Fee

Foto:  Jennifer Saunders geeft stem aan Fairy Godmother, een boze variant van de goede fee of petemoei in Asssepoester, in  Shrek 2 (2004)

Het was weer eens zo ver. Ik dacht: ‘’Als ik nu eens een toverfee was, met zo’n aardig sprankelend toverstokje en dat ik dan een moeder één wens mocht toestaan. En dat dan de borstvoeding als bij toverslag gewoon lekker en vooral probleemloos zou gaan verlopen.’’  Ik zou het die moeder zo gegund hebben. Haar kindje was een guitig kijkend, grappen makend elfje van net een jaar oud, met de stralendste glimlach ooit, volop de wereld en haar wonderen ontdekkend samen met haar grote beschermer, de Toypoedel. En eigenlijk ging het allemaal prima: kindje dronk lekker, groeide goed, ontwikkelde zich uitstekend. Vindt het heerlijk aan de borst en drinkt, voor een peutertje, met een mooie grote mond, tong breed onder de borst. Perfect, alles perfect, behalve de pijn aan die ene tepel. Bij het voeden, na het voeden en voor het voeden. En tussendoor. Een minuscuul klein propje op de tepel was de boosdoener. Ik had mijn leesbril en een vergrootglas nodig om het te zien. Niettemin deed het de moeder pijn als een zwerende vinger. Het leek verdacht veel op het vloek van een boze fee.

Zulke situaties zijn uitermate frustrerend. Moeder had werkelijk alles wat ik aandroeg al geprobeerd, allemaal met slechts tijdelijk resultaat. Kolven, aanleggen en meer aanleggen, lecitine, andere houding, andere richting, kolven met een kolf en met de hand, massage en weken in zout water. Het nodige prutswerk met een fijne pincet had een oogst aan korreltjes en sliertjes opgeleverd, maar niets definitiefs en al helemaal nooit met een definitief wegblijven van de pijn. Geen tekenen van borstontsteking, geen zwelling, geen harde plekken. Altijd aan dezelfde borst en op dezelfde plaats. We zijn wat mogelijke oorzaken langs gegaan, maar die leverden niets op waar iets aan kon worden gedaan (eerdere kwetsuren kunnen veranderingen aan het weefsel achterlaten, maar dat kun je niet veranderen). Echt een vloek van de boze fee: niet terug te draaien.

Gelukkig kan ik het leed van de vloek van de boze fee wel een beetje verzachten. Houdingen, manieren om het kindje te overtuigen een heeeeel grote hap te nemen zodat haar kaken goed achter de tepel komen, manieren voor massage en warmte en weken. En uitleggen wat mogelijke oorzaken zijn. Begrip van eens situatie kan het leed verminderen. Mijn vermoeden is dat moeder van nature een variant melkkanalen heeft die wat krapper van doorsnede is dan gemiddeld, het weefsel mogelijk net even minder elastisch en melk die makkelijk indikt. Dit in combinatie met mogelijk litteken weefsel door vroegere borstontstekingen kan ervoor zorgen dat er heel eenvoudig melk in de nog wat smaller toelopende tepeluitgangen van de melkkanalen blijft zitten en aan de wanden koekt. Als er vervolgens niet heel frequent voor een melkstroom wordt gezorgd, kan het melkkanaaltje makkelijk dichtslibben. Dit geeft druk op de weefsels en een kleine ontstekingsreactie die pijn veroorzaakt. Het wordt telkens geen echte borstontsteking, omdat bij het drinken of kolven er weer een doorgang wordt gecreëerd en de melk weer min of meer kan stromen. Maar de vernauwing blijft en de vloek van de boze fee wordt nooit helemaal opgeheven.

Was ik maar de opperfee met het machtigste toverstokje en kon ik maar de boze feeën en hun werk overstemmen. Helaas, zo min als de boze fee niet bestaat en wat haar vloek lijkt gewoon domme pech is, zo bestaat er ook geen opperfee met een machtig toverstokje om alle problemen weg te wuiven. Maar dagdromen over ‘wat-als …’’ kan ik wel.