Vandaag ben ik op de kop af 31 jaar moeder. Ik lag in het ziekenhuis na hechting onder narcose met 10 dagen platte bedrust in het vooruitzicht. Mijn buurvrouw was een Schotse en elke 3-4 uur werden onze baby’s gebracht en lagen wij samen gezellig met kromme tenen van ellende te voeden. Haar taalprobleem en mijn ingetrokken tepels en immobiliteit maakten het allemaal niet makkelijker en de verpleging vond dat gedoe met die borsten eerlijk gezegd knap lastig. Op de nachtkastjes stond prominent een grote spuitbus alcoholhoudend ontsmettingsmiddel om de tepels te desinfecteren en bij mij een afgeknipte flessenspeen bij wijze van tepelhoedje voor op de ingetrokken tepel. Nou daar trapte mijn mooie dame niet in: die rare rubber borst sloeg ze consequent over, ze deed het wel met die andere. Eenmaal thuis ging ik snel over naar voeden op verzoek, maar ik bleef geobsedeerd met ritme en noteerde nauwkeurig op halve-centimeter ruitjespapier de tijden van eten, slapen en huilen. Na eerst gedacht te hebben dat er geen staat op te maken viel begon ik toch patronen te zien: mijn op de 24ste geboren dochter bleek er een 25-uurs ritme op na te houden. Wat een opluchting: toch een kind met regelmaat, zij het dan een afwijkende regelmaat. Overigens veranderde het ritme precies elke keer dat ik er aan gewend begon te raken. Never a dull moment als verse moeder van een dochter met karakter. De ingetrokken tepel was geen probleem meer en wonder boven wonder kwam in die borst de productie alsnog gewoon op gang.
Tien jaar later werd mijn vijfde kind geboren. In het ziekenhuis omdat hij zijn vruchtwater had bevuild. Een welgeschapen zoon van een zeer ruime viereneenhalve kilo en een gebroken sleutelbeen (hoewel we daar pas een week later achter kwamen). Na een korte kennismaking weg naar de neonatologie voor uitzuigen en onderzoek. en suikerwater omdat hij zo zwaar was. Na de toediening van het suikerwater bleven de glucose waarden laag, maar inmiddels had ik hem bij me gekregen en liet ik hem niet meer gaan. De volgende vier uur alg hij bovenop me en oefende zijn drinkvaardigheden met frequente afwisseling links en recht tot in de finesses. Toen ik bij de intake had gezegd dat ik mijn kindje direct bij me wilde en wilde voeden werd me dat met een toegeeflijk lachje toegestaan, vergezeld van de opmerking dat dat best gezellig was, maar, ja, voor de voeding hoeft het nog niet, want die is er toch nog niet. Nou, die voeding was er toch kennelijk wel, want in die vier uur marathon warende glucose spiegels tot normaal gestegen. Daar had mijn flinke zoon toch even liggen bewijzen wat ik toen helemaal nog niet wist: lage bloedsuikers direct postpartum zijn normaal, hoog geboortegewicht is geen reden tot routinematig prikken en bijvoeden en huidcontact samen met frequent voeden zorgen voor goede suikerwaarden en temperatuurbehoud.
Tijdens de zwangerschap en babytijd van deze zoon studeerde voor en af als lactatiekundige. Dit jaar vier ik mijn 20ste verjaardag als lactatiekundige. Is er in die tijd veel veranderd en verbeterd? Gaat mijn vak overbodig worden? Helaas voor de moeders en kinderen (maar gelukkig voor mijn arbeidsvoorziening) is er niet erg veel veranderd. De desinfectie van de tepels is gelukkig verdwenen, net als de afgeknipte spenen. De tepelhoedjes zijn er nog wel en worden nog te vaak onnodig en verkeerd gebruikt. Ritme en regelmaat in de vorm van vastgestelde roosters van bezigheden en voeden op schema of in elk geval met restricties in frequentie en minima voor duur per voeding, zijn opnieuw in opkomst. Op naar de volgende 31 jaar dus maar.
Van Veldhuizen-Staas CGA: Hypoglycemie en borstvoeding. Op Eurolac.net, met literatuurlijst
In dubio abstine Eurolac Flits
Eurolac Flits met label huidcontact, tepelhoedje