Bij het uitoefenen van het recht op persoonlijke keuze in de manier waarop hun kinderen zullen worden gevoed, komt vaak het argument naar voren dat bij ‘’een flesje’’ de papa ook eens wat kan doen. Mag ik hier even een lichte kokhalsneiging krijgen? Sinds wanneer is een flesje geven het enige wat 'papa' ook eens kan met zijn kind? En sinds wanneer is 'papa’s' kunnen een factor bij het bepalen wat voor het kind de gunstigste keuze is? O, sorry, het gaat natuurlijk helemaal niet om het kind, silly me. Wat ben ik toch een onnozelaartje om te denken dat het bij de keuze van zuigelingenvoeding om het kind gaat. In welke tijd leef ik eigenlijk, weet ik dan niet dat het in deze tijd allemaal om zelfvervulling gaat? Elke keuze die gemaakt wordt, wordt zuiver en enkele en alleen gemaakt met ieders eigen zelfvervullling voor ogen. Mensen die vadertje en moedertje willen spelen hebben eigenlijk helemaal geen boodschap aan het kind. Zij jagen de verwezenlijking van persoonlijke dromen na.
Het wordt trouwens tijd dat we een manier vinden om 'papa’s' ook de zwangerschap te laten meebeleven. Zorgen dat hij ook een soort van baarmoeder heeft, ''want dan kan papa ook eens''. Dat lijkt me een strak plan. Ze kunnen dan gelijk ook de bevalling doen en daarna de luiers en de rompslomp om oppas geregeld te krijgen. De 'mama’s' kunnen dan hun glazen plafond belagen en de geneugten van de ratrace beleven. O, brave new world.
Draaf ik door? Wellicht. Maar wellicht ook niet. Toegegeven, ik zeg het wat scherp. Dat is voornamelijk om even alle aandacht op het onderwerp te vestigen. Ondertussen heb ik toch de paar dingen waar het werkelijk om gaat wel degelijk gezegd. Heeft u ze eruit gepikt?
- De keuze voor zuigelingenvoeding is geen persoonlijke keuze voor de zelfvervulling van de volwassenen, maar een keuze voor de gezondheid en het welzijn van het kind.
- Vaders (alsjeblieft, houd op met een vader papa en een moeder mama te noemen in volwassen conversaties, dat infantiliseert gelijk het hele gesprek) hoeven geen eten te geven om toch met hun kind bezig te zijn en hun deel van de verzorging en opvoeding op zich te nemen.
- Sommige dingen zijn nu eenmaal biologisch bepaald en aan bepaalde genders toebedeeld. Deal with it. De man plant het zaad; de vrouw draagt, baart en zoogt. Alleen wanneer beide ouders vrouw zijn kunnen de taken gelijkelijk worden verdeeld (al zullen ze met geleend zaaigoed moeten werken).
Dat gezegd zijnde, wil ik toch benadrukken dat dit een algemeen betoog is, gericht tot ‘’de ouders’’, niet tot individuele ouders die op individuele gronden en binnen individuele omstandigheden een individuele keuze maken die voor hen het beste werkt. En ik oordeel al helemaal niet over ouders die een keuze maakten, met het welzijn en de gezondheid van hun kind als richtpunt, maar bij wie om welke reden dan ook het uitvoeren van die keuze niet werkte. Ik accepteer ieders keuze, maar ik vraag alleen om er eerlijk in te zijn en geen flauwe smoesjes op te laten draven om je keuze goed te praten. Heb je er gewoon geen zin in? Prima reden, dat recht heb je. Maar ontneem mij niet het recht het daar niet mee eens te zijn en dat te laten weten. Als jij achter je keuze staat doet mijn mening er niet toe. Als mijn mening er toch toe blijkt te doen, moet je wellicht je besluit herzien.
