Foto: Patricia Routledge als Hyacinth Bucket in Keeping Up Appearances poleert haar servies in voorbereiding op een van haar, naar eigen zeggen, fameuze intieme kaarslicht dinertjes.
Borstvoeding geven is een onrust opwekkend gebeuren. Niemand kan zich permitteren in het openbaar te beweren dat het slecht is en ‘iedereen’ zal om het hardst roepen er helemaal voor te zijn dat moeders borstvoeding geven. Dat is namelijk het politiek correcte standpunt. Wanneer het komt op het punt van het getuige zijn van de uitvoering van dat politiek correcte gedrag door anderen begint de onrust. Want iedereen wil wel dat een baby goed te eten krijgt, maar sommige vormen van baby eten geven willen velen liever niet zien. Ik wil ook liever gen getuige zijn van sommige mensen aan de voedertafel. Sommige mensen maken mij acuut onpasselijk als ik ze zie eten. Dat neemt niet weg dat die onsmakelijke voederaars gewoon hun ding kunnen doen en dat ik, als ik me eraan stoor ergens anders kan gaan zitten of ervoor kiezen er niet naar te kijken. Zolang iemand niet iets doet in het openbaar wat in het openbaar verboden is, mag iedereen overal eten op elke manier die hem past en ik heb het recht dat al dan niet leuk te vinden en er al dan niet naar te kijken.
Sommige mensen vinden dat borstvoeding toch wat anders is dan een kind eten geven, wat ik natuurlijk volkomen onderschrijf. Borstvoeding is zoveel meer dan alleen eten geven. Het is liefde geven, bescherming geven, relaties leren aangaan en onderhouden, socialiseren en ook gewoon eten. De ene keer meer van dit de andere keer meer van dat en in het openbaar voornamelijk gewoon eten. Sommige mensen vinden dat borstvoeding een uitzonderlijk intiem gebeuren is tussen een moeder en haar kind. Dat is het ook, of kan het zijn. Moeders kunnen tijdens het voeden van hun kind een acute aanval van verliefdheid krijgen, zo sterk dat ze het gevoel kunnen hebben er van uit elkaar te spatten. En toch, in het openbaar, is het toch voornamelijk gewoon eten geven.
Sommige mensen vinden dat dat met die borst toch maakt dat het intiemer is, want die borst, nu ja, die wordt op een ander moment toch ook voor iets heel anders gebruikt, en, tja, dat is echt te intiem om in het openbaar te doen. Klopt, met borsten kun je heel erg spannende dingen doen die ver weg staan van het eten van een kind. En, eveneens inderdaad, zal je die dingen niet snel in het openbaar doen. Maar al dat soort spannende dingen kun je ook doen met je mond of zelfs met je vingers, of misschien zelfs met je neus (u weet toch: mijn dirty mind is een joy for ever) en toch heeft niemand bezwaar tegen het in het openbaar gebruiken van de mond, vingers en neus voor andere zaken, zoals eten (nu die neus wellicht alleen om het eten te ruiken, wat zeer aangenaam kan zijn).
Sommigen zullen zeggen dat dat allemaal leuk en aardig is, maar dat we genitaliën nu eenmaal nooit en in geen enkele omstandigheid in het openbaar gebruiken en dat we ons in het openbaar nooit ontdoen van lichaamsvloeistoffen en afval. Wel, die wordt moeilijker om een draai aan te geven, maar toch. Strikt genomen horen de borsten niet tot de genitalia, maar tot de secundaire geslachtskenmerken. De functies van de genetalia zijn gericht op het maken van nieuw leven en het onderhouden van het nieuwe leven tot het tot leven buiten het moederlichaam in staat is; de borsten zijn gericht op het onderhouden van het nieuwe leven na de geboorte. De genitalia en de borsten hebben allemaal wel een nevenfunctie in het aantrekken van de andere sekse ten einde tot het maken van nieuw leven te komen. De borsten zijn behalve dat primair bedoeld voor het te eten geven van een kind.
Het stukje over afval lozen hoeft eigenlijk niet benoemd te worden, maar dat zal ik toch doen, omdat soms in het openbaar borstvoeding geven wordt vergeleken met de even natuurlijke daad van het lozen van vloeibare en vaste afvalstoffen in het openbaar. Met recht wordt gezegd dat dat toch echt niet kan. Ik denk zelfs dat dat valt onder strafbaar aanstootgevend gedrag (hoewel er toch nog best veel openbare sanitaire voorzieningen zijn waarbij de deur ternauwernood voldoende afscherming biedt om zich werkelijk in afzondering te ontlasten). Maar laten we wel wezen, borstvoeding gaat niet om het afvoeren van het afval van het eten, maar om het aanvoeren van dat eten lang voor het afval heeft veroorzaakt. Alles bijeen genomen blijft borstvoeding geven, vooral in gezelschap, gewoon een kind eten geven of een kind dat eet, net als iedereen dat op zijn tijd in afzondering doet, of tijdens een intiem diner-voor-twee, of een stijlvol kaarslicht diner, of tijdens de dagelijkse gezinsmaaltijd of de lunch in de kantine. Eten in gezelschap kan intiem zijn of gewoon gezellig en soms inderdaad genant. Maar altijd, uiteindelijk, blijft het gewoon eten.
