Beurs

Foto: Een kijkje vanuit een stand van Eurolac Lactatiekunde

Beurs. Een vreemd woord. Als bijvoeglijk naamwoord betekent het beschadigd, kapot of bedervend. Een kraamvrouw kan een beurs ‘’onderkantje’’ hebben als het baren moeizaam ging. Een voedende moeder kan beurse borsten hebben als ze een borstontsteking heeft gehad, als ze te enthousiast heeft gemasseerd of als haar kindje te enthousiast heeft geknepen. Als zelfstandig naamwoord heeft het allerlei betekenissen. Een beurs kan een tasje zijn of zakje waar iets in zit, bijvoorbeeld geld of testikels of vocht bij een stootkussen. Een beetje in het verlengde van de beurs als geldbuidel is de beurs als een tegemoetkoming in de studiekosten. Een heel ander soort beurs zijn de financiële beurs, een soort markt voor aandelen en dergelijke, de schippersbeurs, ook een soort markt, maar dan voor vrachten voor schippers, en een tentoonstelling, eveneens een soort markt, waar aanbieders  hun waren en diensten etaleren. Ik kan u verzekeren dat ik na een dagje beurs beurs ben, van binnen en aan mijn voeten, en dat ik daar mijn elektronische en mijn fysieke beurs bij me heb.

Onder beurs versta ik in mijn geval een echte beurs, zoals vorige maand de Ouders Natuurlijk Beurs of in september de GaafGroen Beurs in Alkmaar (daar hoort u te zijner tijd meer over), maar ook standjes op congressen en ontmoetingsdagen, zoals in oktober de WBW dag en het Borstvoedingscafé XXL in Eindhoven (ook daarover hoort u later meer). Ik begin beurzen steeds leuker te vinden. Vooral voor mensen met een internet business is het zo waardevol om ook nu en dan eens een fysieke mogelijkheid voor kennismaken te hebben. En voor de klanten van zo’n internet business is het leuk om ook de mens achter zo’n bedrijf en de producten in het echt te kunnen aanschouwen.

Als er een beurs aankomt, moet ik een paar weken van te voren al gaan kijken of mijn voorraden grondstoffen op peil zijn. Grondstoffen en verpakkingsmaterialen bestellen zodat ik op tijd kan beginnen met het maken van voldoende aantallen van de producten die ik ga meenemen. Eventueel drukwerk moet ook al weken van te voren geregeld worden. Wanneer ik tijdens zo’n beurs ook nog een lezing of workshop verzorg, moet ook dat in de weken voorafgaand aan de beurs worden voorbereid. Dit gaat allemaal tussen het gewone werk door, natuurlijk, want elke dag moet er wel een nieuw stukje geschreven worden, winkelbestellingen klaargemaakt en verstuurd, toetsen van e-cursussen nagekeken of ander schrijfwerk gedaan worden, email afgehandeld en consulten gedaan worden. In de week voorafgaand aan de beurs worden dan voorraden gemaakt: 50 flesjes Gentiaan Violet, waarvan de helft met andere sluitingen, 10 potjes zalf van elke variant, een paar flesjes massageolie, minimaal 5 zakjes thee van beide smaken, 10 instructiekaarten en 10 infobladen van elk van de 5 titels, Vingerlingen en theezakjes en spatels tellen en verpakken. Vervolgens moeten de kratten met beursspullen worden gecontroleerd: zijn de doeken schoon, is er nog genoeg tafelpapier, zit er nog plakband, touw, elastiekjes, schaar, pleisters, en andere noodzakelijkheden in de doos voor achter de toonbank.

Als de beurs ver weg is en ik vroeg moet beginnen vertrek ik vaak de avond tevoren al en overnacht in de buurt van (of in het hotel van) de beurs. Ik kan dan eventueel ’s avonds al beginnen met opbouwen of anders gewoon de volgende ochtend na rustig opstaan en ontbijten. Het opbouwen van de stand vergt veel tijd en aandacht. Eerst moet je kijken wat voor soort stand je hebt: is het een marktkraam met dakje of alleen een tafel. Welk formaat en welke vorm heeft de tafel, hoe passen de lakens er het beste op. Bij een dakje kun je dingen ophangen, dat is handig. Alleen een tafel vraagt meer creativiteit voor een boeiende opstelling. Als er een stopcontact in de buurt is kan ik een bijvoorbeeld een kolf laten draaien om de gehoekte schilden uit te proberen of een laptop neerzetten om filmpjes te draaien.

