borsten: het maakt allemaal niet uit wat betreft een normaal vermogen borstvoeding te geven in een mate die het kind doet groeien en bloeien.

Samenvattend kan ik tot de conclusie komen dat vreemd normaal is en de afwijking tot norm kan worden verheven. Beetje vreemd, maar heel gewoon, eigenlijk.

Rood

Foto: Amanda Seyfried als Valerie/Roodkapje en Billy Burke als haar vader Cesaire/Weerwolf in Red Riding Hood
Rood is een geliefde kleur in sprookjes: Sneeuwwitje en Rozerood, De Rode Schoentjes, de bloedrode lippen van Sneeuwwitje en natuurlijk de rode muts van Roodkapje. In de romantiek is het de kleur van zinnelijke liefde en passie. En het is de kleur van gevaar, agressie en woede. Politiek is rood de kleur van communisme en socialisme, financieel is het de kleur van schuld. Rood is dominant en in sommige culturen mag rood alleen gedragen worden door de hoogste adel of de hoogste geestelijken. Rood is de kleur die als eerste wordt waargenomen en het heeft de laagste door de mens waarneembare frequentie. Wie de aandacht wil vangen gebruikt rood: stoplicht, bandweerauto, een rood kruis door een afbeelding. Bloed. Dat vangt altijd de aandacht. Een beetje bloed vangt een boel aandacht, versnelt de hartslag en verhoogt de bloeddruk.
Bloed bij borstvoeding is zo’n blik- en aandachtvanger. Genoeg om elke moeder en zorgverlener op de kast te krijgen. Bloed hoort aan de binnenkant van het lichaam en meestal als we het aan de buitenkant zien is dat een teken dat er iets niet goed is. Zelfs als het wel binnen het lichaam is, maar buiten de lijntjes, is het niet goed, maar daar hebben we het  nu even niet over. Bloed kan in de melk zitten en zichtbaar worden als de baby spuugt of poept of als de melk wordt gekolfd. Om te beginnen kan bloed in melk voor de baby geen kwaad. Hele volksstammen eten bloedworst en en sommige samenlevingen drinkt men bloed met melk vers van hun koeien gemolken en getapt. Nu gaat dat inderdaad meestal niet om mensenbloed, hoewel er sommige mensen zijn die aan vampirisme doen en mensenbloed drinken. Hoe dol ik ook ben op verhalen en films over vampiers, ik denk toch niet dat het aan te raden is het in de praktijk te brengen. Maar mensenbloed van de moeder door de baby gedronken kan geen kwaad, het is immers hetzelfde bloed waarvan zijn melk wordt gemaakt. Hij wordt er niet misselijk van. Als een baby overgeeft en er is bloed in te zien, gaf hij niet over omdat er bloed in zijn maag zat, maar terwijl er bloed in zat. Twee dingen die tegelijkertijd gebeuren hebben namelijk niet noodzakelijkerwijs een oorzakelijk verband.
Maar waar komt dat bloed in de melk vandaan? Het is niet zo dat ergens diep in de borst een kraantje naar een bloedvat zit wat naar believen bloed in de melk laat stromen. Met andere woorden, het hoort er, in deze onbewerkte toestand, niet in. Maar ergens tussen de melkvormende cellen en de tepel kan een wondje zitten, bijvoorbeeld door een borstontsteking, of er kan een bloedvaatje scheuren of knappen, net zoals dat in je neus kan gebeuren, en dan komt er wat bloed me met de melk die er langs stroomt. Net zo onschuldig als een bloedneus over het algemeen, maar, ook net als bij een bloedneus, als het vaker voorkomt, kan dat betekenen dat er iets niet helemaal werkt zoals het hoort. Dan kan een doktersbezoekje nodig zijn.
