Foto: Kristen Stewart als Bella Cullen-Swan brengt Mackenzie Foy als dochter Renesmee Cullen naar bed en blijft bij haar tot ze slaapt in The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 2 (2012)
Mensen die van elkaar houden delen hun bed. Ook om alleen maar te slapen. Want dat is wat je doet als je van iemand houdt: je wil zoveel mogelijk samen zijn, zeker in de lange, donkere nachtelijke uren. Kinderen zijn ook mensen. Sterker nog, kinderen zijn net echte mensen. Ze willen dus het liefst ook die echte mensendingen. En ze willen vooral, over het algemeen, zolang ze klein zijn, niet alleen slapen. Alleen in de stilte en het donker. Alleen met wie weet wat voor enge creaturen onder het bed en in de kast. Nog jongere kinderen hebben nog geen referentiekader voor wat eng is of zou kunnen zijn, maar die weten al wel dat alleen zijn niet goed is. Als zich te midden van gevaarlijke roofdieren ontwikkelende soort is het al vroeg in onze genen verankerd te weten wat veilig is. En alleen zijn is dat per definitie niet. Onze genen weten niet dat die sabeltandtijger allang uitgestorven is en er over het algemeen ook geen andere roofdieren in de slaapkamer komen. Die genen blijven de alarmbel luiden bij alleen zijn.
Uit een onderzoek van The National Sleep Foundation blijkt dat (in de USA) de helft van de ouders van peuters en jonge kleuters in de kamer blijft tot hun kind slaapt en bij ouders van baby’s is dat zelfs 68%. Ik ben plezierig verrast door die cijfers, want ik vreesde dat dat er veel minder zouden zijn. Kennelijk vinden de adviezen over alleen laten en laten huilen toch niet zoveel goedkeurende respons als de tamtam eromheen doet vermoeden. Ik stel mij graag voor dat op zijn minst een deel van die ouders niet alleen in dezelfde kamer blijven, maar veel dichter bij hun kind.
Baby’s en peuters die om hun ouders roepen in de nacht en die eigenlijk bij hen in bed willen slapen doen dat niet om te manipuleren en hun zin te krijgen. Ze zijn er niet op uit het leven van hun ouders miserabel te maken. Ze doen dat omdat ze niet anders kunnen. Zo zijn ze gemaakt. Het is hun ingebouwde bedritueel.
Bedrituelen zijn eigen vervangingsmiddelen voor een meer natuurlijke manier van slapen gaan. Bedrituelen gaan veelal vooraf aan het in zijn eigen bed te slapen leggen van een baby, dreumes of peuter. Het zijn, in feite, hulpmiddelen voor het opwekken van een geconditioneerde reflex. Nu is er, op zich, niets tegen op geconditioneerde reflexen. ze maken vaak het leven eenvoudiger omdat je minder hoeft na te denken bij wat je doet, minder moeite hoeft te doen voor een bepaald resultaat. Het waren niet alleen de honden van onderzoeker Pavlov die al een speekselstroom kregen bij signalen dat er iets te eten aankwam, dat gebeurt bij ons ook als we al denken aan het eten dat op tafel staat of komt te staan. Zo kan er snel aan het verteringsproces worden begonnen zodra het eten de mond binnenkomt. Vrouwen die hun melk moeten kolven als ze werken, merken vaak al een toeschietreflex als ze nog maar naar de kolfkamer lopen of als ze het flesje met de neusspray uit de tas halen.
Een bedritueel zorgt er op dezelfde manier voor dat een kind zich al gaat instellen op de slaap die komen gaat, zodra het ritueel begint. Het kan ook tot een averechtse reflex leiden. Het ritueel kan ook betekenen dat het alleen zijn in de lange donkere nacht er weer aan zit te komen. In dat geval werkt het ritueel niet, kind gaat niet slapen, blijft lang roepen of huilen of wordt regelmatig in paniek wakker. Een kind dat samen met mama of papa in slaap mag vallen en als het wakker wordt mama of papa naast zich vindt, zal beter slapen, ook als het regelmatig wakker wordt. Er is immers geen angst die tot paniek kan leiden. Er kan wel honger zijn die gestild wil worden of dorst gelest, maar dat is, met mama zo vlak bij, geen enkel probleem. Een beetje geroutineerde moeder doet dat half-slapend en weet vaak tegen de ochtend niet meer hoe vaak ze heeft gevoed. En iedereen is lekker uitgerust.
De slaap van moeders die hun kind bij zich hebben in de nacht en die borstvoeding geven zodra het kind zich roert is langer in minuten per nacht (gemiddeld 45 minuten zelfs!) en van betere kwaliteit. De rest van het huis (en de buren naast, boven en onder) hebben er niets van gemerkt en slapen dus ook beter. De baby, dreumes, peuter heeft ook heerlijk geslapen zonder stress. Hij heeft geen energie verspild aan huilen en stressen (energievreters eerst klas), maar heeft geslapen en rijke nachtmelk gedronken en daarmee al slapend keihard gewerkt aan groei en ontwikkeling. Zo’n bedritueel is een win-win-win situatie.
