Foto: Maggie Smith als Sarah Watkins in The Honey Pot (1967)
Tijdens de serie die werd geïllustreerd door Bill Nighy (de afgelopen dagen) kwam ik ook enkele keren Dame Maggie Smith tegen. Een formidabele actrice, net als Nighy van Britse bodem en makelij. Veelzijdig, breed inzetbaar, met een sterk eigen uitstraling en toch zeer overtuigend in vrijwel elke soort rol. De Britse stal brengt fijne raspaardjes voort, die degelijk worden getraind en hard moeten werken en niet kieskeurig kunnen zijn in het werk dat ze aannemen. Dame Maggie dus in de komende week, in al haar facetten, met haar volle inzet. We beginnen met een jonge Maggie, als inhalige ex-minnares van een excentrieke miljonair met valse trekjes. Een verhaal over grappen met een venijnig staartje, inhaligheid en hoge inzetten. De miljonair voert een levend experiment uit met menselijk gedrag door te doen alsof hij in het laatste stadium van een fatale ziekte is en laat dat aan zijn ex-minnaressen weten om vervolgens hun gedrag te bestuderen.
Met honing vang je meer vliegen dan met azijn en dus wordt de dames een pot met honing voorgehouden in de vorm van toespelingen op de erfenis. Menselijk gedrag is redelijk voorspelbaar wanneer de grote groep als studieobject wordt genomen. Individueel willen mensen nog wel eens onverwacht reageren en daardoor werken de plannetjes van de miljonair niet helemaal zoals hij verwachtte. Een adviseur met een sociaal-psychologisch gebaseerde marketingsopleiding, in plaats van een werkloze acteur c.q. gigolo, had hem dat kunnen vertellen. De studie van het gedrag en de beïnvloeding daarvan van groepen mensen is een belangrijk onderdeel van de opleiding van reclamespecialisten. Die reclamespecialisten weten dat honing inderdaad klanten lokt, maar dat het effect beter wordt wanneer er azijn bij de concurrent wordt neergezet.
De reclamemakers voor kunstmatige voeding voor zuigelingen hebben dat goed in hun oren geknoopt en in de praktijk gebracht. Heel geraffineerd doen ze eerst of ze de honingpot naast de concurrent hebben gezet. Dat lokt de potentiële klant naar die concurrent en de boodschap die de reclamemaker wil overbrengen. Maar het geeft ook een heel positief, feel-good imago aan de fabrikant. Zegt die fabrikant immers niet zelf dat de concurrent ook heel goed is, misschien zelfs beter? Die fabrikant is een wonder van altruïsme en heeft alleen het allerbeste voor met baby’s. Maar als de potentiële klant naar de ogenschijnlijke honingpot van de concurrent is gelokt staat daar plotseling een vat met azijn. de concurrent mag dan wel goed zijn, waarschijnlijk, misschien, maar hij is ook moeilijk, lastig, vervelend en het is haast niet op te brengen er langer dan eventjes mee om te gaan, als dat al lukt.
En dan komt de echte honingpot op de proppen. Een prachtige, stralende, schitterende honingpot, gevuld met krachtige, prachtig goudglanzende honing. Overstromend van weldadige zoetheid en beloften van eindeloos genieten. Bij de fabrikant van de borstvoedingsubstituten, van de moedersubstituten, en hun aandeelhouders en hun reclamemakers. En de mens, als groep, tuint daar in, staart verlekkerd naar die honingpot en sluit de neus en de oren voor de azijnzure stank en klank van de verleiders. Op individueel niveau laat niet iedereen zich zo makkelijk foppen. Losse mensen kunnen individueel en zelfstandig denken en door voorgehouden ideaalbeelden heen kijken. Als zij dit doen, en hun bevindingen luidop kenbaar maken, is dat voor de grote groep niet altijd plezierig. Individuen in de groep kunnen zich er ongemakkelijk bij voelen wanneer ze zich realiseren dat ze te grazen zijn genomen, dat zij het slachtoffer waren van een practical joke.
Je realiseren dat je beetgenomen bent, dat je erin getrapt bent, is ongemakkelijk, daar wordt je boos van. Boos op jezelf vooral, omdat je dat hebt laten gebeuren. En boos op degene die jouw flater openbaar maakte. Vreemd genoeg worden maar weinig mensen boos op de oorspronkelijke veroorzaker van het pijnlijke feit van de schande: de fabrikant en de reclamemaker in dit geval. En in plaats van samen de boosdoener aan te pakken en die zelf aan de schandpaal te nagelen, richt het venijn zich op de boodschapper en worden de liegende en bedriegende fabrikant en zijn maatjes verdedigd. De honingpot heeft zijn werk zo goed gedaan dat het slachtoffer eigenhandig de azijnfles over de boodschapper leeggiet.