Na mijn vakantie verschijnt mijn volledige beurzen en spreekbeurten overzicht voor het komende seizoen. Ik kijk er helemaal naar uit. Eurolac komt naar je toe na de zomer!

Alledaags

Foto: Michael Grant Terry als de alledaagse 'jongen van de buren', die toch minder alledaags blijkt, Ryan Smulson in Grimm: The Hour of Death (S2 E10, 2 Nov. 2012)
Borstvoeding geven en krijgen zijn zeer alledaagse bezigheden. Net zo alledaags als ademen, eten, lopen en praten. Niks bijzonders, iedereen doet het en iedereen kan het. Nu ja, natuurlijk zijn er mensen die niet zelfstandig kunnen ademen, die geen benen hebben of die niet kunnen spreken. Daarvoor hebben we over het algemeen oplossingen, of op zijn minst hulpmiddelen. Het is knap lastig als je iets alledaags niet kunt, of niet goed genoeg of niet zelfstandig. Je bent afhankelijk van dingen of van andere mensen om toch normaal of zo normaal mogelijk verder te gaan. Dat is over het algemeen niet leuk, het kan ook pijn en verdriet geven, maar we zijn over het algemeen blij dat de oplossingen en hulpmiddelen er zijn. Niemand die het in zijn hoofd haalt je te vertellen dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je hulp nodig hebt bij voor anderen normale bezigheden of lichaamsfuncties. Zelfs niet als je de noodzaak voor die hulp misschien wel aan je zelf te wijten hebt. Behalve als dat wat je niet helemaal alleen lukt, of helemaal niet lukt, of alleen met veel moeite en hulp, borstvoeding is. 

Mijn hele Maar ..-verhaal en mijn hele Als …-verhaal zijn natuurlijk leuk en aardig zolang het allemaal een beetje werkt. Zodra er obstakels zijn kan het lastig of misschien onmogelijk worden om aan de keuze vast te houden, het voornemen uit te voeren. Wie zich voornam om kampioen sprint te worden en door een ongeluk een been verliest, kan dat voornemen niet waarmaken. Althans, niet zonder veel extra moeite, steun en hulpmiddelen. Wie zich voornam operazanger te worden, maar geen strakke noot uit zijn keel kan krijgen, kan die plannen niet uitvoeren, zelfs niet met veel moeite, steun en hulpmiddelen. Maar misschien is een instrument wel een optie.

Borstvoeding is net zoiets. In principe kan iedereen het en in elk geval kan iedereen zich voornemen het te gaan doen (het is immers biologisch en medisch gezien de keuze van voorkeur) en er een succes van te maken. Problemen zijn extra uitdagingen en vragen  om oplossingen, aanpassingen of alternatieve plannen. Heel alledaags in de zin dat ieder mens daar alle dagen mee bezig is: plannen maken, uitvoeren, tussentijds evalueren en bijstellen. Heel alledaags en niets om je zorgen over te maken of je schuldig om te voelen. Herevalueren en plannen bijstellen is geen teken van zwakte, maar van krachtdadigheid. In een ander verband las ik vandaag dat het niet gaat om consequent zijn, maar om congruent zijn. Dus niet strak en stijf vasthouden aan je eens genomen besluit, maar meegaan, aanpassen, voegen, letterlijk de vorm gelijk houden. Niet proberen een vierkant blok in een rond gat te steken (zoals misschien je voornemen was), maar inzien dat dat niet past  en zoeken naar een rond blok of een vierkant gat of van beide een tussenvorm.

