Foto: Shrek en Fiona zijn beide als kind slecht behandeld en toch nog goed terecht gekomen.'Vaak is niets irritanter dan een huilende baby'' stelt Stoop in een redactioneel artikel op de site van EenVandaag in relatie tot het item met Harvey Karp. En dat klopt, het geluid van een huilende baby is irritant, dat is biologische en evolutionair zo bepaald. Wij moeten met zijn alleen heel onrustig worden als een baby huilt, want meestal is dat een teken dat er iets met die baby aan de hand is. Ons geïrriteerde gedrag in reactie op het huilen van baby's wordt veroorzaakt door onze eigen onrust. In plaats van de uitknop te willen vinden zouden we moeten willen vinden wat er mankeert aan die baby dat hij zo veel, vaak, hartverscheurend en ontroostbaar huilt. De knop omdraaien bij een huilende baby is geen opvoeden, maar temmen of africhten. Het zet namelijk niet alleen het huilen uit, maar inderdaad het hele systeem van de baby. De stress die dat oplevert, verandert vrijwel onomkeerbaar iets in de chemie van de hersenen, waardoor op zijn minst zijn toekomstige vermogen met stress om te gaan wordt beperkt, maar ook de primaire veilige hechting loopt gevaar, met alle psycho-emotionele gevolgen van dien. De belangrijkste verandering is wellicht nog wel dat de baby een oordeel over zichzelf krijgt ingeslepen: ''ik ben het niet waard gehoord te worden, mijn gevoelens zijn niet oké, liefde is een pijnlijk proces''. Kinderen dwingen te stoppen met huilen zonder na te gaan waarom hij huilt is net zo'n ernstige verwaarlozing als het onthouden van voedsel of veiligheid. En verwaarlozing is een vorm van mishandeling.
Dat lijkt een stevige stellingname. Dat is het ook, maar niet zo maar op een idee gebaseerd, maar op degelijk wetenschappelijk onderzoek binnen verschillende disciplines. Sinds onderzoek naar de werking van de psyche en van het brein niet meer afhankelijk is van gedragsexperimenteel onderzoek en intelligentie testen zijn de uitkomsten duidelijker en significanter. We kunnen namelijk inmiddels gewoon bij een levend mens in zijn hoofd kijken terwijl hij bij bewustzijn is en zijn hersenen gebruikt. We kunnen dan precies zien wat er in die hersenen gebeurt. We kunnen ook meten of de veranderingen tijdelijk of blijvend zijn. Daarnaast kunnen we meten hoeveel stress iemand heeft door naar stress-gerelateerde stoffen in het bloed en het speeksel te kijken. En we kunnen zo ontdekken dat er sprake van heftige, hersenwerking veranderende stress kan zijn, ook als een mens er op dat moment rustig uitziet.
Verwaarlozing, vooral emotionele verwaarlozing, en stress zijn de belangrijkste aspecten die de hersengroei- en ontwikkeling en de hersenfunctie blijvend en meer of minder ernstig kunnen beschadigen. Naast latere problemen met het aangaan en onderhouden van gezonde relaties en met gedragsproblemen, kan dit ook een oorzaak zijn voor het niet bereiken van het volle potentieel van de intelligentie. Kort door de bocht gezegd maken verwaarlozing en stress mensen dommer in intellectueel en emotioneel opzicht.
Maar wat moet je dan met zo’n hartverscheurend en ontroostbaar kind? Om te beginnen zouden ouders moeten proberen te voorkomen dat het zover komt. Dat gaat niet lukken als zij, voor het zorgen, het voeden en opvoeden, de huidige mainstream normen toepassen, zoals ze die van zorgprofessionals krijgen aangereikt, aanbevolen of voorgeschreven. Zolang die adviezen van zorgprofessionals ervoor zorgen dat kinderen van hun moeder (of vader) worden gescheiden en dat het beantwoorden van hun vraag om vervulling van hun basale behoeften wordt uitgesteld, zullen kinderen stress ervaren en huilen. Zodra kinderen vanaf het moment van hun geboorte worden verzorgd, gevoed en gekoesterd op de manier die de natuur (biologie, evolutie, schepping, kruis aan wat voor u van toepassing is) daarvoor heeft voorzien zullen minder kinderen structureel langdurig en ontroostbaar huilen.
De regels zijn simpel en gelden voor alle kinderen, ongeacht of zij borst- of andere voeding krijgen.
- Moeder en kind horen bij elkaar (moeder kan ook vader zijn).
- Een baby hoort nooit (herhaal: nooit) alleen te zijn (1e: in direct lichaamscontact, 2e: op armlengte afstand, 3e: binnen gehoorsafstand).
- Een baby heeft vaak (herhaal: vaak) eten nodig, minimaal 10-12 keer per etmaal, ook in de nacht.
- Een baby kan zichzelf niet troosten of bezig houden of settelen, daarbij heeft hij altijd, per definitie, een ander mens nodig.
- Alle baby’s leren ooit, als hun tijd daarvoor rijp is, zelfstandig eten en slapen en ook zichzelf troosten. Maar nu nog niet.
Kinderen die op deze manier worden gevoed, gekoesterd en getroost zullen weinig reden hebben om te huilen. Als ze huilen zijn ze vaak makkelijk te troosten door meer koestering en menselijke nabijheid.
‘’Maar dan ben je de hele dag met die baby bezig.’’ Ja, dat klopt, dat is het hele idee van ouderschap. ‘’Maar dan kom je helemaal niet meer aan jezelf toe.’’ Ook dat kan kloppen. Dat is inherent aan het ouderschap, je zit een poosje vast aan zo’n kind. Als wij als maatschappij een realistischer beeld zouden hebben van wat baby’s zijn en wat ze nodig hebben, zou dat niet zo’n ontsteltenis teweeg brengen. En we moeten dat wel in perspectief zien. Onze huidige levensverwachting is rond de tachtig jaar. Per baby (en daarvan krijgt het gemiddelde gezin in Nederland er 1,7) zijn we daarvan een jaar of twee jaar kwijt met even niet exclusief met onszelf kunnen bezig zijn. Dat moet toch op te brengen zijn.
Eurolac Flits! met label huilen, troosten. Deze links leiden elk naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
Stoop F: De uitzetknop voor huilende baby's. Eenvandaag.nl, 18-06-2013
Een ander commentaar op de Karp-methode: blikborstvoeding: Ssshhh!.
