Foto: Jensen Ackles (R) als Dean Winchester verkocht zijn ziel aan de duivel om Jared Padalecki als zijn broer Sam Winchester te redden in Supernatural (2005– )
Ziel had ik al eens en ziel voor de duivel en duivels ook. Nu dus maar verkopen, want het gaat weer over dergelijke zaken. Aanleiding deze keer was een artikel (Midwifery Today, 2010) over het bevallen met een ruggenprik als pijnbestrijding. Ik had dat artikel, samen met een quote eruit, gedeeld op mijn Facebook status en uiteraard kwamen daar reacties op. Van vrouwen die een epidurale hadden gehad en daar echt wel baat bij hadden, die het gevoel hadden die echt nodig gehad te hebben. Dat ontkent de auteur van het artikel ook helemaal niet. Zoals met elke interventie en elk geneesmiddel zijn er indicaties om het te gebruiken. Maar ruggenprikverdovingen bij verder normale baringen worden zeer oneigenlijk gebruikt en vooral zeer oneigenlijk gepromoot. De ruggenprikverkopers doen het voorkomen alsof elke baring zonder verdoving een helse marteling is, die voor geen enkele normale vrouw te verduren is. Het artikel is daartegen een aanklacht.
Dit stuk is niet, zoals het wellicht lijkt, een poging om alle vrouwen thuis te laten baren, maar om vrouwen ervan te doordringen dat ze zelf kunnen kiezen waar en hoe ze bevallen en ervan te doordringen dat zij meer informatie nodig hebben om bepaalde keuzes te kunnen maken of in te stemmen met voorgestelde procedures. Je zou kunnen zeggen dat dit voor Nederlandse aanstaande moeders een minder belangrijk artikel is, want ruggenprikken komen hier immers niet zo vaak voor als in België of de VS. Maar juist daarom is het belangrijk, want de vraag ernaar, de eis zelfs, wordt steeds sterker. Maar de kennis mankeert. De vergelijking die de auteur maakt met het beginnen met drugs is niet zo vergezocht als het lijkt. Beginnen met drugs, roken of alcohol gebeurt in de meeste gevallen ook omdat anderen het ook doen. Niet omdat het de aspirant-gebruiker zelf zo geweldig lijkt of het nodig heeft. Waarom zou ons ontzegt moeten blijven wat onze ‘zusters’ in andere landen wel mogen: een schijnbaar pijnvrije baring. Dat is geen bewuste keuze, maar puur een willen hebben wat een ander ook heeft. Net zoals een boos kind roept dat ‘iedereen in haar klas’ het ook doet. Verstandige ouders hebben dan hun antwoord klaar: Als iedereen van de brug springt, spring jij er dan ook achteraan? Ik zou daar aan willen toevoegen: en als je er dan perse achteraan wil springen, doe dan op zijn minst eerst een beetje research over manieren, opties, risico’s en risicobeheersing.
Een ruggenprik is een risicovolle procedure, die makkelijk fout gaat bij een minieme inschattingsfout bij het zetten van de prik. Vervolgens is de incidentie van andere interventies zoals bijstimuleren van de weeën met synthetische oxytocine, kunstverlossingen en keizersneden veel hoger dan bij vrouwen die geen ruggenprik krijgen, het pijnbestrijdende effect werkt bij een redelijk percentage van de vrouwen niet zoals verwacht en duurt vaak te kort voor de hele baring. Tot slot zijn er in de eerste paar dagen postpartum meer complicaties bij de baby, zoals veel gewichtsverlies en verminderde reflexen voor borstvoeding en ademen. Bij de moeder kan het leiden tot oedeem in de borsten en een vertraagd op gang komen van de melkstroom. Het toegenomen gebruik van synthetische oxytocine per infuus kan leiden tot een verlaagde oxytocinewerking in de eerste twee dagen postpartum, met bijbehorende borstvoeding problemen.
Al die risico’s zouden moeten worden meegewogen bij het beoordelen van een situatie die vraagt om medicinale pijnbestrijding. Wegen de nadelen van de niet-behandelde pijn (op fysiek en psycho-emotioneel vlak) op tegen de risico’s van de interventie (voor moeder en kind)? Maar voor die vraag om te beginnen moet worden gesteld zou de vrouw voorbereid horen zijn. Tijdens de zwangerschap zouden vrouwen moeten leren over hoe een fysiologische baring verloopt, hoe zij met de fysieke en psychische gevoelens die daarbij kunnen horen om kunnen gaan, hoe ze hun eigen ervaring kunnen beïnvloeden. Ze moeten eerlijke voorlichting krijgen over de werking en bijwerking van elk mogelijk medicijn dat zij (aangeboden) kunnen krijgen, inclusief het inleiden van de baring op wiebelige semi-medische indicaties.
Wat ze niet nodig hebben is een verkooppraatje met alle voordelen van de voorgestelde interventie. De medische wetenschap mag dan zijn ziel aan de BigFarmaduivel hebben verkocht, dat wil niet zeggen dat de barende vrouw dat ook hoeft te doen. Onderdeel van de deal die de medische wereld met die BigFarmaduivel heeft gesloten is namelijk dat er meer zieltjes moeten worden gewonnen. De betreffende zieltjes hoeven het niet makkelijker te maken voor ze. Zij mogen zelf bepalen wat ze doen en willen en vooral nodig hebben of niet. En als zij die keuzes maken op basis van volledige en eerlijke informatie, inclusief alle alternatieve opties, met incalculeren van hun eigen mogelijkheden en beperkingen, dan is hun ziel een verloren zieltje voor de BigFarmaduivel, zelfs wanneer ze wel kiezen voor de interventie.
Judy Slome Cohain: The Epidural Trip, Why are so many women taking dangerous drugs during labor?, 2010 Midwifery Today
'' Anyone who has the mental and physical strength to sit through strong, painful contractions without budging a single muscle, in the bent-over, uncomfortable sitting position required for getting an epidural, for 10 long minutes, on a raised bed, under bright fluorescent lights, while a strange, unknown anesthesiologist sticks a large needle in her back, can have an easy attended labor in the comfort of her own home, without any need for pain relief beyond a few Tylenol capsules. This is a fact that needs to be told to her.''