Als …

Foto: Silas Weir Mitchell als weerwolf (''Blutbaden'') Monroe in  Grimm (2011– ): een beminnelijk, vredelievend mens, maar als hij wordt aangevallen verandert hij in een bloeddorstig monster
Dan denk je een stevig stuk te schrijven en een flinke knuppel in een hoenderhok te smijten, en dan krijg je alleen maar positieve reacties. Eén van de reacties die ik kreeg was: ‘’Mamma zei vroeger altijd al dat alles wat voor ‘t woordje maar stond of werd gezegd niks meer waard is. Bij "maar" hadden we de discussie al verloren en de excuses teniet gedaan. "Maar" maakt van eigenlijk elke uitspraak een leugen.’’ Nu is het niet zo vreemd dat ik het hier helemaal mee eens ben, want voornoemde mamma is mijn zus. Maar ook van niet-familie kwam tot nu toe enkel positiefs. Dan zit ik altijd gelijk te denken: zijn ze het nu allemaal zo met me eens, of durft niemand een negatief commentaar te geven? Zouden ze bang zijn dat ik in een bloeddorstig monster verander en ze zal verscheuren bij een afkeurende blik? Of ben ik zelf minder bedreigend dan ik dacht, dat kan natuurlijk ook. Hoe dan ook, voldoende reden, alles bij elkaar, om nog eens verder te denken over voorwaarden en bedenkingen bij beslissingen. Vandaag ‘’als’’, ‘wat als’ en ‘als dat maar goed gaat’.
‘’Ik ga borstvoeding geven. Als het lukt.’’ Een overduidelijk slag om de arm, een vooruitgeschoven kat in een boom op de uitkijk en een afwachten of de weerman vriezen of dooien aankondigt. Een voornemen op deze manier geformuleerd gaat uit van de zeer voor de hand liggende mogelijkheid dat het niet zal lukken. Mijn wijze Grootmoe maakte ook afspraken onder voorbehoud: ‘’Bij leven en welzijn’’ en ‘’IJs en weder dienende’’ zou ze haar afspraak nakomen. Dat is geen verwachting van eigen falen, maar een rekening houden met omstandigheden en overmacht. ‘’Als het lukt’’ is wel een verwachting van eigen falen. Door ervan uit te gaan dat er een gerede kans is dat iets niet lukt, vergroot je de kans dat die mogelijkheid een zekerheid wordt. De grootste kans op succesvol uitvoeren van voornemens is een positief voornemen uitspreken; de grootste kans om te falen is de verwachting uit te spreken dat je zal falen. De mens is nu eenmaal geneigd aan zijn eigen verwachtingen te voldoen.
Vast verbonden aan die positieve formulering van een voornemen hoort natuurlijk ook het uitvoeren van voorwerk. Onderzoeken, informatie vergaren, voorbereiden, zodat je weet waar je aan gaat beginnen, hoe het in elkaar steekt en hoe het werkt. Ook back-up plannen horen daarbij: bij wie kan ik terecht voor meer informatie, antwoorden op vragen en praktische ondersteuning als zich onvoorziene omstandigheden voordoen. Kennis is macht, macht om je eigen voornemens uit te voeren en afspraken met jezelf na te komen. Bij leven en welzijn, natuurlijk, en ijs en weder dienende.
‘’Ik wil wel borstvoeding geven, maar wat nu als het niet lukt?’’ Een overduidelijke ontsnappingsclausule van het type ‘’aan mij kan het niet liggen’’. Debet hieraan is het maatschappelijk bepaalde idee dat borstvoeding geven een zeer ingewikkelde aangelegenheid is, een soort Russische roulette, waar je als uitvoerder maar bar weinig invloed op hebt. Dat idee wordt versterkt door de onrealistische verwachtingen in onze samenleving aangaande normaal gedrag voor zuigelingen en het idee dat het soort voeding bepaalt hoeveel en wanneer een kind moet eten en slapen. Maar ook hier weer is het inbouwen van die ontsnappingsclausule juist het vergroten van de mogelijkheid dat het inderdaad fout gaat. En ook hier weer geldt: Kennis is macht, macht om je eigen voornemens uit te voeren en afspraken met jezelf na te komen. Bij leven en welzijn, natuurlijk, en ijs en weder dienende.
Het feit, en het weten, dat er van alles fout kan gaan tijdens een zwangerschap is maar voor heel weinig mensen een reden om er maar niet aan te beginnen. Het weten of vermoeden dat er van alles fout kan gaan, en waarschijnlijk zal gaan, is voor velen wel een reden om maar niet aan borstvoeding te beginnen, of alleen met vele slagen om de arm en ingebouwde ontsnappingsclausules. De houding van de mensen om de moeder heen is ook vaak een van ‘’als dat maar goed gaat’’. Niet alleen moeders hebben meer vertrouwen in hun eigen lijf en hun eigen vermogen om te weten hoe ze hun kind moeten zogen ervoor zorgen, de mensen om haar heen hebben dat ook niet. En het idee dat het kind wellicht iets in te brengen kan hebben wordt als volslagen fantasie gezien. En met zo’n houding om mee te beginnen hoef je niet verbaasd te zijn dat het inderdaad heel vaak niet goed gaat. Het wordt tijd dat we en masse onze voorstellingen, verwachtingen en ideeën gaan bijstellen. Dat we over borstvoeding geven hetzelfde gaan denken als over alle andere normale menselijke lichamelijke functies. Die doen het gewoon, dat doe je gewoon. Bij leven en welzijn, ijs en weder dienende.
Eurolac Flits! met label of zoekterm voorbereiden, verwachtingen, smoes. Deze links leiden elk naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.

