Inclusief

Foto: Michael C. Hall als Dexter, de man met twee tegengestelde etiketten in de gelijknamige TV serie.

Laat ik het maar gelijk even vaststellen: moeders hebben het altijd gedaan en zijn de schuld van alles wat er bij een kind mogelijkerwijs fout kan gaan, ze sloven zich uit, ze cijferen zich weg en komen niet voor zichzelf op. Ze parasiteren op man en kinderen, verspillen het overheidsgeld dat in hun opleiding is geïnvesteerd en zijn het vleesgeworden egoïsme. Ze willen alles en alles tegelijk, denken alleen aan hun eigen ontwikkeling en plezier. Het kan maar gezegd zijn en van opkroppen wordt je alleen maar emotioneel geobstipeerd. Wat zegt u? Gechargeerd? Ja, gelijk hebt u. Zeer gechargeerd. Maar geen van die karakteristieken heb ik nu ter plekke verzonnen. Ze zijn allemaal tot in den treure als etiketten op moeders geplakt. En niet alleen dat de ene moeder het ene etiket krijgt en de andere moeder het andere, nee, elke moeder krijgt verschillende en elkaar tegensprekende etiketten tegelijk of achtereenvolgens opgeplakt. Alsof moeders standaard meervoudige persoonlijkheidsstoornissen hebben. Zoals @mseefje zei in een Twitterbericht: ‘’ en tot aan een maand of 6 is er bewondering, dat slaat om in verbazing om tot slot te veranderen in een soort lichte walging’’.  Etikettenplakkers plakken natuurlijk die etiketten op zichzelf, maar dat is zo’n akelig gevoel, dat ze doen alsof ze de etiketten op een ander plakken. Vrouwen die kiezen voor een op mannelijke leest geschoeide feministisch ideale carrière geven af op vrouwen die parasiteren op hun man en hun door de gemeenschap betaalde opleiding te grabbel gooien door thuis te blijven als ze moeder worden. Heeft ze werkelijk zoveel hart voor het geld van de gemeenschap of van de individuele echtgenoot of voor de economische afhankelijkheid van de vrouw waarop ze afgeeft of heeft ze ergens een zeer plekje dat bijft zeuren of ze wel de goede keus heeft gemaakt? En die moederlijke thuisblijfmoeder die afgeeft op de carrièrevrouw die nergens tijd voor heeft, haar kinderen in de opvang dumpt en alleen kant en klaar voedsel serveert? Heeft zij werkelijk zo te doen met de karige maaltijden van die kindertjes en de echtgenoot die erbij hangt of heeft ze zelf ergens een zeer plekje dat zeurend blijft porren met de vraag of ze misschien toch niet beter wel had kunnen blijven werken; noemt ze die andere moeder een streber omdat ze zichzelf misschien stiekem lui en gemakzuchtig vindt? En noemt de ziekenhuisbevallende moeder de thuisbevalster misschien een onverantwoordelijke, zweverige New Age hippie terwijl ze zelf die keuze niet durfde te maken? En de reclame groupies versus de brokken kooksters? En de oermoeder geitenwollen borstvoedsters versus de hippe hooggehakte designflessers?
De waarheid ligt zoals gewoonlijk ergens in een imaginair midden van een glijdende schaal. De enige etiketten met blijvende en intrinsieke waarde zijn ‘’mens’’, ‘’vrouw’’, ‘’moeder’’. Laten we het erover eens zijn dat elke mensvrouwmoeder keuzes maakt die bij haar, in haar situatie, passen. Laten we hopen dat ze bij het maken van die keuzes uit kan gaan van goede, feitelijke informatie en dat zij de belangen van ieder individu dat direct door haar keuzes wordt beïnvloed mee in overweging neemt. Want anders dan de keuzes van de mensvrouw beïnvloeden de keuzes van de mensvrouwmoeder niet alleen haar zelf, maar ook haar kinderen. En daarvoor is zij wel verantwoordelijk door de initiële keuze om van mensvrouw mensvrouwmoeder te willen worden. Want mensvrouwmoeder is per definitie een individu inclusief een ander individu.