Eurolac Flits! met label evolutie, slapen, samen, samen slapen en met zoekterm slaap. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
Mensen die van elkaar houden delen hun bed. Ook om alleen maar te slapen. Want dat is wat je doet als je van iemand houdt: je wil zoveel mogelijk samen zijn, zeker in de lange, donkere nachtelijke uren. Kinderen zijn ook mensen. Sterker nog, kinderen zijn net echte mensen. Ze willen dus het liefst ook die echte mensendingen. En ze willen vooral, over het algemeen, zolang ze klein zijn, niet alleen slapen. Alleen in de stilte en het donker. Alleen met wie weet wat voor enge creaturen onder het bed en in de kast. Nog jongere kinderen hebben nog geen referentiekader voor wat eng is of zou kunnen zijn, maar die weten al wel dat alleen zijn niet goed is. Als zich te midden van gevaarlijke roofdieren ontwikkelende soort is het al vroeg in onze genen verankerd te weten wat veilig is. En alleen zijn is dat per definitie niet. Onze genen weten niet dat die sabeltandtijger allang uitgestorven is en er over het algemeen ook geen andere roofdieren in de slaapkamer komen. Die genen blijven de alarmbel luiden bij alleen zijn.
Uit een onderzoek van The National Sleep Foundation blijkt dat (in de USA) de helft van de ouders van peuters en jonge kleuters in de kamer blijft tot hun kind slaapt en bij ouders van baby’s is dat zelfs 68%. Ik ben plezierig verrast door die cijfers, want ik vreesde dat dat er veel minder zouden zijn. Kennelijk vinden de adviezen over alleen laten en laten huilen toch niet zoveel goedkeurende respons als de tamtam eromheen doet vermoeden. Ik stel mij graag voor dat op zijn minst een deel van die ouders niet alleen in dezelfde kamer blijven, maar veel dichter bij hun kind.
Baby’s en peuters die om hun ouders roepen in de nacht en die eigenlijk bij hen in bed willen slapen doen dat niet om te manipuleren en hun zin te krijgen. Ze zijn er niet op uit het leven van hun ouders miserabel te maken. Ze doen dat omdat ze niet anders kunnen. Zo zijn ze gemaakt. Het is hun ingebouwde bedritueel.
Bedrituelen zijn eigen vervangingsmiddelen voor een meer natuurlijke manier van slapen gaan. Bedrituelen gaan veelal vooraf aan het in zijn eigen bed te slapen leggen van een baby, dreumes of peuter. Het zijn, in feite, hulpmiddelen voor het opwekken van een geconditioneerde reflex. Nu is er, op zich, niets tegen op geconditioneerde reflexen. ze maken vaak het leven eenvoudiger omdat je minder hoeft na te denken bij wat je doet, minder moeite hoeft te doen voor een bepaald resultaat. Het waren niet alleen de honden van onderzoeker Pavlov die al een speekselstroom kregen bij signalen dat er iets te eten aankwam, dat gebeurt bij ons ook als we al denken aan het eten dat op tafel staat of komt te staan. Zo kan er snel aan het verteringsproces worden begonnen zodra het eten de mond binnenkomt. Vrouwen die hun melk moeten kolven als ze werken, merken vaak al een toeschietreflex als ze nog maar naar de kolfkamer lopen of als ze het flesje met de neusspray uit de tas halen.
Een bedritueel zorgt er op dezelfde manier voor dat een kind zich al gaat instellen op de slaap die komen gaat, zodra het ritueel begint. Het kan ook tot een averechtse reflex leiden. Het ritueel kan ook betekenen dat het alleen zijn in de lange donkere nacht er weer aan zit te komen. In dat geval werkt het ritueel niet, kind gaat niet slapen, blijft lang roepen of huilen of wordt regelmatig in paniek wakker. Een kind dat samen met mama of papa in slaap mag vallen en als het wakker wordt mama of papa naast zich vindt, zal beter slapen, ook als het regelmatig wakker wordt. Er is immers geen angst die tot paniek kan leiden. Er kan wel honger zijn die gestild wil worden of dorst gelest, maar dat is, met mama zo vlak bij, geen enkel probleem. Een beetje geroutineerde moeder doet dat half-slapend en weet vaak tegen de ochtend niet meer hoe vaak ze heeft gevoed. En iedereen is lekker uitgerust.
De slaap van moeders die hun kind bij zich hebben in de nacht en die borstvoeding geven zodra het kind zich roert is langer in minuten per nacht (gemiddeld 45 minuten zelfs!) en van betere kwaliteit. De rest van het huis (en de buren naast, boven en onder) hebben er niets van gemerkt en slapen dus ook beter. De baby, dreumes, peuter heeft ook heerlijk geslapen zonder stress. Hij heeft geen energie verspild aan huilen en stressen (energievreters eerst klas), maar heeft geslapen en rijke nachtmelk gedronken en daarmee al slapend keihard gewerkt aan groei en ontwikkeling. Zo’n bedritueel is een win-win-win situatie.
Eurolac Flits! met label evolutie, slapen, samen, samen slapen en met zoekterm slaap. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