Rampenplan

Foto: Tony T. Johnson als Kiki , het onschuldige buurjongetje dat een alien-in-disguise blijkt te zijn in The arrival
Behalve films over vampiers en weerwolven (ik weet het, een vreemde voorkeur voor een moeder-en-kindzorgverlener van middelbare leeftijd), kijk ik ook graag naar rampenfilms. Onnozel meestal, maar niettemin fascinerend. Voor mij dan. Het is natuurlijk mijn overactieve fantasie die voor deze vreemde voorkeuren verantwoordelijk is. Want een goede vampier- of rampenfilm triggert bij mij altijd de gedachte ‘’stel je eens voor dat het echt zo zou kunnen gebeuren’’ en de bijbehorende beelden hoe dat mij zou kunnen beïnvloeden. Gisteren zag ik er een die een combinatie was van ‘’kwaadwillende buitenaardse invasie’’ en ‘’opwarming van de aarde’’. Misschien was de film beter geweest als Will Smith de mannelijke en Jody Foster de vrouwelijke hoofdrol hadden gespeeld. Hoe dan ook, de combinatie van deze film, de nog nagloeiende beelden van orkaan Sandy en alle natuur- en andere rampen in de paar jaar die achter ons liggen, en het derderangs horror-movie schrikbeeld van de mogelijke verkiezing van Romney (wat gelukkig slechts een horrorbeeld bleef) inspireerde mij tot het schrijven over rampenplannen.
Pessimisten en doemdenkers waarschuwen ons om voorbereid te zijn voor de grote rampen die ons te wachten staan: natuurrampen door opwarming van de aarde of het inslaan van een megameteoriet, kernongelukken, terroristische aanslagen en de derde wereldoorlog. Of het vergaan van de wereld volgende maand. Hoe bereid je je daarop voor? Door altijd een gepakte rugzak klaar te hebben staan? Door ervoor te zorgen dat je altijd kaarsen en lucifers in huis hebt of 100 liter flessenwater? Door schuilkelders te bouwen en ervoor te zorgen dat daar eten en drinken voor een jaar in zit? Ik weet het niet, hoewel die kaarsen en lucifers wel handig waren toen hier laatst de stroom een paar uur uitviel. Zelf denk ik dat het misschien handiger is om ervoor te zorgen dat je leert hoe je zelfvoorzienend kan zijn: hoe kun je zorgen voor voedsel en onderdak voor jezelf en mensen die van je afhankelijk zijn als je ineens zonder zit. Zorgen voor jezelf en niet verwachten dat er hulp van buiten komt.
