Macht corrumpeert, dat zagen we al bij de oude Romeinen. Soms corrumpeert ook de hang naar macht. Sommige mensen doen vreemde dingen om macht te kunnen krijgen. Een bekende manier is om de mensen waarover je macht wilt hebben onderling te verdelen en tegen elkaar op te zetten. Ook dat wisten de Romeinen al als geen ander. Een verfijndere manier is het om van de twee groepen die je tegen elkaar wilt opzetten de ene groep wijs te maken dat ze ietsjes beter zijn dan de andere groep. Met andere woorden, die ene groep boor je maar een beetje de grond in en laat hem helpen die andere stevig aan te stampen. Dat is ongeveer wat in de Verenigde Staten aan de gang is bij de christelijke ultraconservatieven. Wat mij betreft zijn deze ultraconservatieven een groter gevaar voor de wereld dan de moslimextremisten. Want ze vreten een maatschappij van binnenuit weg en ze doen dit zo gehaaid dat een flink deel van hun vrouwelijke slachtoffers in een soort Stockholmsyndroom-achtige aanhankelijkheid de hand likt die hen slaat. En vanwege de machtige plaats die de USA in de wereld inneemt is dat niet alleen een bedreiging voor de Amerikaanse samenleving, maar voor ons net zo goed.
Ook in Nederland woedt de verkiezingsstrijd hevig. Sommige partijen gaan, van oudsher, als windhaantjes in de rondte en lijken maar 1 liedje te kennen: ‘’Zo de wind waait, waait mijn rokje.’’ Andere politici weten met verve telkens andere schuldigen te vinden die als zondebok kunnen worden neergezet; zijn het niet de allochtone binnenlanders, dan zijn het wel de Europese Brusselaars. Veel partijen berijden elk hun eigen stokpaardjes en zijn zich schijnbaar absoluut niet bewust van andere, vaak meer prangende problemen in de samenleving. In veel partijprogramma’s wordt het ene gat met het andere gedicht. Waar de ene partij vindt dat alleen bezuinigen geld kan opleveren, vindt de andere dat je juist moet zorgen dat geld kan rollen om meer te worden.
Onderwijs als investering in de toekomst en de zorg voor de zieken en zwakken in de samenleving (het eerste teken en de ultieme maat van beschaving) komt er in veel programma’s bekaaid van af. Goed onderwijs, bereikbaar onderwijs voor alle kinderen en volwassenen in een samenleving is de poort naar het volle potentieel van een samenleving. Zeker voor kinderen en adolescenten is onderwijs van essentieel belang en een drempelloze beschikbaarheid zou voor ieder opgroeiend mens een grondrecht moeten zijn. Niet alleen basisonderwijs en voortgezet of middelbaar onderwijs, maar ook alle vormen beroepsonderwijs en wetenschappelijk onderwijs. De vorm en inhoud van het onderwijs zou moeten worden bepaald door de belanghebbenden (opgroeiende mensen en hun ouders) en door onderwijsdeskundigen. Er mogen ook best kwaliteitseisen worden gesteld door de overheid, maar niet aangaande inhoud van het onderwijs en de didaktiek. (Als een persoonlijk terzijde: de overheid zou mijn volledige en met liefde gegeven steun hebben voor een verbod op studentenverenigingen of op zijn minst op de ontgroeningsrituelen en de kennelijk onverbrekelijk inbegrepen alcoholconsumptie.)
Ook over de zorg heb ik zo mijn ideeën. De zorg voor zwakke en zieke leden van een sociale structuur is bepalend voor de mate van beschaving van zo’n samenleving. Die zorg is in een werkelijk beschaafde samenleving een grondrecht dat niet afhankelijk mag zijn van liefdadigheid en persoonlijke naastenliefde. De zwakke medemens (de heel jonge en de heel oude, de zieke en de gekwetste, die met aangeboren en die met verkregen gebreken) heeft recht op onvoorwaardelijke zorg zo veel, zo vaak en zo lang als nodig is. De gezonde en sterke medemens heeft eenzelfde recht op zorg ter voorkoming van ziekte en gebrekkigheid. Binnen mijn eigen vakgebied is dat de zorg voor borstvoeding en de opvoeding van het jonge kind: zorg voor de zwakke en preventieve zorg voor de sterke. En scholing voor de zorger. Zorg voor ons leefmilieu valt mijns inziens ook onder de noemer zorg en onder de noemer onderwijs en opvoeding.
Ik ga geen stemadvies geven en ook niet vertellen waar mijn stem heen gaat. Ik kan u wel verklappen dat partijen die voor bovenstaande punten van onderwijs en zorg staan niet te vinden zijn bij hen die van oudsher ter rechterzijde of in het midden van de kamer te vinden zijn, noch bij hen met een prominente C in hun naam. En al helemaal niet onder hen die de economie de belangrijkste factor vinden in de politieke keuzes. Economie als speerpunt corrumpeert: de macht van geld overschreeuwt het recht van mensen. