Ik mag graag eens een spelletje spelen. Vroeger, in het pre-computer en -internet tijdperk, legde ik graag een kaartje. Patience meestal. Niet dat ik zo geduldig ben, maar omdat je dat alleen kan doen en dus niet opzoek hoefde te gaan naar een mede- of tegenspeler. Nu speel ik graag een online spelletje. Soms patience-achtige, soms vier-op-een-rij-variaties. Die speel je wel niet alleen, maar je hoeft evengoed niet op een medespeler te wachten. Dat doet de computer wel, die onthoudt wat ik speelde en zoekt daar later een tegenstander bij zodra iemand anders ergens op de wereld besluit ook een spelletje te willen spelen. een nadeel van op de computer spelen is dat je niet kan vals spelen. En dus komt je spelletje vaak niet uit. Of is dat juist een voordeel, die ingebouwde valsspeelbeveiliging?
Bij een kaartspelletje dat je in je eentje speelt is vals spelen alleen maar jezelf voor de gek houden natuurlijk. Je hebt er uiteindelijk alleen jezelf mee en schaadt geen ander. Spelregels in alle andere situaties waar meer dan één mens betrokken is zijn wel bedoeld om gerespecteerd te worden. In alle diersoorten zie je dat het fout gaat op het moment dat een individu zich niet aan de regels van het spel houdt. Of als individuen van verschillende soorten elkaars spelregels niet kennen. Wel eens een kat en een hond gezien die beide met hun staart naar elkaar zwaaien?
Nee, in het intermenselijk verkeer is het maar beter je wel aan de spelregels te houden. Het voorkomt op zijn minst misverstand van het staart-zwaaien soort. In de meer serieuze omstandigheden kan het levens redden. Zo hebben we een serie spelregels die ons beletten elkaar kwaad te doen, te doden en op te eten. Opeten van andere mensen is heus een slecht idee: het maakt de op te eten persoon op zijn minst kapot, maar ook de eter kan er ernstig ziek van worden en er uiteindelijk aan doodgaan. Soort van gekkekoeienziekte krijg je ervan, net als koeien die gemalen soortgenoten in hun voer krijgen. Het levert wel spannende verhalen en films op. Dat dan weer wel.
Mijn spelregels in verband met bloggen zijn onder andere dat ik elke dag, of zo dicht daarbij als mogelijk is, een blog schrijf over borstvoeding of op zijn minst over opvoeding en als dat niet lukt over intermenselijke interacties. Dit blog is mijn spel, met mijn spelregels, dat moge duidelijk zijn. Ik heb gelijk in die spelregels al achterdeurtjes voor toegestaan vals spelen in gebouwd. Want dat bloggen elke dag, da tis wel eens moeilijk. Andere verplichtingen, waar andere mensen bij betrokken zijn laten minder ruimte voor het verbreden van de spelregels in mijn voordeel. Ook het schrijven over borstvoeding elke dag weer lukt niet altijd. Soms dringen andere inspiraties zich met meer geweld op of is er iets in de actualiteit of de waan van de dag iets dat schreeuwt om een stukje. En soms zit ik echt in de vroege ochtend klaar met een idee voor een stukje over borstvoeding, heel serieus en to-the-point, maar dan blijkt er ineens een ander verhaal te zijn dat vertelt wil worden. Dan lijkt mijn toetsenbord wel een Ouija bord dat zijn eigen gang gaat en mijn vingers leidt.
En soms, lieve lezer, lap ik alles aan mijn laars, inclusief mijn eigen spelregels en schrijf een keer helemaal niet. Of een onzinverhaal. Zoals vandaag. Want, mijn wijze moeder zei al: ‘’ Jede Konsequenz führt zum Teufel‘‘, zelfs je consequent aan alle spelregels houden. Zelfs die van je zelf. De enige spelregel die wat mij betreft zeer consequent moet worden aangehouden is die om andere mensen geen kwaad te doen, ze niet te doden en ze zeker niet op te eten. Dat zijn er dus drie. Hoe inconsequent.