De andere kant van het verhaal is een ramp elders, terwijl je zelf veilig bent en goed voorzien. Moet je die mensen dan te hulp schieten en zo ja hoe? Natuurlijk, als mensen in acute nood zijn, moet er hulp worden geboden en wel zo snel mogelijk. Voedsel, water, onderdak en medische zorg. En dan nog wat. Als de eerste nood verholpen is, moet er worden opgebouwd. Naar mijn stellige overtuiging is de beste manier hiervoor niet om het vóór de getroffen mensen te doen, maar om hen te leren het zelf te doen. En ze te leren hoe ze herhaling kunnen voorkomen. Of, als dat niet mogelijk is, hoe ze zich op een volgende ramp kunnen voorbereiden. Geef mensen een brood en ze hebben eten voor nu. Geef ze een bakker en dan hebben ze eten voor langere tijd. Leer ze over het verbouwen en verwerken van graan, dan hebben ze eten voor altijd voor zichzelf en voor hun kinderen
De beste noodhulp en voorbereiding op alle mogelijke rampen is het geven van onderwijs aan elk kind op aarde. Onderwijs en vrijheid van het vergaren en delen van kennis. Onze hersenen zijn ons overlevingsorgaan en overlevingsprogramma. Die hersenen moeten we koesteren, voeden en stimuleren; die hersenen moeten zich in alle vrijheid kunnen ontwikkelen. Dat begint bij de voeding en zorg die we het ongeboren en pasgeboren kind geven. Een maatschappij die wil investeren in de toekomst, investeert in moeders. Moeders die de kinderen ontvangen, dragen en baren; moeders die zogen en zorgen. Moeders voor wie goed wordt gezorgd, kunnen goed voor hun kinderen zorgen. Dat koestert, voedt en stimuleert de hersenen van de kinderen, zodat ze ten volle profijt kunnen hebben van al het onderwijs dat ze krijgen. Zodat ze hun aangeboren, potentiële hersencapaciteit ten volle kunnen benutten. Zodat ze daarmee de aarde tot een goede veilige woning kunnen maken voor alle mensen.
Tot slot even over acute noodhulp. Voedsel en water is vaak het eerste wat nodig is in gebieden die door rampen zijn getroffen. Ook hier moet in de eerste plaats goed voor de moeders worden gezorgd, zodat zij voor de kinderen kunnen zorgen. Kinderen die nog afhankelijk zijn melk, zijn afhankelijk van menselijke melk, met name in gevaarlijke omstandigheden. In rampensituaties moet dus alles op alles worden gezet om ervoor te zorgen dat er voor elke baby en peuter menselijke melk beschikbaar is. Bij voorkeur van hun eigen moeder, of anders direct drinkend bij een andere moeder. Kolven en doneren kan, maar daar zit altijd een besmettingsrisico aan vast in verband met minder controleerbare hygiëne bij het verzamelen, vervoeren van en voeden met de afgekolfde melk. Noodhulpverleners moeten absoluut zijn bijgeschoold in het begeleiden bij borstvoeding, met extra nadruk op het behouden van melkproductie in stresssituaties en over het opvoeren van melkproductie om meer kinderen te kunnen voeden, relactatie en het induceren van lactatie bij vrouwen die geen moeder zijn.

