Foto: Josephine Tewson als buurvrouw Elisabeth, die koffie drinken bij Hyacinth Bucket erg intimiderend vond in de Britse TVserie Keeping up appearences.
Woorden spreken. Ja, duhhuh, logisch zult u denken. Maar echt, woorden spreken net als mensen en ze kunnen net zoveel verschillende waarheden brengen. Woorden hebben betekenissen en gevoelswaarde. Geen van die twee ligt vast en geen van beide is altijd uniek. Sommige woorden hebben een vrij stabiele en redelijk eenduidige betekenis – boom, bloem, paard. Andere woorden hebben meerdere betekenissen - ‘want’ is een kledingstuk en het gelijkklinkende ‘wand’ is een muur. De gevoelswaarde die bij een woord hoort kan soms sterker veranderen dat de betekenis. Woorden kunnen worden op-of afgewaardeerd. En daarmee ook dat wat ze betekenen of vertegenwoordigen. En sommige woorden verwarren. Neem de woorden intiem en intimideren. Op het eerste gezicht zou je denken dat die iets met elkaar te maken hebben: dat intimideren iets als intiem maken zou kunnen betekenen. Niets is minde waar. De oorsprong van intimideren ligt in het Latijn ‘in’ (= naar) en ‘timidus’ (timide, vreesachtig) van ‘timor’ (vrees) en intiem komt van het eveneens Latijnse ‘intimus’ wat ‘meest vertrouwde’ of ‘binnenste’ betekent (overtreffende trap van intus=van binnen) en verwant aan het woord interior, de vergrotende trap van intus.
Nu zou je kunnen redeneren dat intimidatie mensen dwingt zich in zichzelf te keren en dat dus intimideren intiem maken is: je gaat naar binnen in jezelf. Taalkundige geen speld tussen te krijgen. En ook in het echte leven wordt het soms toegepast. Vrouwen die hun kind borstvoeding geven op plaatsen waar andere mensen dat kunnen zien (openbaar voeden heet dat dan) kunnen worden geïntimideerd door mensen die zich ongemakkelijk voelen bij het zien van een kind aan de borst. Die mensen vinden borstvoeding een intieme activiteit, net zoals sommige andere lichamelijke functies, bijvoorbeeld het je ontdoen van afvalstoffen, of seks. Overigens is je bepaling of je dit intieme handelingen vindt volledig cultureel bepaald, lang niet altijd en overal was of is jezelf ontlasten een privé aangelegenheid en huiselijke omstandigheden zijn en waren ook niet overal ter wereld en in de hele geschiedenis geschikt om seks te beperken tot momenten van volledige privacy, noch vindt iedereen het een punt om je druk over te maken. Maar voor zover ik heb kunnen achterhalen is en was eten, eten geven en eten krijgen nergens en nooit een aangelegenheid die in afzondering wordt genoten. Integendeel, eten is eerder gelegenheid tot socialiseren en het aangaan van relaties. Gezellig samen eten maakt banden hecht en een diner bevestigt overeenkomsten. Een werkontbijt verenigt het nuttige met het aangename en een lunchoverleg laat de onderhandelingen soepeler verlopen. Alleen moeten eten kan daarentegen als straf worden ingezet. Eten en samen een maaltijd nuttigen is dus verre van intiem en intimideren is er met name geen doel van. Samen eten is in vele visies ook gezonder en aan stiekem, in het verborgene, eten riekt naar een eetstoornis.
Al met al lijkt het een goed idee om moeders die hun kind eten geven te verwelkomen in beschaafd gezelschap, ze niet uit te jouwen en tot stiekemheid te dwingen. Schuif liever mee aan, neem een lekker kopje koffie en socialiseer met moeder en kind. Laten we gewoon een nieuwe culturele gewoonte maken: gezellig samen eten, overal, altijd.
Woorden spreken. Ja, duhhuh, logisch zult u denken. Maar echt, woorden spreken net als mensen en ze kunnen net zoveel verschillende waarheden brengen. Woorden hebben betekenissen en gevoelswaarde. Geen van die twee ligt vast en geen van beide is altijd uniek. Sommige woorden hebben een vrij stabiele en redelijk eenduidige betekenis – boom, bloem, paard. Andere woorden hebben meerdere betekenissen - ‘want’ is een kledingstuk en het gelijkklinkende ‘wand’ is een muur. De gevoelswaarde die bij een woord hoort kan soms sterker veranderen dat de betekenis. Woorden kunnen worden op-of afgewaardeerd. En daarmee ook dat wat ze betekenen of vertegenwoordigen. En sommige woorden verwarren. Neem de woorden intiem en intimideren. Op het eerste gezicht zou je denken dat die iets met elkaar te maken hebben: dat intimideren iets als intiem maken zou kunnen betekenen. Niets is minde waar. De oorsprong van intimideren ligt in het Latijn ‘in’ (= naar) en ‘timidus’ (timide, vreesachtig) van ‘timor’ (vrees) en intiem komt van het eveneens Latijnse ‘intimus’ wat ‘meest vertrouwde’ of ‘binnenste’ betekent (overtreffende trap van intus=van binnen) en verwant aan het woord interior, de vergrotende trap van intus.
Nu zou je kunnen redeneren dat intimidatie mensen dwingt zich in zichzelf te keren en dat dus intimideren intiem maken is: je gaat naar binnen in jezelf. Taalkundige geen speld tussen te krijgen. En ook in het echte leven wordt het soms toegepast. Vrouwen die hun kind borstvoeding geven op plaatsen waar andere mensen dat kunnen zien (openbaar voeden heet dat dan) kunnen worden geïntimideerd door mensen die zich ongemakkelijk voelen bij het zien van een kind aan de borst. Die mensen vinden borstvoeding een intieme activiteit, net zoals sommige andere lichamelijke functies, bijvoorbeeld het je ontdoen van afvalstoffen, of seks. Overigens is je bepaling of je dit intieme handelingen vindt volledig cultureel bepaald, lang niet altijd en overal was of is jezelf ontlasten een privé aangelegenheid en huiselijke omstandigheden zijn en waren ook niet overal ter wereld en in de hele geschiedenis geschikt om seks te beperken tot momenten van volledige privacy, noch vindt iedereen het een punt om je druk over te maken. Maar voor zover ik heb kunnen achterhalen is en was eten, eten geven en eten krijgen nergens en nooit een aangelegenheid die in afzondering wordt genoten. Integendeel, eten is eerder gelegenheid tot socialiseren en het aangaan van relaties. Gezellig samen eten maakt banden hecht en een diner bevestigt overeenkomsten. Een werkontbijt verenigt het nuttige met het aangename en een lunchoverleg laat de onderhandelingen soepeler verlopen. Alleen moeten eten kan daarentegen als straf worden ingezet. Eten en samen een maaltijd nuttigen is dus verre van intiem en intimideren is er met name geen doel van. Samen eten is in vele visies ook gezonder en aan stiekem, in het verborgene, eten riekt naar een eetstoornis.
Al met al lijkt het een goed idee om moeders die hun kind eten geven te verwelkomen in beschaafd gezelschap, ze niet uit te jouwen en tot stiekemheid te dwingen. Schuif liever mee aan, neem een lekker kopje koffie en socialiseer met moeder en kind. Laten we gewoon een nieuwe culturele gewoonte maken: gezellig samen eten, overal, altijd.
