Foto: Mijn twee lieve oude honden, wachtend tot ik weer tijd heb voor hun soortgebonden zorg.
Belofte maakt schuld. Ik beloofde de studenten lactatiekunde gisteren dat er vandaag een flitsende blog zou zijn. En daar zit ik nu te staren naar een maagdelijk onbeschreven blad. Inspiratieloos. Groggy. Soepogen. Wattenhoofd. Zelfs Muse op de achtergrond helpt niet. De wat groenig-grijs gekleurde morgenstond heeft vandaag ook al geen goud in de mond. Maar er wacht een boel werk, dus hop-hop, kom nu maar op met die inspiratie. ~*trommelt met de nagels op het bureau*~ Zal ik eerst mijn nagels even doen? Als ik er zo goed mee kan trommelen zijn ze eigenlijk te lang. Nee-nee, dat is uitstelgedrag. Schrijven moet je, en daarna je achterstallige email verwerken, vragen beantwoorden, dan de administratie die je van het weekend al had moeten doen en de stapel bestellingen die zich heeft opgehoopt na een dag winkelsluiting. En cursusvoorbereidingen. En schrijven aan je boek. Hop-hop. ~*…*~*~*…*~
Als ik voor een baas werkte, stond die nu wel achter me te porren. Maar ik ben eigen baas, dus ik kan alleen maar mezelf porren en door mezelf gepord worden. Ik sluit een compromis met mezelf: blog schrijven, nu eerst, dan de mail en vanmiddag de bestellingen. Dan mag ik tussendoor even op de bank met een boek. Goeie baas heb ik toch wel, met prima secondaire arbeidsvoorwaarden. Een moeder met een afhankelijke baby is ook eigen baas en die kan zich eigenlijk nooit zo’n baal-dagje veroorloven. Een baby vraagt namelijk nogal wat. Een baby is namelijk nog niet zelfvoorzienend en zelfredzaam, die heeft daar zijn moeder voor nodig. Mensen zijn wel eens geneigd die baby veeleisend te noemen en ze vinden dat voor zo’n klein mens eigenlijk nogal veel van het goede. Net komen kijken en dan al zoveel noten op je zang.
Helemaal eerlijk is dat niet, maar helemaal waar is het ook niet. Een pasgeboren mensenkind heeft onvoorstelbare vermogens om voor zichzelf te zorgen. Alles wat hij daarnaast nodig heeft is de juiste omgeving en toegang tot wat hij nodig heeft. En laat die omgeving nu precies dat zijn wat hem toegang geeft tot wat hij nodig heeft. Zo simpel als wat: aan de borst en in de armen van zijn moeder. Die van zijn vader voldoen ook een heel eind, ware het niet dat hij daar geen eten vindt of bescherming tegen ziekteverwekkers. Hij vindt er wel voeding voor zijn ziel en bescherming tegen grotere aanvallers. Het mooie is dat het verlenen van die dienst aan hun kind ouders nauwelijks iets kost aan tijd, geld of inspanning. Want terwijl het kind tegen hun lichaam aan ligt gaan zij gewoon verder en doen hun eigen ding. Toegegeven, het leren hem te voeden kost de moeder in de eerste levensdagen en misschien weken enig werk, determinatie en oefening, maar daarna moet dat dat van een leien dakje gaan*.
Ouders hebben wel eens het gevoel dat zij zichzelf opofferen voor de behoeften van hun kind of dat dat toch van hen wordt verwacht. Het idee dat je de belangen van een ander boven die van jezelf zou moeten stellen is soms moeilijk te verteren. Hoe kom je dan nog toe aan zelfverwezenlijking? Wat met je eigen behoeften, moeten die niet voldaan worden? Mensen met een kinderwens zouden er goed aan doen zich deze dingen op voorhand af te vragen. Een mens op de wereld zetten is namelijk van een iets andere orde dan een herinrichting van je huis of de keuze voor een nieuwe auto. Besluiten dat je een kind wilt krijgen (nee, we nemen er geen, we willen er graag een krijgen; een hond neem je, je meubels en speeltjes koop je, een kind krijg je) is een volledig vrije, eigen keuze. Maar voor iemand die keuze maakt, moet er goed over worden nagedacht wat die keuze inhoudt, wat erbij hoort. Want een mens op de wereld zetten, betekent dat je de verantwoordelijkheid hebt voor dat mens, zolang dat mens zelf die verantwoordelijkheid niet kan dragen. En dat duurt toch gauw een jaar of achttien.
