Tekening: Gonneke van Veldhuizen-Staas ''Moeder en kind''
Slaapliedjes, of wiegeliedjes, komen waarschijnlijk net zo vaak voor als liefdesliedjes. In volksmuziek, in privémuziek, in populaire en in klassieke muziek. Soms zoet en vloeiend; soms verlangend en pijnlijk. De teksten kunnen verrassende overeenkomsten te zien geven. Dit stukje uit 'Lullabye – Good night my angel' van Billy Joel zou zowel in een liefdeslied als in een wiegelied passen: ''I promised I would never leave you; And you should always know; Wherever you may go; No matter where you are; I never will be far away''. (in feite is dit wiegelied geschreven voor zijn opgroeiende dochter met levensvragen) ‘’Ik beloofde je je nooit te verlaten’’ is een universele kernboodschap: ieder mens, groot of klein, wil altijd vlak bij geliefden zijn. In een zich in de baarmoeder ontwikkelend kind wordt deze belofte van zijn moeder aan hem in zijn genetische opmaak gegrift. Als de baby is geboren is er om te beginnen één mens in zijn leven die hij al kent en waar hij onvoorwaardelijk van houdt: zijn moeder. Moeder is voor een kind de wereld, de zon, maan en sterren, zijn leven. Geen Romeo kan meer van een Julia houden dan een pasgeboren kind van zijn moeder. Die liefde is zuiver en absoluut en onvoorwaardelijk. Een dergelijke liefde schreeuwt om nabijheid. Een kind wordt dan ook geboren met de diepe overtuiging dat die ene er altijd zal zijn, dichtbij, onverbrekelijk. Een pasgeboren kind dat wordt gescheiden van zijn moeder gaat via accute stress naar afsluiting: hij rolt zich op en speelt dood. Bij zijn moeder bloeit en groeit hij. Gelukkig heeft het zelfde ontwerp dat hem toerustte met deze liefde ook gezorgd voor een antwoord aan de andere kant. Een vrouw die moeder wordt, wordt overspoeld met en gedrenkt in hormonen die haar die liefde laten retourneren en die ervoor zorgen dat zij ook niets liever wil dan bij haar kind zijn, het vasthouden, koesteren en voeden. Haar melk is zodanig van samenstelling dat het een innig samenzijn nodig maakt, omdat er vaak kleine beetjes van nodig zijn voor haar kind. Het is zo heel erg jammer dat de mens er zo goed in is geworden om de wijsheid van liefdes- en wiegeliederen te negeren, en daarmee de ingeboren verwachtingen van kinderen niet meer begrijpt. Met als gevolg dat nu slaapliedjes worden gezongen (en andere truukjes geprobeerd) om kinderen maar te laten slapen, zodat ze moeders lijf even niet meer nodig hebben. Dat moeders denken dat hun melk ontoereikend is als hun kind vaker dan elke drie uur, en ook in de nacht, aan de borst wil. Dat moeders denken dat ze een huilbaby hebben of een overstresste baby wanneer hij huilt als hij in zijn wiegje wordt gelegd. Dat er iets mis is met een kind dat constant bij moeder wil zijn.
Geloof me, er is niets mis met een kind dat alleen maar in de directe nabijheid van zijn liefdesobject wil zijn. En niets mis met een moeder die dat ook wil. Zing dat slaapliedje als een liefdeslied, moeder, terwijl je je baby tegen je lichaam aan koestert en wiegt.
Geloof me, er is niets mis met een kind dat alleen maar in de directe nabijheid van zijn liefdesobject wil zijn. En niets mis met een moeder die dat ook wil. Zing dat slaapliedje als een liefdeslied, moeder, terwijl je je baby tegen je lichaam aan koestert en wiegt.
En om het borstvoeding gerelateerd te maken: borstvoeding is een manier om liefde uit te wisselen tussen een moeder en haar kind, wederkerig. Het zorgt voor nabijheid en koestering. En omdat borstvoeding multifunctioneel is, krijgt een kind er ook nog eten mee.