Het bloed kan ook van de tepel komen. Het hoort niet, maar het kan gebeuren dat een tepel beschadigd wordt, dat er een kloof in komt die kapot gaat of dat de baby bijt. En hoppa: de vampierbaby kan aan zijn diner. De meeste kapotte tepels komen voor in de eerste week na de geboorte. Moeder en baby moeten het vak nog leren en hebben niet altijd de beste leermeester om zich heen. Moeder en baby hebben geen handige houding, baby moet zijn hoofd draaien om bij de tepel te komen of hij moet trachten met zijn kin op zijn borst te drinken (probeer dat eens, met je kin op je schouder of op je borst drinken: een interessante ervaring!). De tepel belandt scheef in zijn mond of niet diep genoeg, of de tepel glijdt tijdens het drinken heen en weer omdat er geen goede grip mogelijk is. Of baby heeft een afwijkend interieur in zijn mondholte. Allerlei redenen waarom er op de tepel verkeerde druk en wrijving wordt uitgeoefend. En dat veroorzaakt verwonding. Tepelkloven zijn alleen maar een ander woord voor kapotte tepels. Kloven zijn die dingen die je krijgt in het eelt van je voeten, of in je vinger net daar waar de nagel buiten het nagelbed uitgroeit, of op de rug van je handen als het koud en nat is. Kapotte tepels hebben blaren, schuurplekjes, of opengescheurde vouwen, of een soort snijwondjes. Of bijtwonden, maar dat gebeurt meestal pas later, als de baby tanden krijgt.
De meeste kinderen die tanden krijgen, drinken gewoon verder aan de borst of er niets aan de hand is. Soms moeten ze hun techniek een beetje bijstellen en voelt moeder een paar keer de tandjes schuren of lichtjes prikken. Door weer even te focussen op een wijd open mond en diep aanhappen is dat over het algemeen snel opgelost. Maar soms gebeuren er meer dingen tegelijkertijd en bijt het kind echt heel hard. Meestal zonder opzet. Misschien is hij ook juist heel erg bezig met leren kauwend te eten en vergist hij zich in de techniek. Of misschien wil hij overal op bijten door het ongemak van de doorkomende tanden. Of misschien is hij net ook verkouden en kan hij niet goed door zijn neus ademen. Of misschien leek gewoon zomaar een goed idee. Hoe dan ook, die pasgeboren tandjes zijn vlijmscherp en kunnen een lelijk wondje maken dat gemeen pijn doet en bloedt.
Sommige mensen zeggen om deze reden dat het doorkomen van de tanden duidelijk het moment is om te stoppen met borstvoeding. Dat klinkt misschien verleidelijk, maar het klopt niet. Het doorkomen van de tanden markeert het begin van de periode waarin borstvoeding naast andere voeding een plaats heeft. Die periode kan doorlopen tot aan het begin van het uitvallen van dit melkgebit. En dus zal er een oplossing voor het bijten en het bloed gevonden moeten worden. De eerste maatregel (na het gedecideerd en met een duidelijk ‘’Nee! niet bijten!’’ afkoppelen) is om weer goed en degelijk te werken aan de regels voor goed aanleggen: mond wijd open, tong over de eigen onderkaakrand heen en de tepel diep in de mond nemen. Voordeel van deze leeftijd is dat je dat best al kunt uitleggen en voordoen. Als de tepel diep genoeg in het mondje ligt zal het wondje tijdens het drinken geen pijn doen, niet verder open gaan en snel genezen.
Soms, als de baby erg geschrokken is van de luidkeelse reactie van zijn moeder, wil de baby even helemaal niet meer aan de borst. Lees daarvoor verder onder borstweigeren.
Eurolac Flits! met label bloed, tepelkloven, tepels, bijten, kleur, aanleggen. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.

