Foto: Meryl Streep als Jane, ingewikkeld in bed met Alec Baldwin als Jake in It’s complicated
De zorg voor een baby is ingewikkeld. Een kind op zich is al ingewikkeld. Verreweg het grootste probleem is dat een kind zo ingewikkeld is dat ouders hem niet makkelijk begrijpen. Ouders hebben bepaalde verwachtingen, kinderen hebben bepaalde verwachtingen. Niets mis mee, ware het niet dat die verwachtingen niet met elkaar overeen komen. Door de eeuwen en culturen heen hebben ouders getracht oplossingen te vinden voor de gevolgen van de botsende verwachtingen, met name het huilen door de baby. Een huilende baby kan ouders tot het uiterste drijven van pure ellende, irritatie en oververmoeidheid. En een kat in het nauw maakt rare sprongen en dus komen ouders, of ook hele culturen, soms tot extreme oplossingen. Men heeft ontdekt dat een kind te immobiliseren door het in te wikkelen ervoor zorgt dat het stopt met huilen en gaat slapen. Langer en dieper slapen dan zonder ingewikkeld te zijn. In verschillende culturen wordt en werd dit op heel verschillende manieren gedaan, met enkel lappen en doeken in een enkele of in vele lagen, of ook met behulp van houten of rieten frames. In de praktijk werkt het: kind stopt met huilen, ouders stoppen met gek worden en het risico van kindermishandeling, en mogelijk sterfte daardoor, daalt sterk. Dat is goed, vooral dat laatste. Wanneer je echter vanuit het kind gaat kijken met de ogen van een psycholoog of pedagoog kan de uitkomst er minder rooskleurig uitzien. Zelfs medisch gezien kunnen er ongewenste bij-effecten zijn, vooral bij onjuiste technieken. (Te dik inbakeren kan tot warmtestuwing leiden, evenals inbakeren in een warme omgeving, na inenting of bij ziekte; strak en volledig gestrekt inbakeren kan leiden tot afwijkingen in de heupontwikkeling; systematisch ingebakerde kinderen hebben een verhoogd risico van ziekten aan de luchtwegen.) Het oppervlakkig waargenomen effect van stoppen met huilen en gaan slapen kan volgens psychologen ook betekenen dat het kind zich afsluit en in de stand-by modus gaat. Dit kan een hapering in de ontwikkeling veroorzaken of een ontwikkeling in een minder gewenste richting. Op huilen reageren met inwikkelen en immobiliseren is het negeren van de vraag van het kind. Het geeft dus de boodschap dat zijn communicatiemethoden ineffectief zijn en dat vragen om hulp van je ouders vrij weinig zin heeft. Het huilen van een baby betekent namelijk niet dat hij ingewikkeld wil worden, maar dat hij menselijke aandacht en nabijheid nodig heeft. In culturen waar mensen een andere route gekozen hebben, hun baby’s altijd bij zich dragen en samen slapen, huilen kinderen uiteraard ook wel, maar minder vaak en vooral minder lang en vrijwel nooit ontroostbaar. Huilende baby’s zijn een ingewikkeld probleem, maar het helpt niet om het ingewikkelder te maken door ze in te wikkelen.
Mohrbacher N: Rethinking Swaddling. International Journal of Childbirth Education, 2010, 25(3):7-10 beschikbaar online
Peggy O'Mara: A Quiet Place - Swaddling: A Second Look. Verschenen online 09-11-2011
De zorg voor een baby is ingewikkeld. Een kind op zich is al ingewikkeld. Verreweg het grootste probleem is dat een kind zo ingewikkeld is dat ouders hem niet makkelijk begrijpen. Ouders hebben bepaalde verwachtingen, kinderen hebben bepaalde verwachtingen. Niets mis mee, ware het niet dat die verwachtingen niet met elkaar overeen komen. Door de eeuwen en culturen heen hebben ouders getracht oplossingen te vinden voor de gevolgen van de botsende verwachtingen, met name het huilen door de baby. Een huilende baby kan ouders tot het uiterste drijven van pure ellende, irritatie en oververmoeidheid. En een kat in het nauw maakt rare sprongen en dus komen ouders, of ook hele culturen, soms tot extreme oplossingen. Men heeft ontdekt dat een kind te immobiliseren door het in te wikkelen ervoor zorgt dat het stopt met huilen en gaat slapen. Langer en dieper slapen dan zonder ingewikkeld te zijn. In verschillende culturen wordt en werd dit op heel verschillende manieren gedaan, met enkel lappen en doeken in een enkele of in vele lagen, of ook met behulp van houten of rieten frames. In de praktijk werkt het: kind stopt met huilen, ouders stoppen met gek worden en het risico van kindermishandeling, en mogelijk sterfte daardoor, daalt sterk. Dat is goed, vooral dat laatste. Wanneer je echter vanuit het kind gaat kijken met de ogen van een psycholoog of pedagoog kan de uitkomst er minder rooskleurig uitzien. Zelfs medisch gezien kunnen er ongewenste bij-effecten zijn, vooral bij onjuiste technieken. (Te dik inbakeren kan tot warmtestuwing leiden, evenals inbakeren in een warme omgeving, na inenting of bij ziekte; strak en volledig gestrekt inbakeren kan leiden tot afwijkingen in de heupontwikkeling; systematisch ingebakerde kinderen hebben een verhoogd risico van ziekten aan de luchtwegen.) Het oppervlakkig waargenomen effect van stoppen met huilen en gaan slapen kan volgens psychologen ook betekenen dat het kind zich afsluit en in de stand-by modus gaat. Dit kan een hapering in de ontwikkeling veroorzaken of een ontwikkeling in een minder gewenste richting. Op huilen reageren met inwikkelen en immobiliseren is het negeren van de vraag van het kind. Het geeft dus de boodschap dat zijn communicatiemethoden ineffectief zijn en dat vragen om hulp van je ouders vrij weinig zin heeft. Het huilen van een baby betekent namelijk niet dat hij ingewikkeld wil worden, maar dat hij menselijke aandacht en nabijheid nodig heeft. In culturen waar mensen een andere route gekozen hebben, hun baby’s altijd bij zich dragen en samen slapen, huilen kinderen uiteraard ook wel, maar minder vaak en vooral minder lang en vrijwel nooit ontroostbaar. Huilende baby’s zijn een ingewikkeld probleem, maar het helpt niet om het ingewikkelder te maken door ze in te wikkelen.
Mohrbacher N: Rethinking Swaddling. International Journal of Childbirth Education, 2010, 25(3):7-10 beschikbaar online
Peggy O'Mara: A Quiet Place - Swaddling: A Second Look. Verschenen online 09-11-2011
