Foto: Xavier Samuel als Riley in Twilight Saga: Eclipse. Riley is de schijnbare leider van een groep, terwijl hij de volger is van een geheime leider.
Ik ben vrij actief op Twitter. Na een initiële aarzeling en een valse start, waarbij ik even binnen keek en gelijk gillend wegrende, is het toch nog goed gekomen. Ik probeer het aantal accounts dat ik volg beperkt te houden, want mens, mens, wat een tijd gaat daarin zitten. Veel volgers heb ik natuurlijk wel graag. Ik verbeeld me namelijk dat wat ik te zeggen heb voor veel mensen interessant en mogelijk belangrijk is. Op dit moment zijn ruim 500 mensen het daarmee eens. Maakt dat mij tot een leider? Tot nu toe lijkt het mij vooral preken voor eigen parochie, want ik wordt vooral gevolgd door mensen die het al met mij eens zijn.
Nu ben ik vrij open in wat mijn denkbeelden en idealen zijn. Anderen, met misschien meer verborgen agenda’s, zullen zich wellicht niet zo duidelijk als leider willen presenteren, maar hun boodschap op minder open manieren de wereld insturen. Ze laten hun praatje door anderen vertellen. Soms weten die anderen dat ze dat doen, die doen dat voor hun vak, bijvoorbeeld reclamemakers. Anderen doen het zonder het te beseffen. Ze laten zich de praatjes in hun oor fluisteren, terwijl ze denken dat ze ergens anders naar luisteren. Bijvoorbeeld over producten waarvan ze zelf nooit hadden bedacht dat ze die nodig hadden, maar waarover ze de wereld vervolgens enthousiast kond doen. Ze worden gevolgd door anderen, aangestoken door het enthousiasme en lijken daarmee leiders te zijn. Niemand, misschien zij zelf ook niet eens, lijkt in de gaten te hebben dat zij eigenlijk volgers zijn. Ik blijf liever een leider, zij het dan van een wellicht kleine groep volgers, maar op eigen merites, dan een volger vermomd als leider, een soort schaap in wolfskleren. Of zo.
Ik ben vrij actief op Twitter. Na een initiële aarzeling en een valse start, waarbij ik even binnen keek en gelijk gillend wegrende, is het toch nog goed gekomen. Ik probeer het aantal accounts dat ik volg beperkt te houden, want mens, mens, wat een tijd gaat daarin zitten. Veel volgers heb ik natuurlijk wel graag. Ik verbeeld me namelijk dat wat ik te zeggen heb voor veel mensen interessant en mogelijk belangrijk is. Op dit moment zijn ruim 500 mensen het daarmee eens. Maakt dat mij tot een leider? Tot nu toe lijkt het mij vooral preken voor eigen parochie, want ik wordt vooral gevolgd door mensen die het al met mij eens zijn.
Nu ben ik vrij open in wat mijn denkbeelden en idealen zijn. Anderen, met misschien meer verborgen agenda’s, zullen zich wellicht niet zo duidelijk als leider willen presenteren, maar hun boodschap op minder open manieren de wereld insturen. Ze laten hun praatje door anderen vertellen. Soms weten die anderen dat ze dat doen, die doen dat voor hun vak, bijvoorbeeld reclamemakers. Anderen doen het zonder het te beseffen. Ze laten zich de praatjes in hun oor fluisteren, terwijl ze denken dat ze ergens anders naar luisteren. Bijvoorbeeld over producten waarvan ze zelf nooit hadden bedacht dat ze die nodig hadden, maar waarover ze de wereld vervolgens enthousiast kond doen. Ze worden gevolgd door anderen, aangestoken door het enthousiasme en lijken daarmee leiders te zijn. Niemand, misschien zij zelf ook niet eens, lijkt in de gaten te hebben dat zij eigenlijk volgers zijn. Ik blijf liever een leider, zij het dan van een wellicht kleine groep volgers, maar op eigen merites, dan een volger vermomd als leider, een soort schaap in wolfskleren. Of zo.
