Foto: Michael Grant Terry als de alledaagse 'jongen van de buren', die toch minder alledaags blijkt, Ryan Smulson in Grimm: The Hour of Death (S2 E10, 2 Nov. 2012)
Borstvoeding geven en krijgen zijn zeer alledaagse bezigheden. Net zo alledaags als ademen, eten, lopen en praten. Niks bijzonders, iedereen doet het en iedereen kan het. Nu ja, natuurlijk zijn er mensen die niet zelfstandig kunnen ademen, die geen benen hebben of die niet kunnen spreken. Daarvoor hebben we over het algemeen oplossingen, of op zijn minst hulpmiddelen. Het is knap lastig als je iets alledaags niet kunt, of niet goed genoeg of niet zelfstandig. Je bent afhankelijk van dingen of van andere mensen om toch normaal of zo normaal mogelijk verder te gaan. Dat is over het algemeen niet leuk, het kan ook pijn en verdriet geven, maar we zijn over het algemeen blij dat de oplossingen en hulpmiddelen er zijn. Niemand die het in zijn hoofd haalt je te vertellen dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je hulp nodig hebt bij voor anderen normale bezigheden of lichaamsfuncties. Zelfs niet als je de noodzaak voor die hulp misschien wel aan je zelf te wijten hebt. Behalve als dat wat je niet helemaal alleen lukt, of helemaal niet lukt, of alleen met veel moeite en hulp, borstvoeding is.
Borstvoeding geven en krijgen zijn zeer alledaagse bezigheden. Net zo alledaags als ademen, eten, lopen en praten. Niks bijzonders, iedereen doet het en iedereen kan het. Nu ja, natuurlijk zijn er mensen die niet zelfstandig kunnen ademen, die geen benen hebben of die niet kunnen spreken. Daarvoor hebben we over het algemeen oplossingen, of op zijn minst hulpmiddelen. Het is knap lastig als je iets alledaags niet kunt, of niet goed genoeg of niet zelfstandig. Je bent afhankelijk van dingen of van andere mensen om toch normaal of zo normaal mogelijk verder te gaan. Dat is over het algemeen niet leuk, het kan ook pijn en verdriet geven, maar we zijn over het algemeen blij dat de oplossingen en hulpmiddelen er zijn. Niemand die het in zijn hoofd haalt je te vertellen dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je hulp nodig hebt bij voor anderen normale bezigheden of lichaamsfuncties. Zelfs niet als je de noodzaak voor die hulp misschien wel aan je zelf te wijten hebt. Behalve als dat wat je niet helemaal alleen lukt, of helemaal niet lukt, of alleen met veel moeite en hulp, borstvoeding is.
Mijn hele Maar ..-verhaal en mijn hele Als …-verhaal zijn natuurlijk leuk en aardig zolang het allemaal een beetje werkt. Zodra er obstakels zijn kan het lastig of misschien onmogelijk worden om aan de keuze vast te houden, het voornemen uit te voeren. Wie zich voornam om kampioen sprint te worden en door een ongeluk een been verliest, kan dat voornemen niet waarmaken. Althans, niet zonder veel extra moeite, steun en hulpmiddelen. Wie zich voornam operazanger te worden, maar geen strakke noot uit zijn keel kan krijgen, kan die plannen niet uitvoeren, zelfs niet met veel moeite, steun en hulpmiddelen. Maar misschien is een instrument wel een optie.
Borstvoeding is net zoiets. In principe kan iedereen het en in elk geval kan iedereen zich voornemen het te gaan doen (het is immers biologisch en medisch gezien de keuze van voorkeur) en er een succes van te maken. Problemen zijn extra uitdagingen en vragen om oplossingen, aanpassingen of alternatieve plannen. Heel alledaags in de zin dat ieder mens daar alle dagen mee bezig is: plannen maken, uitvoeren, tussentijds evalueren en bijstellen. Heel alledaags en niets om je zorgen over te maken of je schuldig om te voelen. Herevalueren en plannen bijstellen is geen teken van zwakte, maar van krachtdadigheid. In een ander verband las ik vandaag dat het niet gaat om consequent zijn, maar om congruent zijn. Dus niet strak en stijf vasthouden aan je eens genomen besluit, maar meegaan, aanpassen, voegen, letterlijk de vorm gelijk houden. Niet proberen een vierkant blok in een rond gat te steken (zoals misschien je voornemen was), maar inzien dat dat niet past en zoeken naar een rond blok of een vierkant gat of van beide een tussenvorm.