Foto: in de bioscoop, wachtend tot de film begint: het bioscoop management zet het beste beentje voor om de bioscoopbezoekers aan te zetten tot gewenst gedrag.
Enkele van mijn trouwe lezers zitten met spanning te wachten op mijn verhaaltje van vandaag. Want ik had beloofd dat het over mijn ervaring van gisteravond zou gaan. Donderdag j.l. kondigde ik immers mijn bioscoopbezoek aan onder de titel ‘Gereserveerde plaatsen’. Het was de moeite waard. Zowel de regisseur met de hele crew, als alle acteurs zetten hun beste beentje voor, evenals de karakters in de film. Als kijkers werden we nu en dan volledig op ons verkeerde been gezet. Stel je voor: een hele bioscoop zaal, afgeladen vol met mensen die allemaal op hun verkeerde been staan. Welnu, ik kan u verzekeren, dat is en was een huiveringwekkend moment. De golf van opluchting toen we met zijn allen weer op ons goede been werden gezet was bijna fysiek merkbaar. Bijna, maar toch net niet, net zoals het mentale beschermingsschild van de hoofdrolspeelster.
Zonder nu voor hen die de film nog niet gezien hebben te veel te verraden, kan ik wel zeggen dat er, voor degenen die het verhaal waarop de film is gebaseerd al kennen, een volkomen onverwachte wending aan het verloop van de gebeurtenissen werd gegeven. De zaal was in shock. Complete, totale shock. Ongeloof. Afgrijzen. Alles wat we als toeschouwers dachten te weten werd omgekeerd, binnenstebuiten gehaald en op-zijn-kop in ons gezicht terug gesmeten. Zo volledig buiten je eigen comfort-zone op je verkeerde been geplaatst worden, is iets dat sommige vrouwen die net moeder zijn geworden ook kunnen ervaren. Vooral vrouwen die al eerder moeder werden, of zelfs al vaker moeder werden, die zich rekenen tot de ervaren moeders en door anderen ook zo worden gezien. Multimoeders zetten hun beste beentje voor, ze kennen hun rol, weten hun plaats tussen de decorstukken en verwachten de clou die aangeeft dat hun tekst aan de beurt is.
Maar die clou komt niet, of de coulissen zijn anders of de tegenspeler doet anders dan verwacht. En in plaats van met hun beste beentje voor te staan, worden ze ineens helemaal op het verkeerde been gezet. De schok van het onverwachte is voor een ervaren moeder des te groter. Een vrouw die voor het eerst moeder gaat worden weet niet echt wat ze kan verwachten, alles is nieuw en anders dan wat ze ook eerder heeft meegemaakt. Maar een vrouw die al eerder moeder werd en nog eens en misschien nog eens, denkt te kunnen weten wat er ongeveer zal gebeuren. Als dat niet gebeurt, of heel anders, of zelfs tegenovergesteld, dan is de klap groot. Zo’n moeder kan zich bedrogen voelen, te kijk gezet en onderuitgehaald.
Feit is, dat elk kind anders is dan elk ander kind. Moeder is niet meer dezelfde vrouw die ze bij vorige geboortes was. Elke nieuwe moeder-kind-combinatie is nieuw en uniek. Soms is alleen al het feit dat een moeder bij een volgend kind niet haar volledige en onverdeelde aandacht aan haar baby kan geven voldoende om haar op het verkeerde been te zetten. Of dit nieuwe kindje is anders geboren. Of dit kindje heeft anatomische variaties die het drinken anders maken. Of dit kindje heeft zo’n heel ander karakter. Of deze keer is moeder zo veel meer vermoeid van de bevalling of ze heeft nog veel pijn en ongemak.
Punten ter overweging voor multimoeders om op de been te blijven:
Enkele van mijn trouwe lezers zitten met spanning te wachten op mijn verhaaltje van vandaag. Want ik had beloofd dat het over mijn ervaring van gisteravond zou gaan. Donderdag j.l. kondigde ik immers mijn bioscoopbezoek aan onder de titel ‘Gereserveerde plaatsen’. Het was de moeite waard. Zowel de regisseur met de hele crew, als alle acteurs zetten hun beste beentje voor, evenals de karakters in de film. Als kijkers werden we nu en dan volledig op ons verkeerde been gezet. Stel je voor: een hele bioscoop zaal, afgeladen vol met mensen die allemaal op hun verkeerde been staan. Welnu, ik kan u verzekeren, dat is en was een huiveringwekkend moment. De golf van opluchting toen we met zijn allen weer op ons goede been werden gezet was bijna fysiek merkbaar. Bijna, maar toch net niet, net zoals het mentale beschermingsschild van de hoofdrolspeelster.
