Foto: Alexander Siddig als Hermes, boodschapper der goden in Clash of the Titans. Hermes was niet alleen de boodschapper der goden, maar ook de god of patroon van de handel en de reizigers, maar eveneens van de welbespraaktheid en de dieven. Een veelzijdige figuur met een welhaast parodiërende combinatie van werkgebieden.
Slecht nieuws is moeilijk te ontvangen. Iets horen wat je niet wilt horen, wat je boos of verdrietig maakt, dat wil je eigenlijk niet horen, zelfs niet weten. Om niet over de ongemakkelijke waarheid te hoeven nadenken, wordt de boodschapper om zijn nieuws aangevallen. Dit is al een oud gegeven, Shakespeare gebruikte het, maar ook in de Griekse literatuur wordt het al genoemd*. Volgens Freud is dit een universeel optredend psychologisch verschijnsel om uiting te geven aan het gevoel van machteloosheid dat een slecht bericht kan opleveren. Mensen houden niet van verwarring en machteloosheid en zoeken altijd een uitweg om daarvan af te komen. Mensen houden vooral niet van nieuws dat hun eigen handelen als ongewenst doet overkomen. De boodschapper wordt van al die onaangenaamheid de dupe, want liever een ander besmeuren, beschimpen of afstraffen, dan zelf een eigen ongemakkelijke waarheid in de ogen te zien.
Het ging over gadgets. En of je die als borstvoeding professional moet aanprijzen. Niet eens zozeer over het nut of onzinnigheid van sommige gadgets. Ook niet over of moeders die moeten of moeten willen gebruiken. Zelfs niet eens over of een borstvoeding professional ze zou moeten verkopen, maar of ze die zou moeten aanprijzen. De ene professional had op Twitter een gadget uit haar winkel aangeprezen, anderen hadden daarop gereageerd en iemand* had er een blog aan gewijd. De kritiek op dit blog, dat opende met een wel getroffen parodie, was niet mals. In niet mis te verstane persoonlijke aanvallen werd de schrijfster verweten op de man (vrouw) te spelen door haar middels een parodie te bespotten. Men vond dat vuil spel. Vooral de stijlvorm parodie moest het ontgelden, dat vond men te smerig. Het begon erop te lijken dat men de boodschapper van het nieuws verweet de documenten die de boodschap bevatten te hebben besmeurd en verfomfaaid.
De boodschap op zich was simpel: gadgets bevorderen over het algemeen niet de borstvoeding en degraderen borstvoeding van een relatie tot een, een product opleverend, mechanisch proces (mijn persoonlijke interpretatie van het blog*). De satire werd gevormd door in de productbeschrijving van het betreffende hebbedingetje borstvoeding te vervangen door een relatie tussen volwassen gelieven en de knuffels die zij elkaar geven. Persoonlijk vond ik het mooi gevonden en zeker ook respectvol gebracht. Nu gebruik ik zelf ook graag parodie en satire in mijn blogs**, dus mijn waardering is redelijk evident. Voor anderen kan dit een minder makkelijk te interpreteren stijl zijn, naar het blijkt.
Waar het natuurlijk eigenlijk om gaat is die Freudiaanse reactie op een minder welkom bericht dat de eigen persoon en het eigen handelen aangaat. Want de critici gaven toe zelf ook wel de tijd, duur en kant van voedingen te hebben bijgehouden; het bijhouden van tijd, duur en kant van voeden was de bedoelde gebruik van het besproken gadget. En nu meenden zij in het blog en eerdere reacties, waaronder die van ondergetekende, op het promoten van bedoeld product te beluisteren dat hun gedrag werd afgekeurd. Dat was natuurlijk helemaal niet de bedoeling of de letterlijke inhoud van de boodschap. Als moeders zich beter voelen bij het gebruik van geheugensteuntjes, moeten zij die zeker gebruiken. Zal ik u eens iets verklappen? Ik heb zelf wekenlang van mijn eerste kind op vijfmillimeterruitjespapier minutieus bijgehouden wanneer ze sliep, at en huilde***). Ik deed daarmee wat ik, controlefreak die ik ook toen al was, wat ik op dat moment, in die situatie, met de mij toen ter beschikking staande kennis en ervaring, nodig had om dat hele concept moeder met kind helder te krijgen en werkbaar te maken.
Slecht nieuws is moeilijk te ontvangen. Iets horen wat je niet wilt horen, wat je boos of verdrietig maakt, dat wil je eigenlijk niet horen, zelfs niet weten. Om niet over de ongemakkelijke waarheid te hoeven nadenken, wordt de boodschapper om zijn nieuws aangevallen. Dit is al een oud gegeven, Shakespeare gebruikte het, maar ook in de Griekse literatuur wordt het al genoemd*. Volgens Freud is dit een universeel optredend psychologisch verschijnsel om uiting te geven aan het gevoel van machteloosheid dat een slecht bericht kan opleveren. Mensen houden niet van verwarring en machteloosheid en zoeken altijd een uitweg om daarvan af te komen. Mensen houden vooral niet van nieuws dat hun eigen handelen als ongewenst doet overkomen. De boodschapper wordt van al die onaangenaamheid de dupe, want liever een ander besmeuren, beschimpen of afstraffen, dan zelf een eigen ongemakkelijke waarheid in de ogen te zien.