Van dieren wordt verwacht dat zij goed en passend bij hun natuurlijke leefwijze en behoeften worden behandeld. Het simpele aanvoeren van voedsel en afvoeren van afval wordt algemeen niet als goede en passende zorg voor dieren gezien. Voor een mensenkind is dat het ook niet. De zorg voor een mensenkind vergt veel meer dan dat en soms vergt het ook dat de zorger haar eigen behoeften even niet laat prevaleren boven die van het kind. Dat hoort bij de verantwoordelijkheid die is genomen. Dat is niet altijd leuk. Gelukkig geeft dat niet. Niet alles in het leven hoeft altijd leuk te zijn. Het leven hoeft niet te bestaan uit een eindeloos en ononderbroken genieten. Niemand heeft je dat ooit beloofd, of ooit mogen beloven. Wanneer dat als feit wordt geaccepteerd (kom op, je bent een grote meid nu, volwassen mensen kunnen dingen accepteren die minder leuk lijken) en de volwassen zorger, die zelf koos voor de verantwoordelijkheden horend bij het geven van leven, inderdaad haar eigen behoeften even achterstelt bij die van haar kind, dan kan zo maar eens blijken dat dat nu juist uiteindelijk het grootste geluk kan geven, de grootste voldoening, het intiemste genieten.
Belofte maakt schuld. Ik beloofde de studenten lactatiekunde gisteren dat er vandaag een flitsende blog zou zijn. En daar zit ik nu te staren naar een maagdelijk onbeschreven blad. Inspiratieloos. Groggy. Soepogen. Wattenhoofd. Zelfs Muse op de achtergrond helpt niet. De wat groenig-grijs gekleurde morgenstond heeft vandaag ook al geen goud in de mond. Maar er wacht een boel werk, dus hop-hop, kom nu maar op met die inspiratie. ~*trommelt met de nagels op het bureau*~ Zal ik eerst mijn nagels even doen? Als ik er zo goed mee kan trommelen zijn ze eigenlijk te lang. Nee-nee, dat is uitstelgedrag. Schrijven moet je, en daarna je achterstallige email verwerken, vragen beantwoorden, dan de administratie die je van het weekend al had moeten doen en de stapel bestellingen die zich heeft opgehoopt na een dag winkelsluiting. En cursusvoorbereidingen. En schrijven aan je boek. Hop-hop. ~*…*~*~*…*~
Als ik voor een baas werkte, stond die nu wel achter me te porren. Maar ik ben eigen baas, dus ik kan alleen maar mezelf porren en door mezelf gepord worden. Ik sluit een compromis met mezelf: blog schrijven, nu eerst, dan de mail en vanmiddag de bestellingen. Dan mag ik tussendoor even op de bank met een boek. Goeie baas heb ik toch wel, met prima secondaire arbeidsvoorwaarden. Een moeder met een afhankelijke baby is ook eigen baas en die kan zich eigenlijk nooit zo’n baal-dagje veroorloven. Een baby vraagt namelijk nogal wat. Een baby is namelijk nog niet zelfvoorzienend en zelfredzaam, die heeft daar zijn moeder voor nodig. Mensen zijn wel eens geneigd die baby veeleisend te noemen en ze vinden dat voor zo’n klein mens eigenlijk nogal veel van het goede. Net komen kijken en dan al zoveel noten op je zang.
