Foto: Because! Ondertitelde versie van Anita Renfroe’s The Mom Song
Het blog Waarom? sloot ik af met de zin ‘’Uiteraard volgt er over een poosje dan een blog met de titel Daarom!’’. Dat uitroepteken is in de titel van deze bijdrage een vraagteken geworden. De reacties die ik kreeg waren zeer divers en leidden mij ertoe geen blog over de reacties te schrijven, maar dat te bewaren voor een artikel over het onderwerp ‘’Waarom kiezen moeders primair voor kunstvoeding?’’ Sommige moeders reageerden dat zij geen antwoord wilden geven op deze vraag omdat ze dan vast en zeker neergesabeld zouden worden in het vervolgblog. Weggezet als slechte moeders die slechte keuzes maken. Ze meenden die voorspelling te kunnen maken op basis van de bewoording die ik gebruikte in mijn Waarom-stukje. Eigenlijk zeggen deze moeders dat ik een grote leugenaar ben als ik beweer dat ik alleen wil weten om te begrijpen en niet om te veroordelen. Zij menen mij zo goed te kennen dat zij als vaststaand kunnen aannemen dat ik lieg en bedrieg en iedereen die niet in mijn straatje past door het slijk zal halen.
Ik herken mezelf daar niet in, terwijl ik toch dacht na bijna 57 jaren geleefd te hebben enige zelfkennis te hebben ontwikkeld. Niet dus, ik ben kennelijk een liegend, bedriegend monster, een ware maffiosi stiefmoeder, een heks en een bitch. Ik was daar toch even stil van, hoor, van zoveel complimenten. Maar, hoe schilderachtig geformuleerd ook, het maakt mij niets wijzer over mijn vraag. Ik begrijp nog steeds niet goed waarom deze moeders primair ervoor kozen hun kind geen borstvoeding te geven. Ik begrijp ook niet goed de diepere reden achter het overvloedige gebruik van vitriool bij het vertellen dat ze mij geen antwoord willen geven. Rest mij slechts mijn eigen verklaringen te bedenken.
Het eerste dat bij mij opkomt ter verklaring is dat zij waarschijnlijk niet echt sterk staan in hun keuzes. Het er zelf misschien niet helemaal mee eens zijn. Zelf diep in hun hart wellicht vinden dat ze een betere keuze hadden kunnen maken. Want waarom zou je anders zo heftig reageren en zo bang zijn dat iemand jou als persoon zou kunnen afkeuren om de keuzes die je maakt? Waarom anders zou je boos worden van het idee dat wellicht iemand het met jouw keuze niet eens zou kunnen zijn. Zal niet iemand, die welbewust en goed geïnformeerd een keuze maakt die voor haar situatie de beste is voor haarzelf en voor haar gezin, volkomen achter die keuze staan? Zal het zo iemand niet volledig worst wezen wat een ander daarvan denkt?
Ik kan het natuurlijk helemaal fout hebben, maar dat weet ik niet. Want ze willen het niet uitleggen. Ze willen alleen lekker rellen. Denk ik.
Gelukkig waren er ook veel vrouwen die wel een oprecht antwoord wilden geven op een oprechte vraag. Die niet het gevoel hadden ter verantwoording te worden geroepen, maar die mijn belangstelling herkenden voor wat het is. Bij deze antwoorders waren er toch veel die borstvoeding als eerste keuze hadden, maar die bewust en zonder schuldgevoel kozen voor kunstvoeding als tweede optie, toen de eerste optie niet bleek te werken. Een paar hadden werkelijk, voor het kind geboren was, bewust voor kunstvoeding gekozen. De redenen waren verschillend: mijn man en ik kregen ook de fles en zijn goed groot geworden; ik had er te veel onrust voor in mijn lijf; een incestverleden; mijn lijf is van mij; ik had er gewoon geen zin in; met flesvoeding geef je gedeelde zorg.
Het zal sommigen misschien verbazen dat dat wat mij betreft allemaal zeer valide redenen zijn. Ik vind namelijk dat elke reden goed is om iets te kiezen als de reden maar valide is voor degenen die de keuze maakt. Ik maak die keuze niet voor een ander, hoe zou ik dat kunnen. Ik ben ook niet degene aan wie je verantwoording schuldig bent. Hoe kan ik nu bepalen voor een andere vrouw wat voor haar belangrijk en haalbaar is, of wat wenselijk en onwenselijk is. Ik sta niet in haar schoenen, ik ken haar situatie niet. Iedere ouder die keuzes maakt is enkel verantwoording schuldig aan zichzelf, haar kind en haar gezin. Aan niemand anders. Wie een bewuste, weloverwogen keuze maakt kan zichzelf, haar kind en haar gezin recht in de ogen kijken.
Een van de moddergooiers vond mij vooral bevooroordeeld en veroordelend omdat ik had geschreven dat het mij leek dat het zwaarwegende argumenten moesten zijn om niet te kiezen wat de voorkeur van de baby zou zijn. Ik zie niet hoe dat bevooroordeeld of veroordelend is. Het is slechts een ‘’Ik-‘’boodschap. Het zegt wat over mij, niet over wat ik over anderen denk. Het zegt dat mijn keuze uitgaat van mijn perceptie van wat een kind nodig heeft en dat dat mijn zwaarwegendste argument is. Het lijkt me logisch dat ik er dan van uit ga dat mensen die andere keuzes maken andere zwaarwegende argumenten hebben.
Tot zover dus. Voor een wat degelijker verwerking van de gegevens die ik kreeg zult u het serieuzere artikel moeten afwachten.