Olympiade

Afbeelding: iconisch: borstvoeding als olympische prestatie
Zwanger zijn en vervolgens een kind baren wordt wel vergeleken met een Olympische duursport. Die Olympische prestatie wordt als het aan het lichaam van de moeder en aan de baby ligt afgerond met een lange en intensieve cooling down: borstvoeding. Ter ere van de Olympische Spelen en van de Olympische prestatie die elke vrouw levert als zij moeder wordt zolang de Spelen duren elke dag een stukje met een olympische sport als thema en afbeelding.

Proloog

Olympische sporters hebben vaak een jarenlange voorbereidingstijd op weg naar De Spelen. Ze beginnen van kinds af aan te trainen. Dagelijkse, gestructureerde training is de basis van de mogelijkheid om tot olympische prestaties te komen. In Nederland en veel andere westerse landen doen kinderen en tieners dit naast hun gewone leven met school, vrienden, hobby’s. Het wordt voor hen op die manier een normaal onderdeel van hun dagelijkse leven. De door sommige deskundigen evengoed als olympische prestatie omschreven zwangerschap en bevalling krijgt veel minder voorbereidende aandacht. We geven kinderen wat seksuele voorlichting, vooral heel technisch en vooral over hoe je kan voorkomen dat er een zwangerschap ontstaat. Kinderen worden naar het lijkt zoveel mogelijk uit het dagelijks leven weggehouden, waardoor opgroeiende toekomstige zwangeren en barenden weinig in aanraking komen met het doel: een kind ontvangen, dragen, baren en opvoeden. Geen fysieke voorbereiding, geen mentale voorbereiding.
Voor wie besluit toch een kind te willen krijgen begint de voorbereiding over het algemeen als de zwangerschap al een feit is. Er is wat mentale voorbereiding via de voorlichting door de verloskundige en een beetje fysieke voorbereiding op de baring bij de zwangerschapsgym of een ander ‘’pufklasje’’. Een lijst met benodigdheden voor moeder en kind in het kraambed en een foldertje over borstvoeding completeren in veel gevallen de voorbereiding op het leven na de baring.
Geen sportcoach zou het in zijn hoofd halen om de toekomstige olympische kampioenen een summiere schriftelijke voorbereiding te geven, een filmpje tonen om te laten zien hoe het er in het echt uitziet, een paar rek-, strek- en ademoefeningen te geven als fysieke voorbereiding en verder te beloven tijdens de Spelen te zorgen voor verdere back-up en coaching. Voor vrouwen die zwanger zijn en kinderen krijgen is dit wel zo'n beetje de dagelijkse praktijk. Geen kwaad woord over de verloskundigen en de kraamverzorgenden hier – die doen hun stinkende best voor iedere zwangere en kraamvrouw die aan hun zorg is toevertrouwd. Het is alleen, zij moeten werken met het materiaal, de gereedschappen en de omstandigheden die ze hebben en krijgen. Wanneer een maatschappij als geheel alles wat te maken heeft met het maken en verwachten van kinderen, het krijgen en voeden, verzorgen en opvoeden ervan, wegstopt alsof het in het beste geval niet salonfähig is en in het slechtste geval smerig, dan krijgen die zorgverleners niet veel kans om er nog wat van te maken. Mensen die gaan plannen om ouders te worden weten waarschijnlijk voornamelijk dat het maken van een kindje een verdraaid aangename bezigheid kan zijn, ze hebben hier en daar eens een kind gezien in een nauwkeurig georkestreerde omgeving en hebben van Martin Gaus en de Dogwhisperer geleerd hoe je een hond opvoedt. Van populaire opvoed-reality shows denken ze ook te weten hoe dat zo’n beetje met kinderen werkt. Een flink deel van de aanstaande ouders heeft geen idee over het wat en hoe van een kind.
Geen kwaad woord over die onwetende aanstaande ouders. Het is nu eenmaal hoe ze door onze maatschappij worden afgeleverd. Stel je voor dat er een sportersvoorbereiding zou zijn voor aanstaande ouders. Stel je voor dat kinderen al zouden leren over hoe lichamen eruit zien en werken. Over gezonde levens- en voedingsgewoonten. Over aantrekkingskracht, lust en liefde. Over lichaamsverzorging en het gezond houden van je lijf. Als kinderen niet uit de brede samenleving zouden worden geweerd en als het begin, het einde en de moeilijke perioden van het leven niet zouden worden weggestopt. Als kinderen als volwaardige mensen zouden worden gezien en behandeld en als liefde en leed als normaal onderdeel (als in tegenstelling tot een realityshow) van het leven zichtbaar zouden zijn. Als niet onwetendheid en angst de drijfveren voor veel handelingen zouden zijn, maar wetenschap en wijsheid. Als …
Als moederschap nu eens serieus genomen zou worden, net zo serieus als sport wordt genomen …

