De normale zwangerschapsduur voor de mens is ongeveer 40 weken ofwel 10 maan-maanden. Over het algemeen wordt het als normaal geaccepteerd wanneer een kind tussen 38 en 42 weken ter wereld komt. Wanneer de baby te laat gaat zijn voor zijn afspraak wordt men over het algemeen zenuwachtig. Alsof een kind overrijp wordt als het te lang blijft zitten. Er zijn inderdaad risico’s aan het uitstellen van het begin van het buitenbaarmoederlijk leven. De verhouding tussen baringskanaal en de omvang van het hoofd van de baby is een delicate rekensom. Een beetje te lang dralen in de baarmoeder en het hoofdje gaat niet meer passen. Dat is een prijs die de soort mens betaalde voor het op twee benen gaan lopen, handen vrij krijgen en hersenen ontwikkelen. Het bekken wordt wat krap en het hoofd wordt al voeg groot. Zonder de noodzaak om op tijd geboren te worden zou de dracht van de mens heel wat langer duren. Zoals het nu is, is het voor de baby zaak om op tijd te komen voor zijn eigen feestje. De marge aan de vroege kant is niet veel groter zoals we eerder al zagen. Zelfs een of twee weken eerder dan 38 kan al leiden tot meer problemen in de kraamtijd en later. Maar waarom zouden kinderen eigenlijk vroeger komen dan de bedoeling is wanneer ze toch al geboren moeten worden voor ze eigenlijk voldoende ontwikkeld zijn. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn, zowel bij de moeder als bij de baby. De baby kan bijvoorbeeld te krap komen te zitten als hij erg groot is, of de placenta kan om allerlei redenen minder goed werken, waardoor hij voedsel of zuurstof te kort krijgt. Wanneer een kind zijn geboorte echt heel vroeg aankondigt, proberen artsen de baring uit te stellen om het kind de kans te geven zich zo ver mogelijk te ontwikkelen om zo problemen te voorkomen. Maar als de zeven maanden zijn volgemaakt wordt vaak groen licht gegeven omdat de ontwikkeling dan compleet lijkt te zijn. Er lijkt echter ook een tendens te zijn naar opzettelijke bijna-te-vroeg geboorten. Om allerlei redenen worden baringen geïnduceerd vóór de 40 weken bereikt zijn. Die redenen zijn, als het goed is, goed medisch onderbouwd, bijvoorbeeld omdat er een risico is voor de gezondheid of het overleven van moeder of kind. Maar in toenemende mate gebeurt het ook dat er wordt ingeleid om minder ernstige redenen. Men kan denken dat het kind wat groot aan het worden is, of een voorkeur hebben voor ‘’kantoortijd bevallingen’’ wanneer het ziekenhuis volledig bemand is. Bij inductie om die redenen wordt vaak gekozen voor een datum die vlak na het bereiken van de 38 weken grens ligt. Dat zou in principe veilig moeten zijn, ware het niet dat zelfs met de meest state-of-the-art medische apparatuur de exacte bepaling van de zwangerschapsduur en vooral de ontwikkeling van het kind niet goed mogelijk is. Daardoor komt het nog al eens voor dat kinderen die worden geacht voldoende ontwikkeld te zijn, bij de geboorte toch nog ietwat immatuur blijken te zijn, Zij vertonen, ondanks dat er op de kalender 38 weken zwangerschap zijn gepasseerd, gedrag van kinderen die niet net op tijd, maar een beetje te vroeg zijn geboren. Wanneer de indicatie voor deze vroeggeboorte legitiem is, is dat een redelijk risico. Maar zonder stevige indicatie is het een onnodig risico voor een minder dan een goede start. Het inleiden van de baring voor de baby daar aan toe is, is dus zonder goede medische indicatie wellicht een minder goed idee.
