Foto: Alan Rickman doet als Hans Gruber in Die Hard vreselijk zijn best om het de hoofdpersoon zo moeilijk mogelijk te maken.
In de populaire berichtgeving is borstvoeding geven een soort heldendaad. Het is afzien en doorgaan. Het is tanden op elkaar en alles doen voor je kind. Dat is een heel vreemde en onjuiste voorstelling van zaken. Ik zal niet ontkennen dat voor veel moeders de praktijk wel zo lijkt te zijn, maar dat ligt niet aan het feit dat borstvoeding op zichzelf zo vreselijk moeilijk is. In de biologie is het meestal zo dat dingen die heel erg noodzakelijk zijn om te doen en herhaald te doen, over het algemeen helemaal niet onaangenaam zijn om te doen. Maar wij mensen zijn zo’n raar volk dat we het niet lijken te kunnen geloven dat iets wat leuk en simpel en genoeglijk is ook goed kan zijn. We geloven daar gewoon niet in. Veel te makkelijk. Daar moet een addertje onder het gras zitten. Nou die zit er ook, die adder, alleen blijkt het een serpent van jewelste te zijn. Een vals kreng ook nog eens. En het ergste is, dat we hem er zelf hebben neergelegd.
In principe is borstvoeding geven niet moeilijk. Als het moeilijk zou zijn en maar bij weinig mensen zou lukken, zou de mensheid niet zo hebben gefloreerd als zij nu doet. Veel kindjes zouden de zuigelingentijd niet hebben overleefd en veel moeders zouden het na één kind voor gezien hebben gehouden. Wij hebben het met zijn allen wel moeilijk gemaakt. Door allerlei stompzinnige regeltjes te gaan bedenken en vooral door moeders en kinderen uit elkaar te halen. Scheiding van moeder en kind in de eerste dagen, weken, maanden na de geboorte is de grootste fout die we ooit hebben gemaakt in de zorg voor onze kinderen. Daardoor wordt niet alleen de borstvoeding tot een worsteling voor veel moeders, maar ook de lichamelijke en psychisch-emotionele gezondheid, groei en ontwikkeling van de kinderen wordt erdoor gehinderd en vaak ook verprutst.
En alsof dat nog niet genoeg is zijn daar al die absurde regels over hoe vaak, hoe veel, hoe lang een kind mag drinken, moet slapen, mag huilen. Terwijl het echt heel simpel is: een kind dat bij zijn moeder is weet zelf wanneer, hoe vaak, hoe lang en hoe veel hij moet eten en slapen en zal, als hij niet ziek of in gevaar is, over het algemeen nauwelijks huilen. Wanneer er niet in en aan het mondje is gepeuterd rondom de geboorte, er geen andere dingen in zijn mond zijn gegeven en er even goed is geoefend in de eerste dagen zal het goed aanleggen ook geen problemen hoeven geven (tenzij er iets in de anatomie van moeder of kind het moeilijk maakt).
Maar waarom zou je het makkelijk doen als je het ook moeilijk kan maken en dus houden we vast aan de scheiding van moeder en kind en de ridicule regeltjes. En moeders vechten, houden stand, zwoegen, zweten, bloeden en huilen. Ze gaan door, ze houden vol, zetten hun tanden op elkaar en de hakken in het zand. Echte Die-hards, alles voor hun kind. Want kinderen die geen, kort of weinig borstvoeding rijgen lopen allerlei gezondheidsrisico’s. Daar doe je het voor als moeder.
Alles voor je kind en alleen voor je kind? Nee, borstvoeding geven is ook goed voor moeders zelf. Vrouwen die nooit of kort borstvoeding geven verhogen daarmee hun kans op borstkanker en op kanker aan de inwendige geslachtsorganen. Recent onderzoek laat zien dat vrouwen die geen of weinig borstvoeding geven minder sterke botten hebben. Tijdens de zwangerschap wordt kalk van de moeder gebruikt voor de opbouw van het skelet van het kind en ook moedermelk neemt kalk op uit de skeletreserves van de moeder. Maar vrouwen die in totaal minimaal 33 maanden borstvoeding hebben gegeven bleken, in een groot onderzoek door Wiklund et al (2012), 16 tot 20 jaar na hun laatste bevalling dikkere botten te hebben en daarmee een sterker skelet dan vrouwen die minder of geen borstvoeding hadden gegeven.
Borstvoeding geven is niet alleen maar goed voor je kind zorgen, maar ook voor je zelf zorgen. En zorgen voor een verlaging van de ziektekosten door minder botbreuken op latere leeftijd. Daar mag best wel wat tegenover staan, dacht ik. Wat meer consideratie voor moeders, minder scheiding van moeder en kind op een veel te jonge leeftijd. En alsjeblieft: mogen we af van al die onzinnige regeltjes en daarvoor in de plaats begeleiding door mensen die echt weten waar ze het over hebben? Zodat borstvoeding geven behalve nuttig voor moeder en kind ook weer plezierig wordt voor moeder en kind.