Nipplegate

Foto: Dustin Hoffman als Carl Bernstein en Robert Redford als Bob Woodward, de journalisten die het Watergateschandaal onthulden  in All the President's Men
Een oproep voor blog-entry titels leverde de volgende voorstellen op: meanderen, historie, hysterie, normvervaging, nipplegate en Dubbel D. Intrigerende titels, waarvan deze keer tot slot de Nipplegate  aan de beurt is.
Nipplegate is de naam die werd gegeven aan het incident met de tepel van Janet Jackson tijdens de rust van de Superbowl XXXVIII. Heel Amerika sprak schande van het per-ongeluk-expres vertonen van de tepel, De Tépel!, van mevrouw Jackson tijdens haar optreden samen met Justin Timberlake. Een schandaal van jewelste, met de proporties van grote seksschandalen van presidenten of de naamgever van –gaten, het Watergateschandaal. Een tepel jazeker, een tepel, bloot en als je goed keek toch duidelijk zichtbaar tijdens een show waar ook, ocherme, kinderen naar kijken. De hypocriete moraalridderij had niet verontwaardigder kunnen zijn als Jackson en Timberlake ter plekke hadden gecopuleerd.
De angst voor tepels is zo groot dat het zijn schaduwen van vrees en misplaatste preutsheid ver om zich heen werpt, tot ver buiten de grenzen van de opper-puritein Amerika en tot over de oceaan. Ook onze kant van de oceaan is in rap tempo aan het verpreutsen. Wel op een vreemd verdraaide manier. Want alles moet sexy zijn, de idiootste dingen worden met seks aan de man en vrouw gebracht, allang niet alleen meer auto’s. Zelfs in de bloeitijd van de vrije liefde en openheid over seksualiteit werd seks niet zo tentoongesteld als nu. De polarisatie van de seksen is er ook een symptoom van; in zo sterke mate zelfs dat het haast onbegonnen werk is om een niet gender-aanduidend kledingstuk of speelgoed voor een baby of peuter te vinden.
Mannentepels zijn overigens prima, hoor, geen enkel probleem. Bij een documentaire over een borstconstructie bij een man die een vrouw ging worden werd de tepel verdoezeld op het moment dat de borst herkenbaar vrouwelijk was geworden. Precies dezelfde tepel. Op precies dezelfde mens. Terwijl, om het even heel duidelijk te stellen, tepels bij mannen net zo erogeen zijn als bij vrouwen. Net zo gevoelig, met dezelfde zenuwen en dezelfde sensaties en hormonale reacties bij prikkeling en met hetzelfde potentieel om een kind mee te voeden als een vrouwentepel.
Nipplegate-denken en mammafobie (angst voor borsten) zijn een bizar resultaat van seksuele obsessie gemixt met neo-Victoriaanse preutsheid die desastreuze gevolgen kunnen hebben voor kinderen en hun moeders. Het zorgt ervoor dat borstvoeding geven niet  evident is, dat borstvoeding geven wordt verward met seksuele handelingen met kinderen, dat borstvoeding wordt geassocieerd met bizar, alternatief of vies. Het zorgt ervoor dat minder kinderen borstvoeding krijgen als ze geboren worden en dat meer kinderen minder lang of minder exclusief borstvoeding krijgen dan ze nodig hebben. Het zorgt ervoor dat moeders aan zichzelf twijfelen en een laag zelfbeeld krijgen.
Als we nu eens met zijn allen konden bedenken en afspreken dat we al die energie die nu wordt gestoken in het zoeken naar, vinden van en boos worden om zichtbare tepels (of tepels die niet zichtbaar zijn, maar die aantoonbaar gestopt zijn in de monden van kinderen, <iieeeuuuw>), die nu negatief ingezette energie dus, als we die nu eens positief gingen gebruiken voor werkelijk belangrijke dingen. Zoals de gezondheid van kinderen. Zoals het geluk van ouders en kinderen. Tepels zijn niet pervers, nipplegate wel. Borstvoeding is niet pervers, de seksuele bijgedachten over borstvoeding zijn dat wel. Laten we dus die seksuele obsessies maar beperken tot de beslotenheid van het eigen huis, decent toegedekt met doeken in diverse tinten grijs. Zodat anderen tenminste geen last hebben van persoonlijke perversiteiten..