Plannetjes

Foto: "I love it when a plan comes together", George Peppard als Kolonel John "Hannibal" Smith in de jaren '80 TV serie The A-team.
‘’Go with the flow’’ is niet zo ons ding in onze agenda’s-en-roosters-samenleving. Voorbereiden, plannen –liefst met plan B en C achter de hand- en controle houden, daar voelen we ons zeker bij. Plannetjes maken geeft ons het gevoel de situatie meester te kunnen zijn, ook al is het een situatie die we eerder niet meemaakten en die mogelijk of waarschijnlijk eng, pijnlijk, moeilijk of elk van die drie is. Zoals een kind krijgen. Moeder worden. En voorbereiden is ook goed. Een beetje een idee van wat je te wachten staat kan het hele proces van zwangerschap en baring soepeler laten verlopen. Bij die voorbereiding is misschien wel het allerbelangrijkste aspect dat je leert hoe het werkt. Wat gebeurt er tijdens de zwangerschap met je lijf en met het groeiende kind. Wat gebeurt er tijdens de baring met je lijf en het geboren wordende kind, welke aspecten kunnen al die processen versoepelen en welke bemoeilijken? Voorbereiden op het moeder wórden zal dus al met al wel lukken, maar hoe staat het met voorbereiden op moeder zíjn? Eigenlijk geldt hier hetzelfde: weten hoe het werkt zal zorgen voor realistische verwachtingen en realistische verwachtingen maken het doorleven van een proces soepeler. Neem niet in je planning op dat moederschap makkelijk is of dat je het makkelijk even erbij plant in je agenda. Dat is een onrealistische verwachting. Neem in je realistische verwachtingen wel op dat de baby met zijn eigen plannetjes wordt geboren. Het scheelt zoveel verdriet en leed wanneer moeders weten van de plannetjes van hun baby en die begrijpen en ernaar handelen. de baby zelf kan namelijk niet veel anders. Die plannetjes zitten bij hem ingebouwd, die heeft hij niet zelf verzonnen. Ze zitten in zijn blauwdruk, samen met zijn uiterlijke kenmerken, de basis voor zijn karakter en temperament en zijn intellectuele potentie. Samengevat komen de plannetjes neer op drie punten: houd me altijd dicht bij je, houd me rustig en tevreden en geef me minimaal een jaar borstvoeding. Moeders hebben dit instinctief tot voor een paar eeuwen geweten. dokters en andere deskundologen hebben het sinds een paar eeuwen ontkend. De wetenschap begint het nu opnieuw uit te vinden en te bewijzen. Moeders kunnen maar beter zorgen dat zij zelf deze plannetjes van te voren kennen en begrijpen en verweven in hun eigen plannetjes, want nog lang niet alle zorgverleners hebben de hernieuwde wetenschappelijke inzichten meegekregen*. Een goed voorbereidde moeder en haar kind kunnen dan na een poosje Hannibals woorden beamen: ‘’het is zo leuk als plannetjes uitkomen!’’
Darcia Narvaez: How to Grow a Smart Baby; Ancient principles for fostering smart kids. in het blog Moral Landscapes - Living the life that is good for one to live van Psychology Today, January 24, 2011
* Uit een verslag van Mieke van Rijn-Lemans, IBCLC: ‘’In het ziekenhuis mocht haar pasgeboren baby met lage temperatuur niet bij haar blijven van de verpleegkundige. Om de temperatuur omhoog te krijgen adviseerde de verpleegkundige een flesje kunstvoeding en baby moest in een warmhoudbedje. Moeder protesteerde en wilde haar baby huid op huid bij zich en aan de borst. Voor zo'n "belachelijk" idee was niemand te porren. Zelfs de kinderarts niet die op verzoek van moeder erbij werd gehaald. Er werd van alle kanten op moeder ingepraat dat het warmhoudbedje en het flesje kuntvoeding het beste was. De wanhopige moeder ging er uiteindelijk mee accoord. De kolf waar zij om vroeg kreeg ze ook niet.’’

Borstvoeding in noodsituaties

Natuurrampen, maar ook menselijke noodsituaties zijn onvermijdelijk. Goed voorbereid zijn kan erger voorkomen. Borstvoeding geven is een van de belangrijkste voorzorgsmaatregelen die een moeder kan nemen om het leven en de gezondheid van haar kind in alle omstandigheden veilig te stellen. Kunstvoeding kan niet voorhanden zijn of niet op een veilige manier worden klaargemaakt en gegeven. Met het barre winterweer in aantocht kan het zomaar gebeuren dat je langer met je kind in het verkeer zit dan je had gepland. Zorg altijd voor een extra verschoning in de auto, voldoende drinkwater en een deken per persoon. Voor de baby of peuter is voedsel en vocht in de vorm van borstvoeding aanwezig. Voed vaak om uitdroging te voorkomen en de melktoevoer zeker te stellen. In geval van grote rampen zoals aardbevingen en overstromingen, waar het lang kan duren voor er hulp is en waar water- en energievoorziening voor langere tijd buiten werking kunnen zijn is borstvoeding ook de beste zorg voor jonge kinderen. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht zorgt stress er niet voor dat moeders geen borstvoeding (meer) kunnen geven en kunnen vrouwen die tot dan toe geen borstvoeding gaven er wel degelijk (opnieuw) mee beginnen.
http://www.wellstart.org/Infant_feeding_emergency.pdf