Wiklund, et al. 2012. Lactation is associated with greater maternal bone size and bone strength later in life. Osteoporosis International 23:1939-1945.
In de populaire berichtgeving is borstvoeding geven een soort heldendaad. Het is afzien en doorgaan. Het is tanden op elkaar en alles doen voor je kind. Dat is een heel vreemde en onjuiste voorstelling van zaken. Ik zal niet ontkennen dat voor veel moeders de praktijk wel zo lijkt te zijn, maar dat ligt niet aan het feit dat borstvoeding op zichzelf zo vreselijk moeilijk is. In de biologie is het meestal zo dat dingen die heel erg noodzakelijk zijn om te doen en herhaald te doen, over het algemeen helemaal niet onaangenaam zijn om te doen. Maar wij mensen zijn zo’n raar volk dat we het niet lijken te kunnen geloven dat iets wat leuk en simpel en genoeglijk is ook goed kan zijn. We geloven daar gewoon niet in. Veel te makkelijk. Daar moet een addertje onder het gras zitten. Nou die zit er ook, die adder, alleen blijkt het een serpent van jewelste te zijn. Een vals kreng ook nog eens. En het ergste is, dat we hem er zelf hebben neergelegd.
In principe is borstvoeding geven niet moeilijk. Als het moeilijk zou zijn en maar bij weinig mensen zou lukken, zou de mensheid niet zo hebben gefloreerd als zij nu doet. Veel kindjes zouden de zuigelingentijd niet hebben overleefd en veel moeders zouden het na één kind voor gezien hebben gehouden. Wij hebben het met zijn allen wel moeilijk gemaakt. Door allerlei stompzinnige regeltjes te gaan bedenken en vooral door moeders en kinderen uit elkaar te halen. Scheiding van moeder en kind in de eerste dagen, weken, maanden na de geboorte is de grootste fout die we ooit hebben gemaakt in de zorg voor onze kinderen. Daardoor wordt niet alleen de borstvoeding tot een worsteling voor veel moeders, maar ook de lichamelijke en psychisch-emotionele gezondheid, groei en ontwikkeling van de kinderen wordt erdoor gehinderd en vaak ook verprutst.
En alsof dat nog niet genoeg is zijn daar al die absurde regels over hoe vaak, hoe veel, hoe lang een kind mag drinken, moet slapen, mag huilen. Terwijl het echt heel simpel is: een kind dat bij zijn moeder is weet zelf wanneer, hoe vaak, hoe lang en hoe veel hij moet eten en slapen en zal, als hij niet ziek of in gevaar is, over het algemeen nauwelijks huilen. Wanneer er niet in en aan het mondje is gepeuterd rondom de geboorte, er geen andere dingen in zijn mond zijn gegeven en er even goed is geoefend in de eerste dagen zal het goed aanleggen ook geen problemen hoeven geven (tenzij er iets in de anatomie van moeder of kind het moeilijk maakt).
Maar waarom zou je het makkelijk doen als je het ook moeilijk kan maken en dus houden we vast aan de scheiding van moeder en kind en de ridicule regeltjes. En moeders vechten, houden stand, zwoegen, zweten, bloeden en huilen. Ze gaan door, ze houden vol, zetten hun tanden op elkaar en de hakken in het zand. Echte Die-hards, alles voor hun kind. Want kinderen die geen, kort of weinig borstvoeding rijgen lopen allerlei gezondheidsrisico’s. Daar doe je het voor als moeder.
Alles voor je kind en alleen voor je kind? Nee, borstvoeding geven is ook goed voor moeders zelf. Vrouwen die nooit of kort borstvoeding geven verhogen daarmee hun kans op borstkanker en op kanker aan de inwendige geslachtsorganen. Recent onderzoek laat zien dat vrouwen die geen of weinig borstvoeding geven minder sterke botten hebben. Tijdens de zwangerschap wordt kalk van de moeder gebruikt voor de opbouw van het skelet van het kind en ook moedermelk neemt kalk op uit de skeletreserves van de moeder. Maar vrouwen die in totaal minimaal 33 maanden borstvoeding hebben gegeven bleken, in een groot onderzoek door Wiklund et al (2012), 16 tot 20 jaar na hun laatste bevalling dikkere botten te hebben en daarmee een sterker skelet dan vrouwen die minder of geen borstvoeding hadden gegeven.
Borstvoeding geven is niet alleen maar goed voor je kind zorgen, maar ook voor je zelf zorgen. En zorgen voor een verlaging van de ziektekosten door minder botbreuken op latere leeftijd. Daar mag best wel wat tegenover staan, dacht ik. Wat meer consideratie voor moeders, minder scheiding van moeder en kind op een veel te jonge leeftijd. En alsjeblieft: mogen we af van al die onzinnige regeltjes en daarvoor in de plaats begeleiding door mensen die echt weten waar ze het over hebben? Zodat borstvoeding geven behalve nuttig voor moeder en kind ook weer plezierig wordt voor moeder en kind.
Wiklund, et al. 2012. Lactation is associated with greater maternal bone size and bone strength later in life. Osteoporosis International 23:1939-1945.
