Foto: Ralph Fiennes als Hades, bewaker van de Onderwereld in Clash of the Titans.
Er zijn een paar onderwerpen die in beschaafd damesgezelschap beter niet kunnen worden aangeroerd, tenzij men er een modderworstelwedstrijd van wil maken. Die onderwerpen laten zich breed vatten onder de noemer ‘’het vrouw zijn’’, en in een iets engere groepering onder ‘’moederschap’’. Binnen alle sub-onderwerpen van het brede thema moederschap zijn twee facties te vinden: de Rekkelijken en de Preciezen. Bij sommige onderwerpen komen daar ook nog Buitenstaanders bij in een ware Titanenstrijd om Wie Heeft Het Meest Gelijk. De facties overlappen elkaar voor een flink deel bij de diverse sub-onderwerpen luiers, zindelijkheid, inenten, disciplineren, voeding, buitenshuis werken, schoolkeuze. De discussies over deze onderwerpen zijn heftig, emotioneel en persoonlijk. Ze worden gevoerd tussen moeders onderling en tussen vrouwen met allerlei andere beroepen die ook moeder zijn. Of juist niet, maar die evengoed mee roepen. Een heel belangrijke factor in deze discussies is de toch wel basale vrouwelijke eigenschap om discussies in het persoonlijke, emotionele te trekken en een mogelijke even grote factor het feit dat deze discussies allemaal gaan over keuzes die de vrouw-moeder zelf aangaan, maar ook haar kind. Moderne vrouwen willen geen moeder-de-vrouw (de als traditioneel geziene vrouw die haar identiteit ontleent aan het moederschap en het echtgenote ván zijn) meer zijn, maar wel vrouw en moeder (een mens van het vrouwelijk geslacht die kinderen heeft). Een deel van de debatten loopt hoog op, denk ik, doordat sommige vrouwen zich zien als vrouw-moeder en anderen als moeder-vrouw*. En die karakterisering heeft blijkbaar invloed op de keuzes die worden gemaakt: kies je primair voor jezelf, wat je zelf wilt, kunt of nodig hebt, of kies je primair voor wat goed is voor je kind? De moeder-de-vrouw doctrine zit nog diep verankerd in het collectieve denken, want zij die bij hun keuze uitgaan van hun eigen behoefte schieten veel vaker in de verdediging dan zij die hun keuzes eerder maken op basis van wat zij zien als ten goede van het kind. Ik las vanochtend een spreuk: er is niet één manier om de perfecte moeder te zijn, maar er zijn een miljoen manieren om een goede moeder te zijn. De keuzes die je maakt bepalen niet hoe goed je als moeder bent. De basis waarop je je keuzes maakt en de manier waarop je die keuzes uitvoert bepalen de kwaliteit van het moederschap veel meer. Wie kennis neemt van alle haar beschikbare feiten, die inpast in haar omstandigheden, mogelijkheden en beperkingen en die van haar gezin, die maakt een goede keuze, waar ze achter kan staan. Zo’n keuze hoeft niet te worden verdedigd en kan worden geleefd met liefde. En het is al helemaal niet nodig die keuze te verdedigen door de argumenten van moeders die anders kiezen te bagatelliseren of als onbelangrijk of onwetenschappelijk af te doen.
Herkomst van de uitdrukking Titanenstrijd
*) Als terzijde: het is interessant dat er ook bij borstvoeding begeleiders, professioneel of leek, een tweedeling in deze zin is. Want waar iedere begeleider erkent te zorgen voor koppels, twee-eenheden, ziet een deel toch de moeder en een ander deel de baby als primaire cliënt. Ik reken mijzelf tot de tweede categorie en als moeder tot de moeder-vrouwen.
Er zijn een paar onderwerpen die in beschaafd damesgezelschap beter niet kunnen worden aangeroerd, tenzij men er een modderworstelwedstrijd van wil maken. Die onderwerpen laten zich breed vatten onder de noemer ‘’het vrouw zijn’’, en in een iets engere groepering onder ‘’moederschap’’. Binnen alle sub-onderwerpen van het brede thema moederschap zijn twee facties te vinden: de Rekkelijken en de Preciezen. Bij sommige onderwerpen komen daar ook nog Buitenstaanders bij in een ware Titanenstrijd om Wie Heeft Het Meest Gelijk. De facties overlappen elkaar voor een flink deel bij de diverse sub-onderwerpen luiers, zindelijkheid, inenten, disciplineren, voeding, buitenshuis werken, schoolkeuze. De discussies over deze onderwerpen zijn heftig, emotioneel en persoonlijk. Ze worden gevoerd tussen moeders onderling en tussen vrouwen met allerlei andere beroepen die ook moeder zijn. Of juist niet, maar die evengoed mee roepen. Een heel belangrijke factor in deze discussies is de toch wel basale vrouwelijke eigenschap om discussies in het persoonlijke, emotionele te trekken en een mogelijke even grote factor het feit dat deze discussies allemaal gaan over keuzes die de vrouw-moeder zelf aangaan, maar ook haar kind. Moderne vrouwen willen geen moeder-de-vrouw (de als traditioneel geziene vrouw die haar identiteit ontleent aan het moederschap en het echtgenote ván zijn) meer zijn, maar wel vrouw en moeder (een mens van het vrouwelijk geslacht die kinderen heeft). Een deel van de debatten loopt hoog op, denk ik, doordat sommige vrouwen zich zien als vrouw-moeder en anderen als moeder-vrouw*. En die karakterisering heeft blijkbaar invloed op de keuzes die worden gemaakt: kies je primair voor jezelf, wat je zelf wilt, kunt of nodig hebt, of kies je primair voor wat goed is voor je kind? De moeder-de-vrouw doctrine zit nog diep verankerd in het collectieve denken, want zij die bij hun keuze uitgaan van hun eigen behoefte schieten veel vaker in de verdediging dan zij die hun keuzes eerder maken op basis van wat zij zien als ten goede van het kind. Ik las vanochtend een spreuk: er is niet één manier om de perfecte moeder te zijn, maar er zijn een miljoen manieren om een goede moeder te zijn. De keuzes die je maakt bepalen niet hoe goed je als moeder bent. De basis waarop je je keuzes maakt en de manier waarop je die keuzes uitvoert bepalen de kwaliteit van het moederschap veel meer. Wie kennis neemt van alle haar beschikbare feiten, die inpast in haar omstandigheden, mogelijkheden en beperkingen en die van haar gezin, die maakt een goede keuze, waar ze achter kan staan. Zo’n keuze hoeft niet te worden verdedigd en kan worden geleefd met liefde. En het is al helemaal niet nodig die keuze te verdedigen door de argumenten van moeders die anders kiezen te bagatelliseren of als onbelangrijk of onwetenschappelijk af te doen.
Herkomst van de uitdrukking Titanenstrijd
*) Als terzijde: het is interessant dat er ook bij borstvoeding begeleiders, professioneel of leek, een tweedeling in deze zin is. Want waar iedere begeleider erkent te zorgen voor koppels, twee-eenheden, ziet een deel toch de moeder en een ander deel de baby als primaire cliënt. Ik reken mijzelf tot de tweede categorie en als moeder tot de moeder-vrouwen.
