Foto: Een volgekladderde muur van een openbaar toilet
Een toilet heeft eigenlijk maar een enkele functie en dat is het zich ontlasten van afvalproducten. Het is een inherent onhygiënische plaats, ook als er wel goed en regelmatig wordt schoongemaakt. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik probeer, als ik al niet anders kan dan van zo’n inrichting gebruik te maken, zo min mogelijk aan te raken terwijl ik mijn ding doe. Ik kan met interesse de verfraaiingen op de deur en de muurtjes lezen. Vooral bij van die toiletten die niet helemaal dicht zijn helpt dat mij om me af te sluiten voor het me bewust zijn van de gebruikers in de aanpalende voorzieningen en hun bewustzijn van mij. Maar in principe wil ik er gewoon zo min mogelijk aanraken en er zo kort mogelijk verblijven. Na het doen alsof het wassen van mijn handen (inclusief het weer moeten aanraken van de kraan om hem dicht te draaien) werkelijk zorgt voor schone handen verlaat ik het etablissement met gezwinde spoed. Missie volbracht. Levend, mogelijk gezond. Meestal heb ik in mijn handtas een kleine sprayfles met handalcohol. Oké, misschien heb ik een beetje een was- en poetsmanie of een beetje smetvrees op dat punt. Maar man-o-man, wat vind ik het toch smerige plaatsen die openbare toiletten.
Zelfs mensen die minder problemen hebben met de hygiënische status van openbare toiletten, zullen er niet over piekeren hun lunchpakketje mee te namen naar een WC-hokje en het zittend op de pot te nuttigen. Vooral niet als de aanpalende hokjes voor hun primaire doel worden gebruikt. Of als het reinigen van de toiletten net was gebeurt voor er iemand kwam die naast de pot piste en probeerde met grote proppen papier erop dat feit te verbloemen. Of wanneer er nog duidelijk herkenbare restanten van gebruikte dameshygiëneproducten rondslingeren. Of de pot versierd is met remsporen. Of ..., nu ja, u hebt het plaatje er wel bij, neem ik aan. Niet dus, geen lunch op de WC. Desalniettemin worden met enige regelmaat moeders naar diezelfde WC gestuurd om er hun kind eten te geven.
Je kind eten geven terwijl je zelf ook wat eet of drinkt kan natuurlijk niet. Andere mensen zouden het kunnen zien en er een ongemakkelijk gevoel van krijgen. Ik weet het, het kan soms uitermate onaangenaam zijn om bloot te staan aan het zicht op andere gasten in een restaurant. U weet wel, van die lui die hun voer naar binnen schuiven of ze in de varkensstal zitten. Of van die lui die luidruchtig grappen zitten te maken ten koste van hun disgenoten. Of die te zeer genieten van de diverse wijntjes bij de verschillende gangen. En dan heb ik het nog niet over de geluiden die bij sommigen het zich voeden begeleiden. Ook niet over de kleding, of het gebrek daaraan, die de nietsvermoedende luncher een ongevraagd inzicht bieden in de anatomie van de onderrug, of de diepte van de navel. Ja, heel vervelend en soms zelfs zorgend voor plaatsvervangende schaamte. Ze zouden toch enigszins beschaamd moeten zijn dat ze zichzelf zo tentoonstellen. Maar hen verwijzen naar de toiletten om daar hun maal verder te nuttigen, nou nee, dat gaat mij te ver. Ik zal zo gaan zitten dat ik het niet zie en mijn aandacht richten op mijn voedsel en mijn disgenoten.
Maar op sommige plaatsen en voor sommige mensen lijkt het voeden van een kind zelfs de vertoningen van bovenbeschreven taferelen te overtreffen. Moeders die persé buiten de beslotenheid van hun eigen huis hun kind willen laten lunchen, moeten dat maar op de WC doen. Of in de bezemkast. Of het kopieerhok. Of waar dan ook, als niemand ze maar kan zien en erdoor gechoqueerd raken. Deze moeders dienen zich beschaamd af te wenden, zich met gebogen hoofd te verwijderen met hun aanstootgevende kind en zijn eten. Want dat voeden van een kind maakt de andere mensen ongemakkelijk. Zo ongemakkelijk dat ze er steeds naar moeten kijken en er ongewenste gedachten bij krijgen. Gedachten van pornografische aard, terwijl ze kijken naar een onschuldig kind dat zijn eten krijgt. Hoe ziek kan een hoofd zijn?
Hollie McNish, een Britse dichteres en performer, liet zich een half jaar lang zo behandelen wanneer zij met haar kind buitenshuis was en honger had. Tot ze, haar kind voedend, zittend op zo’n toilet en mogelijk uitkijkend over een muur als op de afbeelding hierboven, besloot dat het genoeg was. Dat ze zich niet meer beschaamd ging laten maken, dat ze zich niet meer met schande bedekt ging laten afvoeren en als een paria in zo’n vies hokje ging zitten. Zij scheef er een pakkend gedicht over en maakte van het reciteren daarvan een filmpje*. Enjoy! Geniet van het filmpje, deel het, geniet er nog meer van en laat anderen er ook van genieten. Maak het viraal. En voed je kind waar je ook bent, met wie je ook bent en wat je verder ook doet. Wees niet beschaamd, maar trots. Trots op dat lijf van jou dat zomaar een ander mens kan voeden, in leven houden en laten groeien en bloeien. De schaamte voorbij.
*) Embarrassed || Spoken Word by Hollie McNish. You Tube.
