De wereld is een schouwtoneel (Vondel*). There’s no business like show business. The show must go on. Het leven lijkt één grote show en ieders leven ligt op straat om door ieder ander te worden bekeken, geanalyseerd en besproken. De realityshows vliegen je om de oren als je de televisie aanzet en mensen kunnen het idee krijgen dat dit echt een verschijnsel van deze tijd is. Maar zelfs de 15e-eeuwse dichter Vondel merkte het al op. Wandelen, paraderen, op een terrasje zitten: het gaat net zo veel om te kijken als om bekeken te worden. Sommige kindjes kunnen er ook al heel wat van.
Pasgeboren kindjes hebben nog geen showbesef. Die zijn alleen nog maar. Maar na een paar maanden wordt de mens in de baby wakker en begint het kijken. Naar zijn moeder, haar gezicht, haar haren, haar sieraden, meer naar haar gezicht. Dan naar de omgeving. Heldere kleuren, kleurcontrasten, vormen, lijnen, en nog eens moeders gezicht. Dan moet hij even de borst loslaten om naar moeder te lachen, terwijl een druppel melk langs zijn kin omlaag drupt. Dan weer drinken en rondkijken tot hij zachtjes in slaap sukkelt.
Weer wat later is het kijken naar de omgeving zo interessant dat het drinken tijdelijk bijzaak wordt. Moeders denken vaak dat er iets aan de hand is, dat ze geen melk meer hebben, want hun eerst zo ijverig drinkende kindje is nu met een paar minuten klaar en drinkt onrustig. De hele tijd afgeleid en rondkijkend en geen interesse meer om verder te drinken. Over het algemeen zijn dat zorgen om niks, gelukkig. Er is niets aan de hand, er is ruim voldoende melk, maar de drinktechniek is nu al zo vaak en zo lang geoefend dat dat een fluitje van een cent geworden is. Even hop-hop-hop en de buit is binnen. Wat zou je dan nog aan die tap blijven hangen als er zoveel te bekijken is om je heen. De wereld, ook het kleine wereldje van de baby, is immers een schouwtoneel! Vroeg genoeg om weer te drinken als de buik gaat rommelen. Dus blijven kindjes ook na de eerste weken en maanden vaak nog liever vaak eten, dan dat ze minder vaak lang bezig te moeten zijn voor een grote maaltijd.
En dan komt de tijd dat een kind gaat merken dat hij het schouwtoneel kan beïnvloeden. De realityshow om hem heen wordt een interactieve realityshow. De levende wezens om hem heen doen wat, als hij wat doet. Dat is leuk! Dat moet je dus direct honderd keer uitproberen. En dan nog eens. En ja, hoor: elke keer diezelfde reactie. Dolle pret. Oh, ja even een slokje nemen, en dan weer verder. Sommige moeders verzuchten in deze periode dat ze maar beter zonder beha door het leven kunnen gaan of volledig topless, want telkens als ze denken dat de voeding nu wel voorbij is, is er weer een slokje nodig. Net als de handel dan weer is uitgepakt, is er weer een afleiding, moet er eerst even gelachen, gelonkt en gesjanst worden. Net als moeder dan denkt het zaakje maar weer in te pakken, is er dan toch nog weer even tijd voor een slokje of twee-drie. Moedeloze moeders zijn het gevolg.
Alles gaat over, dus ook deze fase. Maar net als moeder denkt rustig te kunnen gaan genieten en tussendoor ook nog wat anders gedaan te krijgen, komt de fase van de echte grote show-off. Peutervoeden. Dat is een heel speciale ervaring. Extra super peciaal. Het is namelijk een combinatie van borstvoeding en acrobatiek. Een soort ‘’Diner Dansant meets Cirque du Soleil’’. Wanneer de peuter namelijk het gewone lopen, rennen en klimmen onder de knie heeft is het tijd voor een level-up. Borstvoeding extra, zeg maar. Op zijn kop en achterstevoren en ondertussen je grote teen in je oor stoppen. Of in mama’s oor. Of het oor van de kat. Of moonwalken met de tepel tussen je kiezen geklemd. En als er een toeschouwer is die er de humor wel van inziet en een foto wil maken laat je even los om breed lachend te poseren, terwijl de melk van de toeschietreflex, die net begon, in je ogen spuit. Of in die van de kat. Of de lens van de camera.
Discreet voeden? De meeste kinderen zien daar het nut en de lol niet van in. Dat is net zoiets als een toneelstuk opvoeren zonder het gordijn op te halen. Een realityshow kijken met de deurtjes van de TV-kast dicht. De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel. Ook de voedende moeder en haar kind hebben hun rol en iedereen die in de buurt is krijgt zijn deel. Wie het niet zien wil is vrij een doek over zijn hoofd te gooien. Zijn eigen hoofd wel te verstaan. Een doek over het hoofd van een kind aan de borst is namelijk aanleiding voor een heel nieuwe show: De Borstvoeding Kiekeboe Show. Een Peekaboob Show.
*) ''De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel.'' Joost van den Vondel. Nederlands dichter 1587-1679. Oorspronkelijk was het niet ''schouwtoneel'' maar ''speeltoneel''; het woorddeel schouw bewaarde Vondel voor het door hem bedachte woord ''schouwburg'' als plaats waar het speeltoneel kon worden aanschouwd.
