Zaligheid

Foto: Opperste gelukzaligheid: een nest slapende puppies.
Zou ik het doen? Gewoon nog een keer over normen en waarden. Over wat normaal is en waarde heeft. Over normstelling en waardering. Ik heb het daar best vaak over, merk ik. Kennelijk loopt mijn mond, of liever gezegd: lopen mijn typende vingers over waarvan mijn hart vol is. Ik kan me daar met hart en ziel aan overgeven, haast mijn ziel en zaligheid aan geven, want het is me uit het hart gegrepen. Zo zeer gaat me dat ter harte dat ik er wel drie stukjes over kan schrijven: hart, ziel en zaligheid.
Wat mij in het hart raakt, daar ga ik voor met hart en ziel, daarvoor zet ik mijn hele ziel en zaligheid in. U heeft dat wellicht al eens gemerkt. Mijn inzet wordt nogal eens getriggerd door beroering van mijn rode knoppen. Sommige van die rode knoppen hebben een uiterst gevoelige contactje, terwijl andere toch wel een stevige stomp nodig hebben. Sommige van die meer gevoelige contactjes hebben niet eens iets met mijn gebied van expertise te maken. Ik zag een kreet langskomen die zelf had willen bedenken, zo zeer is hij van toepassing: ‘’Ik ben allergische voor stupiditeit, ik krijg dan een acute aanval van sarcasme’’. Gisteren was het weer helemaal raak. Een zalig geval van stupiditeit, want gepleegd door een zeer geleerd persoon. Een arts, academisch gevormd, met een decenniumlange studie achter de rug, die met droge ogen en een stalen gezicht de meest klinkklare nonsens zit te verkopen Zálig! Zaaa-lig, gewoon. Zulke lui moet je gewoon koesteren, ware het niet dat zij hele hordes moeders en kinderen in de kou laten staan met hun stupiditeit.
Uit mijn antwoord op de uitingen van deze dokter (waar ik mijn sarcasme enigszins in toom heb trachten te houden):

‘’Ik ben geschokt door uw antwoord. Het getuigt niet alleen van een bedroevend gebrek aan kennis over het onderwerp en een even bedroevende, ouderwets-paternalistische dokter attitude, maar vooral van beïnvloeding door de kunstvoedingsindustrie. Een arts zou toch beter moeten weten dan de verkooppraatjes van fabrikanten van kunstvoeding, net als die van farmaceutische producten, als medische kennis verder te vertellen. Kunstvoeding is per definitie niet ''tegenwoordig bijna net zo goed als borstvoeding''. Ten eerste kan het product kunstvoeding op geen enkele manier met het proces borstvoeding worden vergeleken, ook kunstvoeding in vergelijking met moedermelk komt er bekaaid van af. Het enige wat je ervan kunt zeggen is dat het de meeste kinderen in leven houdt en laat groeien. Verder is het zwaar deficiënt in allerlei opneembare vitaminen en mineralen en bevat het nagenoeg geen beschermende stoffen. Daarnaast bevat het een overdosis van andere nutriënten, omdat die in de aangeboden vorm slecht voor een kind opneembaar zijn.
Borstvoeding geven is een normaal fysiologisch proces voor een volwassen vrouw en er is geen reden om aan te nemen dat het menselijk model zo slecht is dat de doorsnee vrouw dit alleen tegen betaling van hoge gezondheidskosten zou kunnen volbrengen. De manier waarop over het geven borstvoeding door zorgverleners, waaronder artsen, wordt geadviseerd maakt het voor veel vrouwen wel een schier onmogelijke taak. Borstvoeding is niet moeilijk, het wordt moeilijk gemaakt.’’

Ik heb nog geen antwoord gehad en verwacht dat ook niet. Ik vrees dat mijn sarcasme als parels voor de zwijnen is in dit geval. Er is niets te vergelijken met de relatie van een moeder met haar kind in de eerste levensmaanden of –jaren. De blauwdruk van de mens is op dat stuk zo ingevuld dat het een periode en een staat van opperste zaligheid kan zijn, het beleven van het summum van menselijkheid. Niets voor niets, natuurlijk, en al helemaal geen zaligheid, dus er moet wel aan worden gewerkt. Maar met wat inzet is het voor vrijwel iedereen haalbaar. Met een stimulerende, ondersteunende en beschermende omgeving, dat wel. Dokters die moederen en borstvoeding moeilijk maken, die kunnen we missen als kiespijn.
Alles in het lichaam en de hersenen van moeder en kind werken naar die staat van gelukzaligheid, dat zou de natuurlijke staat van een moeder en haar kind moeten zijn. Maar wij leven in een uitermate kind- en moederonvriendelijke maatschappij. Kinderen worden zoveel mogelijk weggestopt in speciale ruimtes, waar verder niemand iets van ze merkt. (Je denkt toch niet serieus dat dat ballenbad er is met het welzijn van de kinderen op het oog? Welnee, het is er om vaders en moeders ongestoord te kunnen laten winkelen en meer geld uitgeven.) Moederschap wordt niet gewaardeerd en zorgen voor kinderen en hen opvoeden wordt pas iets waard als het tegen betaling wordt gedaan door anderen dan de ouders zelf. Een vrouw die zelf voor haar kinderen zorgt en ze opvoedt, doet niets en parasiteert op haar echtgenoot en de maatschappij. Brengt zij tegen betaling haar kinderen onder bij een ander en gaat zij, eveneens tegen betaling, de kinderen van andere mensen verzorgen en opvoeden, dan verricht zij plotseling zinnig en gewaardeerd werk.
Deze maatschappij is harteloos in plaats van hartelijk voor moeders en kinderen. Maakt kinderen en moeders zielig in plaats van zalig. En volkomen onnodig. Een klein beetje meer begrip, een klein beetje langer verlof, een klein beetje meer aanvaarding op de werkplek. en vooral en bovenal: steun in woord én daad van zorgverleners, inclusief dokters, met kennis van zaken. Dokters die hun kennis en attitude niet krijgen bij de cadeautjes van Bigfarma en de voedingswarenindustrie, maar van hun eigen intellect, zelfstandig denken en studeren, die hun hart, ziel en zaligheid inzetten voor de gezondheid, het welzijn en, ja toch ook, de zaligheid van de medemens.

Eurolac Flits! met label samenstelling, moedermelk, kunstvoeding, reclame. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.