Foto: Whoopi Goldberg als Guinan en LeVar Burton als Lt. Commander Geordi La Forge in Star Trek: The Next Generation (1987–1994, de rol die Maarten aanzette tot het werken aan zijn sociale vaardigheden.
De sociale media worden verguisd vanwege de veronderstelde negatieve invloed op intermenselijke interactie en juist het de-socialiseren. Ik vind het een van de mooiste ontwikkelingen van de laatste decennia en ik denk dat het op onvermoede wijze mensen samen kan brengen, die elkaar anders nooit zouden ontmoeten of elkaar volledig uit het oog zouden verliezen. Er zijn zeker problemen en gevaren, zoals het oneigenlijke gebruik van het delen van foto- en filmmateriaal, waardoor mensen in een nog groter sociaal isolement kunnen komen (cyberpesten). Maar dat ongelimiteerde delen van bronnen kan ook veel moois opleveren. Zo werd ik afgelopen week getroffen door een fragment van een TV programma* met Whoopi Goldberg. Ik was tot tranen toe geroerd door de dappere Maarten, die ondanks zijn sociale handicap opstond in een zaal vol mensen, en voor de camera, en het woord richtte tot, en zijn hart blootlegde voor, een filmster. En ik was niet de enige die daar zo door werd geroerd, want Whoopi stond op, liep naar Maarten toe en bedankte hem, door haar tranen van ontroering heen, en gaf hem een warme knuffel. Wat een vrouw! Wat een grootste vrouw. Wat een prachtmens. Waard om een hommage te brengen in de vorm van een serie.
Sociaal is belangrijk. De mens als groepsdier gedijt op sociaal. Elke hulp die we kunnen krijgen om dat sociale beter te maken is welkom. Alles wat dat sociale moeilijker maakt zouden we verre van ons moeten houden. Socialisering is een van de belangrijkste dingen die we in de eerste periode van ons leven meemaken. De eerste relatie die we als baby aangaan is het patroon voor alle andere relaties. We moeten er dus als ouders, zorgverleners, coaches, alles aan doen om dat zo goed mogelijk te laten verlopen. Socialisatie is namelijk niet alleen bepalend voor het soort leven en de kwaliteit van leven die dit ene kind zal krijgen. Al die kinderen samen maken de maatschappij van morgen. Te veel vastgelopen socialisaties zullen die maatschappij niet vriendelijker maken en de kwaliteit van leven van de mensen die die maatschappij uitmaken ook niet.
Het is natuurlijk erg kort door de bocht om te stellen dat de maatschappelijke problemen waar we nu mee te maken hebben, met name de gewelddadigheid, allemaal komt doordat wij baby’s bij hun moeder vandaan houden. Maar antropologisch vergelijkend onderzoek geeft wel aan dat er een duidelijke tendens waarneembaar is, dat naarmate een cultuur of samenleving agressiever is (‘’warrior societies’’) de behandeling van de pasgeborenen harder is. In meer vredelievender samenlevingen wordt zachter met de pasgeborenen omgegaan. Natuurlijk spelen er wel meer factoren mee, maar deze antropologische tendensen worden wel degelijk bevestigd door modern psychologisch onderzoek. Dit moderne onderzoek bestudeert niet alleen het gedrag van mensen, maar ook de hersenactiviteit tijdens bepaalde bezigheden of blootstelling aan stimuli.
Ik denk niet dat we het risico mogen nemen dat dit niet waar is, omdat het niet door een gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek is bewezen. Stel dat het waar is, dat er nu zoveel geweld, vaak met dodelijke afloop, is in onze wereld, omdat wij baby’s in hun eentje lieten huilen? Willen wij dat op ons geweten hebben? De generatie van onze ouders kon wellicht nog wegkomen met een ‘’Wir haben es nicht gewusst’’, maar dat gaat nu niet meer op. Het bewijs stapelt zich op naast de eerdere vermoedens. Emotionele verwaarlozing is een belangrijke oorzaak voor anti-sociaal gedrag in al zijn vormen. Voor een jonge baby, zuigeling, dreumes, … is elke vorm van alleen zijn een vorm van emotionele verwaarlozing. Natuurlijk is dat een spectrum en geen nul of één keuze. Natuurlijk is even alleen naar de wc gaan geen emotionele verwaarlozing, maar een kind stelselmatig wakker en mogelijk huilend in zijn bedje leggen om ’’hem te leren zelfstandig in slaap te vallen’’ is dat wel.
Veel ouders hebben het moeilijk met de emotionele claim die het voldoen aan deze basisbehoefte van een baby op hen legt. Ik durf te stellen dat hun eigen emotionele verwaarlozing als klein kind daar een belangrijke factor bij kan zijn. Maar als Maarten, met zijn autistisch spectrum stoornis, over zijn sociale handicap heen kan komen door het te willen en eraan te werken, moet dan een moeder dat ook niet voor haar kind kunnen? Iedereen kan een sociale handicap hebben, of die nu aangeboren is of het resultaat van emotionele verwaarlozing. Maar daar hoef je je niet fatalistisch bij neer te leggen, je kan er wat aan doen, je kan eraan werken. Denk je dat Whoopi Goldberg de vrouw geworden is die ze is, door alles maar te aanvaarden zoals ze het heeft meegekregen?
