Foto: Martin Freeman als Arthur Dent en Bill Nighy als Slartibartfast in The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, gebaseerd op de absurdistische sciencefiction verhalen (''een triologie in vijf delen'') onder zelfde titel van Douglas Adams
Toen ik ergens liet vallen bezig te zijn met een blogserie met foto’s van de grote acteur Bill Nighy in diverse rollen kwam als reactie bijna gelijk de film waarvan bijgaande foto een scene weergeeft. Die had ik er eigenlijk buiten willen houden, want hoewel persoonlijk een groot liefhebber van bizar en bizarder, had ik toch werkelijk geen idee hoe ik hiermee nu een leesbaar (zowel taalkundig als inhoudelijk) stukje over borstvoeding en/of moederschap moest maken. En wat voor titel moet daar dan bij? Ik zie dat ik al twee keer Buitengewoon* als titel had en een keer Onwaarschijnlijk**. Ook de term outrageously*** komt al twee keer voor in titels. Maar omdat ik een goede uitdaging maar moeilijk kan weerstaan neem ik de handschoen op en komt er een extraordinaire bijdrage. Extraordinair vanwege het buitengewone karakter van de film, de voorbij het normale acteer- en personificatietalenten van deze acteur en vanwege de verwarrende annotaties die het woord voor mij in mijn kinderjaren had.
In het gezin en het milieu waarin ik als kind opgroeide was ordinair het woord om mensen aan te duiden die niet echt tot onze groep behoorden. Eigenlijk niet eens de mensen zelf, maar het gedrag. Bij ordinair gedrag hoorden bijvoorbeeld fel-rood gestifte lippen, lange, gelakte nagels en roken op straat. Maar ook luid spreken, roepen over straat en ergens anders dan aan tafel eten (met uitzondering van een nieuwe haring aan een kraampje). Toen ik Franse les kreeg was ik geschokt toen ik merkte dat ordinair in het Frans gewoon gewoon betekent. In het spraakgebruik bij ‘’ons soort mensen’’ was gewoon verworden tot gewoontjes tot onder de maat. Het woord extraordinair was net zo’n puzzel als het voorvoegsel vice- voor bijvoorbeeld president of voorzitter. Ik vond dat laatste maar een vies woord, eigenlijk, helemaal niet geschikt voor de verheven positie die het aanduidde. Extraordinair had voor mij een extra ordinaire klank en groot was dus mijn schrik en verwarring toen bleek dat wanneer extraordinair aan een functie of titel werd toegevoegd, het een uitzonderlijk hoog geplaatst functionaris betrof, belast met extra delicate zaken.
Borstvoeding (terwijl er andere mensen bij zijn) is ordinair. Ik gebruik zelf nu het woord ordinair in de oorspronkelijke betekenis, maar veel mensen gebruiken het in dit verband zoals het vroeger bij mij thuis werd gebruikt. Er zijn ook mensen die borstvoeding extraordinair noemen. Sommigen gebruiken dat woord dan zoals ik het als kind interpreteerde en anderen gebruiken het om borstvoeding op te hemelen. Nu mag natuurlijk eenieder vinden wat hij wil, maar gelukkig staat het ieder ander vrij het er niet mee eens te zijn. Borstvoeding is noch vulgair, nog buitengewoon. Borstvoeding is gewoon. Net als voeden en liefhebben. Borstvoeding is eigenlijk gewoon voeden en liefhebben. Liefhebben dan in de meer algemene betekenis en niet in die van het bedrijven der liefde. Ook dat is ordinair in de oorspronkelijke betekenis, maar toch wel ordinair om het en plein public te doen, als u mij nog kunt volgen.
Enfin, wat ik eigenlijk met deze hele verwarde intergalactische brei van woorden probeer te vertellen is, dat borstvoeding, net als alle andere lichamelijke en psychosomatische functies, hoewel wonderbaarlijk, extraordinair en superbe in ontwerp en uitvoering, een gewoon, ordinair, alledaags deel van de dagelijkse bezigheden van een vrouw en haar kind is. En over zoiets gewoons schrijf ik dus nu al mijn zevenhonderdvierendertigste stukje. Het is toch extraordinair hoe je zo buitengewoon veel over zoiets ordinairs als borstvoeding kunt spreken en dan nog lang niet uitgepraat zijn.