Helemaal eerlijk is dat niet, maar helemaal waar is het ook niet. Een pasgeboren mensenkind heeft onvoorstelbare vermogens om voor zichzelf te zorgen. Alles wat hij daarnaast nodig heeft is de juiste omgeving en toegang tot wat hij nodig heeft. En laat die omgeving nu precies dat zijn wat hem toegang geeft tot wat hij nodig heeft. Zo simpel als wat: aan de borst en in de armen van zijn moeder. Die van zijn vader voldoen ook een heel eind, ware het niet dat hij daar geen eten vindt of bescherming tegen ziekteverwekkers. Hij vindt er wel voeding voor zijn ziel en bescherming tegen grotere aanvallers. Het mooie is dat het verlenen van die dienst aan hun kind ouders nauwelijks iets kost aan tijd, geld of inspanning. Want terwijl het kind tegen hun lichaam aan ligt gaan zij gewoon verder en doen hun eigen ding. Toegegeven, het leren hem te voeden kost de moeder in de eerste levensdagen en misschien weken enig werk, determinatie en oefening, maar daarna moet dat dat van een leien dakje gaan*.
Ouders hebben wel eens het gevoel dat zij zichzelf opofferen voor de behoeften van hun kind of dat dat toch van hen wordt verwacht. Het idee dat je de belangen van een ander boven die van jezelf zou moeten stellen is soms moeilijk te verteren. Hoe kom je dan nog toe aan zelfverwezenlijking? Wat met je eigen behoeften, moeten die niet voldaan worden? Mensen met een kinderwens zouden er goed aan doen zich deze dingen op voorhand af te vragen. Een mens op de wereld zetten is namelijk van een iets andere orde dan een herinrichting van je huis of de keuze voor een nieuwe auto. Besluiten dat je een kind wilt krijgen (nee, we nemen er geen, we willen er graag een krijgen; een hond neem je, je meubels en speeltjes koop je, een kind krijg je) is een volledig vrije, eigen keuze. Maar voor iemand die keuze maakt, moet er goed over worden nagedacht wat die keuze inhoudt, wat erbij hoort. Want een mens op de wereld zetten, betekent dat je de verantwoordelijkheid hebt voor dat mens, zolang dat mens zelf die verantwoordelijkheid niet kan dragen. En dat duurt toch gauw een jaar of achttien.
Van dieren wordt verwacht dat zij goed en passend bij hun natuurlijke leefwijze en behoeften worden behandeld. Het simpele aanvoeren van voedsel en afvoeren van afval wordt algemeen niet als goede en passende zorg voor dieren gezien. Voor een mensenkind is dat het ook niet. De zorg voor een mensenkind vergt veel meer dan dat en soms vergt het ook dat de zorger haar eigen behoeften even niet laat prevaleren boven die van het kind. Dat hoort bij de verantwoordelijkheid die is genomen. Dat is niet altijd leuk. Gelukkig geeft dat niet. Niet alles in het leven hoeft altijd leuk te zijn. Het leven hoeft niet te bestaan uit een eindeloos en ononderbroken genieten. Niemand heeft je dat ooit beloofd, of ooit mogen beloven. Wanneer dat als feit wordt geaccepteerd (kom op, je bent een grote meid nu, volwassen mensen kunnen dingen accepteren die minder leuk lijken) en de volwassen zorger, die zelf koos voor de verantwoordelijkheden horend bij het geven van leven, inderdaad haar eigen behoeften even achterstelt bij die van haar kind, dan kan zo maar eens blijken dat dat nu juist uiteindelijk het grootste geluk kan geven, de grootste voldoening, het intiemste genieten.
*) Zoek bijtijds gespecialiseerde hulp als het er binnen een paar dagen naar uitziet dat er problemen zijn die je niet zelf met wat oefening kunt oplossen. Pijn bij het voeden, een huilend kind en onvoldoende groei zijn altijd tekenen dat hulp nodig is. Stel het niet uit, denk niet dat ze je een aansteller of overbezorgde moeder zullen vinden. Dat mogen ze vinden, maar dat wil niet zeggen dat jij geen hulp nodig hebt. Vraag die hulp. Accepteer die hulp. Je hoeft niet je tanden op elkaar te zetten en het zelf uit te zoeken.