Waar de mond vol van is

Foto: Arnold Schwarzenegger als Julius Benedict en Danny DeVito als Vincent Benedict in Twins: van hetzelfde maaksel, maar een wereld van verschil.
Nu ik dan toch helemaal in de gevarieerde vorm ben, wil ik het ook nog wel even over tepels hebben. Tepels zijn in principe allemaal van hetzelfde maaksel, maar ze verschijnen in soorten en maten en zijn ook voortdurend stof voor verwarring en discussie, allerlei misvattingen en niet ter zake doende opinies. Tepels hoeven voor borstvoedingsfunctionaliteit niet mooi of ‘’goed’’ te zijn. Strikt genomen hoeven ze er zelfs helemaal niet te zijn. Wij geven namelijk borstvoeding en geen tepelvoeding. Altijd als ik over een baby hoor vertellen dat hij zo goed aan de tepel zuigt (of zelfs ‘’hij  trekt goed’’), gaan mijn haren overeind staan, want dan is er iets goed fout. Die tepel, daar moet niet aan gezogen en al helemaal niet getrokken worden, die dient voornamelijk als richtpunt en als reflexpuntstimulus. En het is de plaats waar de melkkanalen samenkomen om de melk de borst uit en de baby in te laten stromen.
De melk die in de borsten wordt gemaakt wacht voor het grootste deel in de holtes binnen de klonten melkvormende cellen. De melk wordt met kracht uit die holtes geknepen, alsof een hand een spons uitknijpt, tijdens de toeschietreflex (TSR). De TSR is een krachtige onwillekeurige spiersamentrekking van kleine spiertjes rondom die melkvormende cellen. Die spiertjes worden aan het werk gezet door het hormoon oxytocine. Zuigkracht door vacuüm aan het andere uiteinde van de melkkanalen (die bij de melkcellen beginnen) helpt bij het stromen van de melk, maar is niet de belangrijkste kracht.
Aan de kant van de baby is het drinken aan de borst heel wat gecompliceerder dan het simpel zuigen aan een tepel. Een baby die goed aan de borst gaat heeft zijn mond wijd open, met de lippen iets naar buiten gekruld, zijn tong als een kommetje onder de borst over zijn eigen onderkaakrand heen en met de lippen sluit hij zijn mondholte om de borst heen luchtdicht af. Na met wijd-open mond te hebben aangehapt, is de tepelpunt ver naar achteren in zijn mond terechtgekomen en daarmee zoveel borstweefsel dat er nauwelijks meer ruimte over is. Een hele mondvol borst dus. Het is de hele rest van zijn leven niet meer fatsoenlijk om met zo’n volle mond te eten. En, eerlijk is eerlijk, als hij zou moeten kauwen, zou dat met een zo grote hap niet lukken.
Elke beweging in zijn mond masseert de borst en stimuleert de zenuwuiteinden vlak onder de huid die een seintje naar de hersenen geven dat er prolactine (voor de aanmaak van melk) en oxytocine (voor het stromen van de melk) nodig zijn. Bij het aannemen van de borst gleed de tepel langs een punt van zijn gehemelte waar het zuigreflexpunt zit. (Die naam zuigreflex is bedacht toen we nog dachten dat een baby aan de borst zuigt in plaats van drinkt.) De prikkeling van dat reflexpunt zorgt ervoor dat de baby de mond sluit en de bewegingen met zijn tong en kaken gaat maken die voor de stroom van melk gaan zorgen. De tong duwt met een zich verplaatsende, golvende beweging de borst tegen zijn gehemelte aan, van voor naar achter. Na de laatste duw met het achterste deel van de tong, valt de hele tong ontspannen omlaag en ook de onderkaak zakt een beetje, terwijl de lippen stevig gesloten blijven. Dit vergroot de inhoud van de mondholte, maar omdat er geen lucht in of uit kan, ontstaat er een onderdruk ofwel zuiging. Samen met de TSR laat deze zuiging de melk uit de borst stromen. De tong vormt een soort plasgootje waardoor de melk de goede kant op stroomt en doorgeslikt kan worden.
Het is dus duidelijk dat vanaf dat het moment dat de tepel goed in de mond ligt, deze eigenlijk weinig functie meer heeft, anders dan een schenktuit. Als de tepel niet goed in de mond komt, maar voorin blijft liggen, kan het hele hierboven geschetste proces niet doorgaan. De baby zal op die tepel liggen duwen en knauwen, de melkkanalen dichtknijpen, hem kapot maken, steeds gefrustreerder raken en geen melk krijgen. Wel eens een kind met een glaasje ranja met een rietje zien prutsen: op het rietje bijten tot het kapot en dubbelgeklapt is en dan kwaad zijn als er geen limonade meer doorheen komt. Dat dus. Een vlakke, zachte of ontbrekende tepel (bijvoorbeeld sterk ingetrokken) kan minder goed geschikt zijn om het reflexpunt te prikkelen, vooral als het kind ook al andere dingen in de mond heeft gehad, die een sterkere prikkeling gaven. Het kan dan helpen om vlak voor het aanleggen de tepel even te prikkelen zodat hij steviger wordt, prikkelbaarder als het ware.
Meer uitdaging vormt niet de kleine, zachte of vlakke, maar de grote of vreemd gevormde tepel die niet past. Een heel grote tepel, of een ovale met een grote grootste doorsnede, of twee tepels tegen elkaar aan als een 8, zijn allemaal potentiële spelbedervers, omdat het mondje van de baby (nog) te klein is om helemaal om zo’n tepel heen ook nog borstweefsel in de mond te krijgen. In zulke gevallen is soms de enige oplossing een plan B achter de hand hebben en de baby met kolfmelk te voeden tot zijn mondje groot genoeg is om zelf aan te happen.

Eurolac Flits! met label plan B, tepelhoedje, zuigen. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatsjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.