vrijdag 12 april 2013
Robot
Foto: Robin Williams als huishoudrobot-die-later-mens-wordt Andrew Martin in Bicentennial Man (1999)
Buikpijn heb ik. Niet dat u dat weten wil, maar ik meld het maar even. Want ik baal er een beetje van, 45 jaar na de eerste keer dat ik deze buikpijn had. Wat ik al niet allemaal geprobeerd heb: pijnstillers (werkt meestal goed, maar ik wil niet altijd die zooi in me), negeren (werkt soms goed, als de afleiding goed genoeg is), bewegen (nooit meer, echt nooit meer, wie dat bedacht heeft mogen ze van mij opknopen), in bed of juist niet, opgekruld of juist gestrekt (werkt allemaal soms wel en soms niet, chocolade (werkt vooral goed tegen de begeleidende chagrijnigheden), warme kruik (werkt vooral goed op het doorléven van de algehele zieligheid en een beetje krampverlichtend), een keer vaker naar de wc (werkt soms prima, soms alleen averechts, zeer averechts). Nu kwam ik al surfend het idee warme kruik op een geheel onverwachte manier tegen. Als afleiding was het zelfs even goed genoeg om de buikpijn naar de achtergrond te schuiven. Een soort van virtueel placebo effect, zeg maar. Visualiseert u het even: een, in allerlei girly en funky kleuren verkrijgbaar, kunststoffen ding in fallusvorm, naar voren toe iets breder wordend, met een soort appelsteeltje bij wijze van handvat. Ja, om in te brengen. Nee, het vibreert niet. Nee, dit 10cm lange en 10cm in omtrek metende ding is een kruikje. Er zit een warmte element in, op te warmen in kokend water (is het gelijk gedesinfecteerd) om vaginaal ingebracht de maandelijkse smarten te verlichten*.
…
Ik denk dat ik nu toch maar even een pijnstiller ga zoeken, met een kop goede espresso erbij.
…
Daar ben ik weer. Ik vond dit fraaie ding, althans een bespreking ervan, op een site waar ik eerst naar een andere verbijsterende, nu elektronische, gadget** had zitten kijken. Een wonder van moderne technologie, inclusief app voor de slimme telefoon en het tablet, volledig gepersonaliseerd en volkomen ontdaan van elk menselijk element. Een manier om een barende vrouw het gevoel te geven dat zij persoonlijke aandacht krijgt, want, aldus de geïnterviewde verloskundige: ‘’het is bekend dat barende vrouwen niet graag alleen gelaten worden en aandacht nodig hebben.’’ Net zo iets als een robot-huishoudhulp voor vereenzamende bejaarden, voor als Connie te duur wordt***. Bijkomend voordeel voor de zorgverleners: je hoeft niet om de haverklap aan de barende vrouw te vertellen waar ze is in het proces en je hebt geen last van de kraamheer, want die heeft het druk met het synchroniseren van zijn vrouw met de app en de muur. Die is dus eigenlijk min of meer zo’n beetje achter het behang geplakt.
Moet ik me er eigenlijk wel zorgen over maken over zo’n ding? Nou zeker wel in die zin dat het er vast en zeker zal komen. De fabrikant die het wil gaan maken heeft er al veel geld ingestoken om het te ontwikkelen en onderzoeken. Het ziekenhuis waar het moet komen en waar het nu wordt getest, wil graag op de technologische patiëntenzorg voorgrond staan. Je moet je immers tegenwoordig als zorginstelling profileren om met de marktwerking mee te kunnen komen, de marktwerking die de zorg effectiever en vooral goedkoper moet maken. Goedkoper? Dat zal wel lukken, want barenden en hun echtgenoten zijn tevreden zolang het apparaat ze bezig houdt en er zijn dus minder menselijke zorgverleners nodig om de boel in de gaten te houden en te begeleiden. Waarbij we natuurlijk even uit het oog verliezen dat bevallen in een ziekenhuis voor een normale, gezonde vrouw met een ongecompliceerde baring sowieso al de duurdere optie is. En ook een minder veilige en minder effectieve.
Men zegt te hopen dat bevallen hiermee veiliger wordt, want dat vrouwen minder bang zullen zijn en minder gespannen en dus minder ingrepen en kunstverlossingen nodig zullen hebben. Maar er was al een oplossing voor dat probleem. Een heel simpele low-tech oplossing. Er is in degelijk onderzoek namelijk aangetoond dat de aanwezigheid van een niet medisch geschoolde vrouw, zonder verdere verloskundige, verpleegkundige of kraamverzorgende taken, de baring vlotter doet verlopen met een hogere tevredenheidsindex van de barende achteraf. Geen state-of-the-art apparaat met Wifi verbinding naar de telefoon app en virtuele bloesemtakken op de elektronische muur, maar een mens. Wát zeg je? ja, dat zeg ik. Een mens, weet je wel zo een met vlees, bloed en botten en een stevige voorraad empathie. Gewoon een vrouw die verder niks speciaals doet, maar er gewoon is voor de barende vrouw. Haar moeder, of haar zus, of haar vriendin, of een doula.