Het ging over gadgets. En of je die als borstvoeding professional moet aanprijzen. Niet eens zozeer over het nut of onzinnigheid van sommige gadgets. Ook niet over of moeders die moeten of moeten willen gebruiken. Zelfs niet eens over of een borstvoeding professional ze zou moeten verkopen, maar of ze die zou moeten aanprijzen. De ene professional had op Twitter een gadget uit haar winkel aangeprezen, anderen hadden daarop gereageerd en iemand* had er een blog aan gewijd. De kritiek op dit blog, dat opende met een wel getroffen parodie, was niet mals. In niet mis te verstane persoonlijke aanvallen werd de schrijfster verweten op de man (vrouw) te spelen door haar middels een parodie te bespotten. Men vond dat vuil spel. Vooral de stijlvorm parodie moest het ontgelden, dat vond men te smerig. Het begon erop te lijken dat men de boodschapper van het nieuws verweet de documenten die de boodschap bevatten te hebben besmeurd en verfomfaaid.
De boodschap op zich was simpel: gadgets bevorderen over het algemeen niet de borstvoeding en degraderen borstvoeding van een relatie tot een, een product opleverend, mechanisch proces (mijn persoonlijke interpretatie van het blog*). De satire werd gevormd door in de productbeschrijving van het betreffende hebbedingetje borstvoeding te vervangen door een relatie tussen volwassen gelieven en de knuffels die zij elkaar geven. Persoonlijk vond ik het mooi gevonden en zeker ook respectvol gebracht. Nu gebruik ik zelf ook graag parodie en satire in mijn blogs**, dus mijn waardering is redelijk evident. Voor anderen kan dit een minder makkelijk te interpreteren stijl zijn, naar het blijkt.
Waar het natuurlijk eigenlijk om gaat is die Freudiaanse reactie op een minder welkom bericht dat de eigen persoon en het eigen handelen aangaat. Want de critici gaven toe zelf ook wel de tijd, duur en kant van voedingen te hebben bijgehouden; het bijhouden van tijd, duur en kant van voeden was de bedoelde gebruik van het besproken gadget. En nu meenden zij in het blog en eerdere reacties, waaronder die van ondergetekende, op het promoten van bedoeld product te beluisteren dat hun gedrag werd afgekeurd. Dat was natuurlijk helemaal niet de bedoeling of de letterlijke inhoud van de boodschap. Als moeders zich beter voelen bij het gebruik van geheugensteuntjes, moeten zij die zeker gebruiken. Zal ik u eens iets verklappen? Ik heb zelf wekenlang van mijn eerste kind op vijfmillimeterruitjespapier minutieus bijgehouden wanneer ze sliep, at en huilde***). Ik deed daarmee wat ik, controlefreak die ik ook toen al was, wat ik op dat moment, in die situatie, met de mij toen ter beschikking staande kennis en ervaring, nodig had om dat hele concept moeder met kind helder te krijgen en werkbaar te maken.
Toch vind ik nu een armband met kralen en bedeltjes om hetzelfde bij te houden volkomen overbodig en afleiden van waar het bij borstvoeding om gaat. Ik zou willen dat iemand mij dat, voor ik aan het moederavontuur begon, had uitgelegd. Dat ik níét had gedacht dat al dat gedoe van schema’s en rust en regelmaat wetenschappelijk onderbouwde wijsheid was. Dat ik niet van alles was gaan uitproberen om mij en mijn kind aan die verwachtingen en boekjes-voorschriften te laten voldoen. Dat ik meer aan de relatie had gewerkt en minder aan het mechanische proces.
Het is nu en dan best confronterend dat ik nu weet wat ik als beginnende moeder allemaal fout deed. Maar het heeft weinig zin degene die me die boodschap bracht aan te vallen. Hooguit zou ik geïrriteerd kunnen zijn dat hij niet wat meer had opgeschoten, zijn Hermes-vleugeltjes aan zijn schoenen had gebonden en mij die boodschap op tijd had gebracht.
Shooting the messenger op Wikipedia
Eurolac Flits! met label gadgets, hulpmiddelen. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
*) Vanderveen M: Armband of liefdesband? op Panta Rhei Blog, 11 februari 2013
**) beschrijving van dit blog: ‘’Eurolac! Een blog met (bijna) dagelijkse columns over borstvoeding, hoe het gaat, hoe het ook zou kunnen. Discussie, ironie, satire en parodie worden als stijlbloemen niet verguisd, naast gewone recht-toe recht-aan informatie.’’
Het is nu en dan best confronterend dat ik nu weet wat ik als beginnende moeder allemaal fout deed. Maar het heeft weinig zin degene die me die boodschap bracht aan te vallen. Hooguit zou ik geïrriteerd kunnen zijn dat hij niet wat meer had opgeschoten, zijn Hermes-vleugeltjes aan zijn schoenen had gebonden en mij die boodschap op tijd had gebracht.
Shooting the messenger op Wikipedia
Eurolac Flits! met label gadgets, hulpmiddelen. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
*) Vanderveen M: Armband of liefdesband? op Panta Rhei Blog, 11 februari 2013
**) beschrijving van dit blog: ‘’Eurolac! Een blog met (bijna) dagelijkse columns over borstvoeding, hoe het gaat, hoe het ook zou kunnen. Discussie, ironie, satire en parodie worden als stijlbloemen niet verguisd, naast gewone recht-toe recht-aan informatie.’’
***)
