Omdat ik naast het schrijven over moeders, kinderen en borstvoeding ok aspiraties heb om fictie te schrijven, lees ik naast blogs over moeders, kinderen en borstvoeding ook graag over schrijvers. Zo viel mijn ook op een gastblog van schrijfster Katie Salidas (auteur van volwassen vampiers en ander nachtelijk gespuis romans) Ze beschrijft hoe ze het schrijfsterschap combineert met het moederschap. Ze geeft een heel treffende beschrijving van een dag in het leven van een moeder van een schoolgaand kind en een kleine baby. De dag is opgedeeld in brokjes van halve uren, met voeden, spelen en snelle dutjes van de baby. Haar conclusie ‘’ It’s so funny how quickly the day disappears when a cute little baby occupies your day. That little smile and those squeaky giggles are worth getting behind on your work and enduring the sleepless nights.’’ zal veel moeder’s herkennend doen glimlachen. Haar overzicht van een normale dag deed mij onmiddellijk denken aan het verschijnsel timelapse. Dat is een filmtechniek waarbij een langzaam proces versneld wordt afgedraaid, gecomprimeerd tot een kort, vloeiend proces. Leven met een baby kan voor moeders een timelapse ervaring lijken. Vanaf dat je je ogen opent (in reactie op het wakker worden van de baby waarschijnlijk) in de zeer vroege ochtend totdat je ze (samen met die van de baby) laat in de avond weer sluit word je meegenomen in een ononderbroken stroom van kleine gebeurtenissen waarvan je doodmoe wordt. Als het dan avond is en je afgewerkt in de bank hangt heb je geen idee waar je zo moe van bent, want er is geen afgemaakt stuk werk uit je handen gekomen. Maar is dat wel zo? Afgemeten aan de manier waarop werk en waarde in onze maatschappij worden gemeten misschien wel. Maar anders bekeken heb je als moeder in zo’n timelapse dag wel degelijk hard gewerkt. Je hebt gebouwd aan de toekomst. Je hebt je baby gevoed. Zijn maag gevoed met de voeding die speciaal voor hem op maat is gemaakt. Met alles wat hij nodig heeft om zijn lichaam te laten groeien op precies die manier die daarvoor ontworpen is. Je hebt zijn brein gevoed met diezelfde melk en met je stimulerende nabijheid. En je hebt zijn ziel gevoed. En nu begeef ik me wellicht voor sommige lezers op glad ijs. Maar weest gerust, dit wordt geen vaag-zwevende preek. Met ziel bedoel ik dat deel van een mens dat niet fysiek aan te wijzen is, maar wat als het Ik, het Zelf wordt ervaren. Dat is wat die timelapsedagen met de baby voeden. Het Ik van het kind. Voeden, slapen, spelen op verzoek is voedsel voor de ziel. Het leert een kind dat het geliefd en gewenst is en waard om in de nabijheid te zijn. Het leert een kind dat hij het waard is om op zijn vraag antwoord te krijgen. Het leert een kind respect door respect te krijgen. Het vult een kind met liefde die hij later zelf kan schenken. Borstvoeding helpt moeders om dit belangrijke werk te doen door het hoog houden van hormoonspiegels die maken dat moeders dit graag willen doen. Moeders die kunstvoeding geven moeten daar harder voor werken en zullen waarschijnlijk nog vermoeider zijn en ze krijgen niet de endorfinen als beloning voor hun inspanningen. Ze krijgen wel, net als moeders die borstvoeding geven, de eeuwigdurende dank en liefde van hun kind ervoor terug. Als je je dat bedenkt aan het einde van weer een timelapsedag lijkt het toch minder dat je nergens aan teo gekomen bent.
Tip voor moeders die dit allemaal leuk en aardig vinden maar toch ook nog iets anders gedaan willen krijgen behalve een gelukkig mens groot brengen: draag je kind. Koop een goede draagdoek, laat je goed uitleggen hoe het werkt en doe je ding terwijl je kind dicht bij je is. En een tip voor moeders die alle slaap uit een nacht willen halen die er inzit: slaap met je kind. Veilig samen slapen is een levensredder voor moeders.
Salidas K: Managing writing, marketing, & blogging with a new baby in the house. Op het weblog Murder, Suspense & Musings, 6 mei 2012
Eurolac Flits met label dragen, samen slapen, hechting