Buikpijn heb ik. Niet dat u dat weten wil, maar ik meld het maar even. Want ik baal er een beetje van, 45 jaar na de eerste keer dat ik deze buikpijn had. Wat ik al niet allemaal geprobeerd heb: pijnstillers (werkt meestal goed, maar ik wil niet altijd die zooi in me), negeren (werkt soms goed, als de afleiding goed genoeg is), bewegen (nooit meer, echt nooit meer, wie dat bedacht heeft mogen ze van mij opknopen), in bed of juist niet, opgekruld of juist gestrekt (werkt allemaal soms wel en soms niet, chocolade (werkt vooral goed tegen de begeleidende chagrijnigheden), warme kruik (werkt vooral goed op het doorléven van de algehele zieligheid en een beetje krampverlichtend), een keer vaker naar de wc (werkt soms prima, soms alleen averechts, zeer averechts). Nu kwam ik al surfend het idee warme kruik op een geheel onverwachte manier tegen. Als afleiding was het zelfs even goed genoeg om de buikpijn naar de achtergrond te schuiven. Een soort van virtueel placebo effect, zeg maar. Visualiseert u het even: een, in allerlei girly en funky kleuren verkrijgbaar, kunststoffen ding in fallusvorm, naar voren toe iets breder wordend, met een soort appelsteeltje bij wijze van handvat. Ja, om in te brengen. Nee, het vibreert niet. Nee, dit 10cm lange en 10cm in omtrek metende ding is een kruikje. Er zit een warmte element in, op te warmen in kokend water (is het gelijk gedesinfecteerd) om vaginaal ingebracht de maandelijkse smarten te verlichten*.
…
Ik denk dat ik nu toch maar even een pijnstiller ga zoeken, met een kop goede espresso erbij.
…
Daar ben ik weer. Ik vond dit fraaie ding, althans een bespreking ervan, op een site waar ik eerst naar een andere verbijsterende, nu elektronische, gadget** had zitten kijken. Een wonder van moderne technologie, inclusief app voor de slimme telefoon en het tablet, volledig gepersonaliseerd en volkomen ontdaan van elk menselijk element. Een manier om een barende vrouw het gevoel te geven dat zij persoonlijke aandacht krijgt, want, aldus de geïnterviewde verloskundige: ‘’het is bekend dat barende vrouwen niet graag alleen gelaten worden en aandacht nodig hebben.’’ Net zo iets als een robot-huishoudhulp voor vereenzamende bejaarden, voor als Connie te duur wordt***. Bijkomend voordeel voor de zorgverleners: je hoeft niet om de haverklap aan de barende vrouw te vertellen waar ze is in het proces en je hebt geen last van de kraamheer, want die heeft het druk met het synchroniseren van zijn vrouw met de app en de muur. Die is dus eigenlijk min of meer zo’n beetje achter het behang geplakt.
Moet ik me er eigenlijk wel zorgen over maken over zo’n ding? Nou zeker wel in die zin dat het er vast en zeker zal komen. De fabrikant die het wil gaan maken heeft er al veel geld ingestoken om het te ontwikkelen en onderzoeken. Het ziekenhuis waar het moet komen en waar het nu wordt getest, wil graag op de technologische patiëntenzorg voorgrond staan. Je moet je immers tegenwoordig als zorginstelling profileren om met de marktwerking mee te kunnen komen, de marktwerking die de zorg effectiever en vooral goedkoper moet maken. Goedkoper? Dat zal wel lukken, want barenden en hun echtgenoten zijn tevreden zolang het apparaat ze bezig houdt en er zijn dus minder menselijke zorgverleners nodig om de boel in de gaten te houden en te begeleiden. Waarbij we natuurlijk even uit het oog verliezen dat bevallen in een ziekenhuis voor een normale, gezonde vrouw met een ongecompliceerde baring sowieso al de duurdere optie is. En ook een minder veilige en minder effectieve.
Men zegt te hopen dat bevallen hiermee veiliger wordt, want dat vrouwen minder bang zullen zijn en minder gespannen en dus minder ingrepen en kunstverlossingen nodig zullen hebben. Maar er was al een oplossing voor dat probleem. Een heel simpele low-tech oplossing. Er is in degelijk onderzoek namelijk aangetoond dat de aanwezigheid van een niet medisch geschoolde vrouw, zonder verdere verloskundige, verpleegkundige of kraamverzorgende taken, de baring vlotter doet verlopen met een hogere tevredenheidsindex van de barende achteraf. Geen state-of-the-art apparaat met Wifi verbinding naar de telefoon app en virtuele bloesemtakken op de elektronische muur, maar een mens. Wát zeg je? ja, dat zeg ik. Een mens, weet je wel zo een met vlees, bloed en botten en een stevige voorraad empathie. Gewoon een vrouw die verder niks speciaals doet, maar er gewoon is voor de barende vrouw. Haar moeder, of haar zus, of haar vriendin, of een doula.
Terwijl moeder na het volbrengen van haar taak wordt toegejuicht door
een bloemenregen op de muur, heeft ze geen aandacht voor haar pasgeboren
kind, zoekend naar haar borst, haar aandacht en haar liefde.
*) Intiem warmhoudertje voor vrouwen, bright.nl, 9-2-13
**) Bevallen met een interactieve infographic op de muur, bright.nl, 11-4-13
***) Voor een menselijke thuiszorg>
