Foto: Matt Damon als Mark Whitacre is in The Informant! (2009) een FBI informant die denkt dat hij een echte undercoveragent is.
Deze dagen ben ik hier eigenlijk een beetje undercover. Eigenlijk ben ik er namelijk niet. Ik had vakantie, weet je wel. De winkel en de praktijk zijn dicht en ik ben niet bereikbaar voor telefoontjes en email. Achter de schermen en in mijn vermomming als vakantievierder ben ik wel degelijk druk bezig met de afronding van het oude en de opstart van het nieuwe jaar. En ik moet nog een paar cadeautjes opsturen voor de winnaars van de 1000-jubileum prijsvraag. Ik gooi dus een virtueel doekje over mijn hoofd en hoop dat niemand mij opmerkt. Af en toe kijk ik er even onderuit, zoals nu, om u, lieve lezer, een berichtje te sturen. Maar eigenlijk ben ik er dus niet.
Zo’n doekje is uiteraard zinloos, zeker wanneer ik er zo de nadruk op leg. Dat is ook altijd precies wat ik denk als ik weer zo’n ding zie waarvan het de bedoeling is dat een voedende moeder het over het hoofd van haar aan haar borst drinkende kind werpt. Vaak bedrukt met allerlei opvallende prints, soms met een baleinen frame erin om een luchtgat, excuseer: kijkgat open te laten, heeft het op mij ongeveer dezelfde uitwerking als een grote neonpijl boven moeder en kind. Hier gebeurt iets heel spannends, want het wordt verborgen. Dingen die worden verborgen oefenen een onweerstaanbare nieuwsgierigheid uit op de meeste mensen.
Over het algemeen bevordert zo bedekt voeden niet eens de tolerantie aangaande borstvoeding op openbare plaatsen. Het bevestigt namelijk alleen het idee dat borstvoeding iets is dat verborgen hoort te worden. Dat, als je dan al zo nodig dát moet gaan zitten doen in beschaafd gezelschap, je je dan tenminste onder een schaamlap moet verbergen. Zoals je een servet voor je gezicht houdt als je iets tussen je tanden uit moet peuteren. Wat mensen op borstvoeding tegen hebben is niet zo zeer het zien van een stukje blote borst, zelfs niet van het zien van een tepel. Die zie je namelijk zonder dat je er om vraagt en meestal zonder dat je er commentaar op geeft meermaals per dag. Televisie, internet, krant, tijdschrift, billboards, noem het maar op: overal zijn delen van borsten en gehele blote borsten te zien, te pas en vooral te onpas.
Nee, het is het feit dat er aan die borst een kind vastzit. Dat die tepel in de mond van een kind zit. Niet dat je die tepel ziet zitten in die mond, welnee, meestal zie je helemaal niets, behalve een stukje wanghuid en een stukje borsthuid. Het is het wéten dat die tepel in die mond zit en de dirty mind die daar een seksuele actie van maakt. Zo’n schaamlap over het geheel heen is als de sluiers en veren van een exotische danseres. Daar zit iets spannends onder. Dat is iets waar je dirty little secrets bij verwacht of bedenkt. De vuiligheid ligt volledig en totaal bij de aanschouwer.
Ik wens moeders een 2014 waarin zij niet undercover hoeven te gaan of het gevoel hebben te moeten gaan. Ik wens moeders een jaar waarin de mensen die vieze dingen denken als zij haar met haar kind aan de borst zien, beschaamd de ogen afwenden en een virtuele doek over hun eigen hoofd gooien. Een jaar waarin zij vriendelijk worden toegeknikt door hen die alleen zien wat er te zien is: een kind bij zijn moeder.