*) Fragment van dumpert.bl Feelgood TV: Maarten en Whoopie Facebook
De sociale media worden verguisd vanwege de veronderstelde negatieve invloed op intermenselijke interactie en juist het de-socialiseren. Ik vind het een van de mooiste ontwikkelingen van de laatste decennia en ik denk dat het op onvermoede wijze mensen samen kan brengen, die elkaar anders nooit zouden ontmoeten of elkaar volledig uit het oog zouden verliezen. Er zijn zeker problemen en gevaren, zoals het oneigenlijke gebruik van het delen van foto- en filmmateriaal, waardoor mensen in een nog groter sociaal isolement kunnen komen (cyberpesten). Maar dat ongelimiteerde delen van bronnen kan ook veel moois opleveren. Zo werd ik afgelopen week getroffen door een fragment van een TV programma* met Whoopi Goldberg. Ik was tot tranen toe geroerd door de dappere Maarten, die ondanks zijn sociale handicap opstond in een zaal vol mensen, en voor de camera, en het woord richtte tot, en zijn hart blootlegde voor, een filmster. En ik was niet de enige die daar zo door werd geroerd, want Whoopi stond op, liep naar Maarten toe en bedankte hem, door haar tranen van ontroering heen, en gaf hem een warme knuffel. Wat een vrouw! Wat een grootste vrouw. Wat een prachtmens. Waard om een hommage te brengen in de vorm van een serie.
Sociaal is belangrijk. De mens als groepsdier gedijt op sociaal. Elke hulp die we kunnen krijgen om dat sociale beter te maken is welkom. Alles wat dat sociale moeilijker maakt zouden we verre van ons moeten houden. Socialisering is een van de belangrijkste dingen die we in de eerste periode van ons leven meemaken. De eerste relatie die we als baby aangaan is het patroon voor alle andere relaties. We moeten er dus als ouders, zorgverleners, coaches, alles aan doen om dat zo goed mogelijk te laten verlopen. Socialisatie is namelijk niet alleen bepalend voor het soort leven en de kwaliteit van leven die dit ene kind zal krijgen. Al die kinderen samen maken de maatschappij van morgen. Te veel vastgelopen socialisaties zullen die maatschappij niet vriendelijker maken en de kwaliteit van leven van de mensen die die maatschappij uitmaken ook niet.
Het is natuurlijk erg kort door de bocht om te stellen dat de maatschappelijke problemen waar we nu mee te maken hebben, met name de gewelddadigheid, allemaal komt doordat wij baby’s bij hun moeder vandaan houden. Maar antropologisch vergelijkend onderzoek geeft wel aan dat er een duidelijke tendens waarneembaar is, dat naarmate een cultuur of samenleving agressiever is (‘’warrior societies’’) de behandeling van de pasgeborenen harder is. In meer vredelievender samenlevingen wordt zachter met de pasgeborenen omgegaan. Natuurlijk spelen er wel meer factoren mee, maar deze antropologische tendensen worden wel degelijk bevestigd door modern psychologisch onderzoek. Dit moderne onderzoek bestudeert niet alleen het gedrag van mensen, maar ook de hersenactiviteit tijdens bepaalde bezigheden of blootstelling aan stimuli.
Ik denk niet dat we het risico mogen nemen dat dit niet waar is, omdat het niet door een gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek is bewezen. Stel dat het waar is, dat er nu zoveel geweld, vaak met dodelijke afloop, is in onze wereld, omdat wij baby’s in hun eentje lieten huilen? Willen wij dat op ons geweten hebben? De generatie van onze ouders kon wellicht nog wegkomen met een ‘’Wir haben es nicht gewusst’’, maar dat gaat nu niet meer op. Het bewijs stapelt zich op naast de eerdere vermoedens. Emotionele verwaarlozing is een belangrijke oorzaak voor anti-sociaal gedrag in al zijn vormen. Voor een jonge baby, zuigeling, dreumes, … is elke vorm van alleen zijn een vorm van emotionele verwaarlozing. Natuurlijk is dat een spectrum en geen nul of één keuze. Natuurlijk is even alleen naar de wc gaan geen emotionele verwaarlozing, maar een kind stelselmatig wakker en mogelijk huilend in zijn bedje leggen om ’’hem te leren zelfstandig in slaap te vallen’’ is dat wel.
Veel ouders hebben het moeilijk met de emotionele claim die het voldoen aan deze basisbehoefte van een baby op hen legt. Ik durf te stellen dat hun eigen emotionele verwaarlozing als klein kind daar een belangrijke factor bij kan zijn. Maar als Maarten, met zijn autistisch spectrum stoornis, over zijn sociale handicap heen kan komen door het te willen en eraan te werken, moet dan een moeder dat ook niet voor haar kind kunnen? Iedereen kan een sociale handicap hebben, of die nu aangeboren is of het resultaat van emotionele verwaarlozing. Maar daar hoef je je niet fatalistisch bij neer te leggen, je kan er wat aan doen, je kan eraan werken. Denk je dat Whoopi Goldberg de vrouw geworden is die ze is, door alles maar te aanvaarden zoals ze het heeft meegekregen?
*) Fragment van dumpert.bl Feelgood TV: Maarten en Whoopie Facebook
Guinan op Wikipedia
Whoopi Goldberg op Wikipedia
Eurolac Flits! met label socialiseren, huilen, emotioneel welzijn. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
Eerdere bijdragen met Whoopi Goldberg in de illustratie. Deze link leidt naar een lijstje met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk.
Whoopi Goldberg op Wikipedia
Eurolac Flits! met label socialiseren, huilen, emotioneel welzijn. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
Eerdere bijdragen met Whoopi Goldberg in de illustratie. Deze link leidt naar een lijstje met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk.
