Foto: Will Smith (R) als Captain Steven Hiller en Jeff Goldblum als David Levinson in Independence Day (1996)
Vier juli stond met rood gemarkeerd in mijn agenda en daarom begon ik deze dag om zes uur met een heel erg lang Skype gesprek naar Tokyo. Dit zou de openingszin kunnen zijn van een spannende thriller. Dat is het niet. Het was wel spannend, maar van een ander kaliber. Dat het de vierde juli was had niets te maken met ‘’The Fourth of Juli’’ of ‘’Independance Day’’, maar alles met wat het beste uitkwam voor zowel mij als mijn gesprekspartner daar in Tokyo. En het ging niet om het Skypegesprek. Dat was alleen de manier om verbinding te maken voor de opname. Ja, u leest het goed. De opname. Ik kan vanaf vandaag aan mijn CV toevoegen dat ik niet alleen spreker ben voor normale congressen en seminars, maar ook voor i-conferenties. Onafhankelijk van verplaatsing en verblijf, geen visa en geen vervelende toestanden op internationale luchthavens. Gewoon lekker onafhankelijk, in mijn pyjama om zes uur in de ochtend een sessie opnemen. Powerpointpresentatie aan, aantekeningen (inclusief [KLIK] notatie op momenten dat de voorstelling een tikje verder moet) bij de hand, koptelefoon met microfoon op en mijn ontbijtthee (die koud werd, want ik vergat te drinken) erbij. Twee uur later en een uitgedroogde keel verder is de opname gereed. Uitzending tijdens de iLactation* conferentie online in september. Ook voor de toehoorders volledig onafhankelijk te beluisteren en te zien vanaf je bureau, je luie stoel of het bubbelbad.
Onafhankelijk is een groot goed. De Amerikanen hechten er zoveel waarde aan, dat hun Independance Day viering (de herdenking van de onafhankelijkheid van de VS als soevereine staat) de belangrijkste feestdag is die ze hebben. De viering ervan overtreft alle Oranjefeesten die wij bij elkaar kunnen denken. Niet dat de gemiddelde Amerikaan nu zo vreselijk onafhankelijk is, ze worden integendeel volledig beheerst door Corporate America, maar het is het idee dat telt, he. Alle mensen willen in principe onafhankelijk zijn, zelfverantwoordelijk, autonoom, zelfbeschikkend. In de opvoeding van kinderen is dat al terug te vinden; het lijkt veel ouders niet snel genoeg te kunnen gaan om hun kinderen onafhankelijk te krijgen.
Onafhankelijkheid is echter iets dat je niet kunt forceren of afdwingen. Uit diverse studies blijkt dat hoe harder je probeert een kind tot onafhankelijkheid te dwingen, hoe minder dat ook werkelijk lukt. Baby’s leren zelfstandig (beter gezegd alleen) in slaap te vallen, kinderen verplicht regelmatig gedurende een bepaalde tijd zich zelf laten vermaken in de box, baby’s zo snel mogelijk leren hun eigen fles vast te houden, zijn enkele van die pogingen tot gedwongen zelfstandigheid. Ouders die hun kind vlak bij zich houden, voeden wanneer het kind een kik geeft en hem op de koop toe bij zich in bed laten slapen worden bedolven onder spookverhalen over kinderen die nooit zelfstandig en onafhankelijk zullen worden. Die de rest van hun leven aan moeders rokken zullen blijven hangen en zelfs hun vriendje mee in het ouderlijk bed zullen nemen.
Ik kan u op dat laatste punt gelukkig volledig geruststellen. Ik draag vrij weinig rokken en daar kunnen ze dus ook niet aan blijven hangen, maar er heeft er nog nooit eentje geprobeerd een vriendje mee in ons bed te nemen. Ze waren alle vijf al lang en breed ons bed uit voor de periode van vriendjes en vriendinnetjes (in die zin) nog maar aan de horizon verscheen. Ik moet zeggen dat mijn kinderen na zeer uitgebreide periodes van aan de borst drinken en in ons bed slapen allemaal exemplarisch onafhankelijke mensen zijn geworden. En van vrienden en kennissen die hun kinderen op dezelfde manier verzorgden en opvoedden hoor ik vergelijkbare verhalen. Wat meer is: onderzoek bevestigt onze persoonlijke ervaringen. Kinderen volop geven wat ze nodig hebben en wanneer ze dat nodig hebben zorgt voor optimale ontwikkeling van het onafhankelijk en zelfstandig zijn.
Bij die opvoeding tot onafhankelijkheid hoort ook het zelfstandig laten doen van wat zelfstandig kan. Een jonge baby kan nog niet zelf ergens naar toe gaan, hij kan wel volkomen onafhankelijk bepalen of, wanneer en hoeveel eten hij nodig heeft. Dit geldt voor borstvoeding en voor het vaste voedsel dat daarna komt. Met het ontwikkelen van zijn motoriek komt daar al snel bij, dat hij dat eten ook zelf kan pakken en klaarmaken. Zo hebben mijn kinderen vanaf het moment dat zij en mes konden hanteren (bijvoorbeeld de voor- en achterkant en de botte en scherpe kant van elkaar onderscheiden) hun eigen boterhammen gesmeerd. Ja, uiteraard gaat dat wel eens fout en het wil ook nog wel eens een knoeiboel geven en zelfs een enkele keer, als een mes uitschiet, wat bloed. Voor het knoeien hadden we een hond en voor de ongelukjes pleisters. Voor de bijbehorende tranen een stapel kusjes.
Waar dit hele verhaal over gaat is: kinderen geven wat ze nodig hebben, wanneer ze dat nodig hebben en zo lang of zo veel als ze het nodig hebben. Hoe meer je je als ouders daaraan houdt, hoe sneller je kinderen je vrijwel nergens meer voor nodig hebben, behalve uitingen van liefde, het lenen van de auto en adviezen voor als ze zelf een kind groot te brengen hebben. Om dit nooit meer te vergeten en om opvoeding tot onafhankelijkheid te vieren roep ik de vierde juli uit tot Onafhankelijksopvoedingsdag uit. Ik wens alle ouders een liefdevolle en vrolijke Vierde Juli toe.
*) http://www.ilactation.com/