Zonder nu voor hen die de film nog niet gezien hebben te veel te verraden, kan ik wel zeggen dat er, voor degenen die het verhaal waarop de film is gebaseerd al kennen, een volkomen onverwachte wending aan het verloop van de gebeurtenissen werd gegeven. De zaal was in shock. Complete, totale shock. Ongeloof. Afgrijzen. Alles wat we als toeschouwers dachten te weten werd omgekeerd, binnenstebuiten gehaald en op-zijn-kop in ons gezicht terug gesmeten. Zo volledig buiten je eigen comfort-zone op je verkeerde been geplaatst worden, is iets dat sommige vrouwen die net moeder zijn geworden ook kunnen ervaren. Vooral vrouwen die al eerder moeder werden, of zelfs al vaker moeder werden, die zich rekenen tot de ervaren moeders en door anderen ook zo worden gezien. Multimoeders zetten hun beste beentje voor, ze kennen hun rol, weten hun plaats tussen de decorstukken en verwachten de clou die aangeeft dat hun tekst aan de beurt is.
Maar die clou komt niet, of de coulissen zijn anders of de tegenspeler doet anders dan verwacht. En in plaats van met hun beste beentje voor te staan, worden ze ineens helemaal op het verkeerde been gezet. De schok van het onverwachte is voor een ervaren moeder des te groter. Een vrouw die voor het eerst moeder gaat worden weet niet echt wat ze kan verwachten, alles is nieuw en anders dan wat ze ook eerder heeft meegemaakt. Maar een vrouw die al eerder moeder werd en nog eens en misschien nog eens, denkt te kunnen weten wat er ongeveer zal gebeuren. Als dat niet gebeurt, of heel anders, of zelfs tegenovergesteld, dan is de klap groot. Zo’n moeder kan zich bedrogen voelen, te kijk gezet en onderuitgehaald.
Feit is, dat elk kind anders is dan elk ander kind. Moeder is niet meer dezelfde vrouw die ze bij vorige geboortes was. Elke nieuwe moeder-kind-combinatie is nieuw en uniek. Soms is alleen al het feit dat een moeder bij een volgend kind niet haar volledige en onverdeelde aandacht aan haar baby kan geven voldoende om haar op het verkeerde been te zetten. Of dit nieuwe kindje is anders geboren. Of dit kindje heeft anatomische variaties die het drinken anders maken. Of dit kindje heeft zo’n heel ander karakter. Of deze keer is moeder zo veel meer vermoeid van de bevalling of ze heeft nog veel pijn en ongemak.
Punten ter overweging voor multimoeders om op de been te blijven:
- Elk nieuw kind is anders, elke keer dat je moeder wordt is anders. Doe gerust elke keer dat je opnieuw moeder wordt alsof het de eerste keer is. Voor de zorgverleners: Behandel elke nieuwe moeder als een ‘nieuwe’ moeder, ga er net van uit dat een multimoeder het klappen van de zweep kent en geen hulp en begeleiding nodig heeft.
- Je beste beentje van de vorige keer kan nu je verkeerde been blijken te zijn. Neem ook deze keer de tijd je kind te leren kennen, geef ook dit kind en je relatie met het kind binnen de rest van je gezin weer alle aandacht. Voor de zorgverlener: zorg voor zo veel mogelijk privé momenten voor het gezin, houd oudere kindjes niet weg, maar zorg er wel voor dat aan hun behoeften wordt voldaan terwijl moeder zich aan de nieuwe baby wijdt. Bedenk dat dit kind niet alleen band moet opbouwen met zijn moeder, maar een gehechte plaats binnen het gezin moet krijgen.
- Houdingen, handgrepen en routines die de vorige keer goed werkten, kunnen nu averechts werken. Bedenk dat de laatste keer dat je een kind aan de borst had, dit kind al ouder was, een dreumes of peuter of kleuter al misschien. Die drinkt anders dan een pasgeboren kindje. Geef jezelf en elkaar de kans samen een nieuwe, heel eigen choreografie uit te vinden. Voor de zorgverlener: elke moeder-kindcombi is anders. Verwacht niet dat de paar standaard handgrepen, houdingen en routines die je geleerd hebt bij elk koppel evengoed werken. Wees open en creatief.
- Liefde. Tijd. Aandacht. Samenzijn.
Toegift:
Moeders moeten snel weer op de been zijn, niet met het verkeerde been uit het kraambed stappen en op de been blijven ook als de omstandigheden proberen ze een beentje te lichten. Ook al lijken de omstandigheden de moeder tegen het zere been te schoppen en een blok aan haar been te zijn, ze hebben in feite geen been om op te staan en zullen geen been aan de grond krijgen als moeder haar been stijf houdt. Als ze haar hakken in het zand zet, met het beste beentje voor, moeten de problemen op hun hielen keren. Als een moeder op haar achterste benen gaat staan, zullen de problemen pap in de benen krijgen en de benen nemen.