Tijdens de serie die werd geïllustreerd door Bill Nighy (de afgelopen dagen) kwam ik ook enkele keren Dame Maggie Smith tegen. Een formidabele actrice, net als Nighy van Britse bodem en makelij. Veelzijdig, breed inzetbaar, met een sterk eigen uitstraling en toch zeer overtuigend in vrijwel elke soort rol. De Britse stal brengt fijne raspaardjes voort, die degelijk worden getraind en hard moeten werken en niet kieskeurig kunnen zijn in het werk dat ze aannemen. Dame Maggie dus in de komende week, in al haar facetten, met haar volle inzet. We beginnen met een jonge Maggie, als inhalige ex-minnares van een excentrieke miljonair met valse trekjes. Een verhaal over grappen met een venijnig staartje, inhaligheid en hoge inzetten. De miljonair voert een levend experiment uit met menselijk gedrag door te doen alsof hij in het laatste stadium van een fatale ziekte is en laat dat aan zijn ex-minnaressen weten om vervolgens hun gedrag te bestuderen.
Met honing vang je meer vliegen dan met azijn en dus wordt de dames een pot met honing voorgehouden in de vorm van toespelingen op de erfenis. Menselijk gedrag is redelijk voorspelbaar wanneer de grote groep als studieobject wordt genomen. Individueel willen mensen nog wel eens onverwacht reageren en daardoor werken de plannetjes van de miljonair niet helemaal zoals hij verwachtte. Een adviseur met een sociaal-psychologisch gebaseerde marketingsopleiding, in plaats van een werkloze acteur c.q. gigolo, had hem dat kunnen vertellen. De studie van het gedrag en de beïnvloeding daarvan van groepen mensen is een belangrijk onderdeel van de opleiding van reclamespecialisten. Die reclamespecialisten weten dat honing inderdaad klanten lokt, maar dat het effect beter wordt wanneer er azijn bij de concurrent wordt neergezet.
De reclamemakers voor kunstmatige voeding voor zuigelingen hebben dat goed in hun oren geknoopt en in de praktijk gebracht. Heel geraffineerd doen ze eerst of ze de honingpot naast de concurrent hebben gezet. Dat lokt de potentiële klant naar die concurrent en de boodschap die de reclamemaker wil overbrengen. Maar het geeft ook een heel positief, feel-good imago aan de fabrikant. Zegt die fabrikant immers niet zelf dat de concurrent ook heel goed is, misschien zelfs beter? Die fabrikant is een wonder van altruïsme en heeft alleen het allerbeste voor met baby’s. Maar als de potentiële klant naar de ogenschijnlijke honingpot van de concurrent is gelokt staat daar plotseling een vat met azijn. de concurrent mag dan wel goed zijn, waarschijnlijk, misschien, maar hij is ook moeilijk, lastig, vervelend en het is haast niet op te brengen er langer dan eventjes mee om te gaan, als dat al lukt.
En dan komt de echte honingpot op de proppen. Een prachtige, stralende, schitterende honingpot, gevuld met krachtige, prachtig goudglanzende honing. Overstromend van weldadige zoetheid en beloften van eindeloos genieten. Bij de fabrikant van de borstvoedingsubstituten, van de moedersubstituten, en hun aandeelhouders en hun reclamemakers. En de mens, als groep, tuint daar in, staart verlekkerd naar die honingpot en sluit de neus en de oren voor de azijnzure stank en klank van de verleiders. Op individueel niveau laat niet iedereen zich zo makkelijk foppen. Losse mensen kunnen individueel en zelfstandig denken en door voorgehouden ideaalbeelden heen kijken. Als zij dit doen, en hun bevindingen luidop kenbaar maken, is dat voor de grote groep niet altijd plezierig. Individuen in de groep kunnen zich er ongemakkelijk bij voelen wanneer ze zich realiseren dat ze te grazen zijn genomen, dat zij het slachtoffer waren van een practical joke.
Je realiseren dat je beetgenomen bent, dat je erin getrapt bent, is ongemakkelijk, daar wordt je boos van. Boos op jezelf vooral, omdat je dat hebt laten gebeuren. En boos op degene die jouw flater openbaar maakte. Vreemd genoeg worden maar weinig mensen boos op de oorspronkelijke veroorzaker van het pijnlijke feit van de schande: de fabrikant en de reclamemaker in dit geval. En in plaats van samen de boosdoener aan te pakken en die zelf aan de schandpaal te nagelen, richt het venijn zich op de boodschapper en worden de liegende en bedriegende fabrikant en zijn maatjes verdedigd. De honingpot heeft zijn werk zo goed gedaan dat het slachtoffer eigenhandig de azijnfles over de boodschapper leeggiet.
Eurolac Flits! met label reclame, fabrikanten, kunstvoeding, risico van geen borstvoeding. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
