(foto: Dakota Fanning als Jane in Eclipse, voor een moeilijke keuze: het profijtelijkste of het juiste?)
Het leven bestaat voor een belangrijk deel uit keuzes maken. De meeste keuzes die worden gemaakt gaan alleen de kiezer zelf aan. Bij ouders ligt dat anders. Zij maken keuzes die invloed hebben op hun kind. Ouders kiezen voor hun kinderen over de manier waarop ze verwacht worden, geboren worden, verzorgd, opgevoed en gevoed worden. Dat kiezen voor een ander is een grote verantwoordelijkheid. Als het een foute keuze is, kan dat het welzijn, de gezondheid of soms zelfs het leven van het kind in gevaar brengen. Overheden en zorgverleners helpen ouders bij het maken van gezonde en veilige keuzes door het geven van richtlijnen en adviezen. Voor zover mogelijk worden die richtlijnen en adviezen gebaseerd op deugdelijk wetenschappelijk onderzoek. Soms kunnen er stevige campagnes worden gevoerd om de voorkeurskeuzes te promoten. Moeite noch middelen worden geschuwd om de boodschap over te brengen. Inwerken op het makkelijk te activeren schuldgevoel van ouders is een geliefd middel. ‘’Als je niet je kind ’s morgens dood in bed wilt vinden, leg het dan zus en zo te slapen en doe dit en dat absoluut niet.’’ Een krasse boodschap die ouders inderdaad de schrik op het lijf jaagt en ervoor zorgt dat het overgrote deel van de ouders het niet in hun hoofd haalt om die adviezen niet te volgen. Het wetenschappelijke bewijs voor een aantal van die adviezen is op zijn best enigszins wankel te noemen. Aan de andere kant zijn er keuzes die gemaakt kunnen worden, die een minstens even goede, maar vaak betere bewijsgrond hebben, waarvoor geen (dure) dingen hoeven te worden aangeschaft en die voor het overgrote deel van de ouders, al dan niet met extra steun en begeleiding, goed haalbaar zijn, die niet zo sterk worden aanbevolen. Want wat nu als de ouders die niet die keuze maken (omdat ze dat niet willen of denken niet te kunnen, of omdat ze onvoldoende goede informatie hebben) nu eens een schuldgevoel gaan krijgen? Kunnen we dat die tere ouder-zieltjes wel aandoen? Kiezen we als overheden en zorgverleners nu de kool of de geit? De sterke met geld te besteden of de zwakke zonder stem? Keuzes, keuzes, …; beslissingen, beslissingen.
Het leven bestaat voor een belangrijk deel uit keuzes maken. De meeste keuzes die worden gemaakt gaan alleen de kiezer zelf aan. Bij ouders ligt dat anders. Zij maken keuzes die invloed hebben op hun kind. Ouders kiezen voor hun kinderen over de manier waarop ze verwacht worden, geboren worden, verzorgd, opgevoed en gevoed worden. Dat kiezen voor een ander is een grote verantwoordelijkheid. Als het een foute keuze is, kan dat het welzijn, de gezondheid of soms zelfs het leven van het kind in gevaar brengen. Overheden en zorgverleners helpen ouders bij het maken van gezonde en veilige keuzes door het geven van richtlijnen en adviezen. Voor zover mogelijk worden die richtlijnen en adviezen gebaseerd op deugdelijk wetenschappelijk onderzoek. Soms kunnen er stevige campagnes worden gevoerd om de voorkeurskeuzes te promoten. Moeite noch middelen worden geschuwd om de boodschap over te brengen. Inwerken op het makkelijk te activeren schuldgevoel van ouders is een geliefd middel. ‘’Als je niet je kind ’s morgens dood in bed wilt vinden, leg het dan zus en zo te slapen en doe dit en dat absoluut niet.’’ Een krasse boodschap die ouders inderdaad de schrik op het lijf jaagt en ervoor zorgt dat het overgrote deel van de ouders het niet in hun hoofd haalt om die adviezen niet te volgen. Het wetenschappelijke bewijs voor een aantal van die adviezen is op zijn best enigszins wankel te noemen. Aan de andere kant zijn er keuzes die gemaakt kunnen worden, die een minstens even goede, maar vaak betere bewijsgrond hebben, waarvoor geen (dure) dingen hoeven te worden aangeschaft en die voor het overgrote deel van de ouders, al dan niet met extra steun en begeleiding, goed haalbaar zijn, die niet zo sterk worden aanbevolen. Want wat nu als de ouders die niet die keuze maken (omdat ze dat niet willen of denken niet te kunnen, of omdat ze onvoldoende goede informatie hebben) nu eens een schuldgevoel gaan krijgen? Kunnen we dat die tere ouder-zieltjes wel aandoen? Kiezen we als overheden en zorgverleners nu de kool of de geit? De sterke met geld te besteden of de zwakke zonder stem? Keuzes, keuzes, …; beslissingen, beslissingen.