*) Buitengewoon op 31 maart 2012 en 1 februari 2013
**) Onwaarschijnlijk op 31 januari 2013.
***) Outrageously op 25 en 26 november 2011
Toen ik ergens liet vallen bezig te zijn met een blogserie met foto’s van de grote acteur Bill Nighy in diverse rollen kwam als reactie bijna gelijk de film waarvan bijgaande foto een scene weergeeft. Die had ik er eigenlijk buiten willen houden, want hoewel persoonlijk een groot liefhebber van bizar en bizarder, had ik toch werkelijk geen idee hoe ik hiermee nu een leesbaar (zowel taalkundig als inhoudelijk) stukje over borstvoeding en/of moederschap moest maken. En wat voor titel moet daar dan bij? Ik zie dat ik al twee keer Buitengewoon* als titel had en een keer Onwaarschijnlijk**. Ook de term outrageously*** komt al twee keer voor in titels. Maar omdat ik een goede uitdaging maar moeilijk kan weerstaan neem ik de handschoen op en komt er een extraordinaire bijdrage. Extraordinair vanwege het buitengewone karakter van de film, de voorbij het normale acteer- en personificatietalenten van deze acteur en vanwege de verwarrende annotaties die het woord voor mij in mijn kinderjaren had.
In het gezin en het milieu waarin ik als kind opgroeide was ordinair het woord om mensen aan te duiden die niet echt tot onze groep behoorden. Eigenlijk niet eens de mensen zelf, maar het gedrag. Bij ordinair gedrag hoorden bijvoorbeeld fel-rood gestifte lippen, lange, gelakte nagels en roken op straat. Maar ook luid spreken, roepen over straat en ergens anders dan aan tafel eten (met uitzondering van een nieuwe haring aan een kraampje). Toen ik Franse les kreeg was ik geschokt toen ik merkte dat ordinair in het Frans gewoon gewoon betekent. In het spraakgebruik bij ‘’ons soort mensen’’ was gewoon verworden tot gewoontjes tot onder de maat. Het woord extraordinair was net zo’n puzzel als het voorvoegsel vice- voor bijvoorbeeld president of voorzitter. Ik vond dat laatste maar een vies woord, eigenlijk, helemaal niet geschikt voor de verheven positie die het aanduidde. Extraordinair had voor mij een extra ordinaire klank en groot was dus mijn schrik en verwarring toen bleek dat wanneer extraordinair aan een functie of titel werd toegevoegd, het een uitzonderlijk hoog geplaatst functionaris betrof, belast met extra delicate zaken.
Borstvoeding (terwijl er andere mensen bij zijn) is ordinair. Ik gebruik zelf nu het woord ordinair in de oorspronkelijke betekenis, maar veel mensen gebruiken het in dit verband zoals het vroeger bij mij thuis werd gebruikt. Er zijn ook mensen die borstvoeding extraordinair noemen. Sommigen gebruiken dat woord dan zoals ik het als kind interpreteerde en anderen gebruiken het om borstvoeding op te hemelen. Nu mag natuurlijk eenieder vinden wat hij wil, maar gelukkig staat het ieder ander vrij het er niet mee eens te zijn. Borstvoeding is noch vulgair, nog buitengewoon. Borstvoeding is gewoon. Net als voeden en liefhebben. Borstvoeding is eigenlijk gewoon voeden en liefhebben. Liefhebben dan in de meer algemene betekenis en niet in die van het bedrijven der liefde. Ook dat is ordinair in de oorspronkelijke betekenis, maar toch wel ordinair om het en plein public te doen, als u mij nog kunt volgen.
Enfin, wat ik eigenlijk met deze hele verwarde intergalactische brei van woorden probeer te vertellen is, dat borstvoeding, net als alle andere lichamelijke en psychosomatische functies, hoewel wonderbaarlijk, extraordinair en superbe in ontwerp en uitvoering, een gewoon, ordinair, alledaags deel van de dagelijkse bezigheden van een vrouw en haar kind is. En over zoiets gewoons schrijf ik dus nu al mijn zevenhonderdvierendertigste stukje. Het is toch extraordinair hoe je zo buitengewoon veel over zoiets ordinairs als borstvoeding kunt spreken en dan nog lang niet uitgepraat zijn.
*) Buitengewoon op 31 maart 2012 en 1 februari 2013
**) Onwaarschijnlijk op 31 januari 2013.
***) Outrageously op 25 en 26 november 2011
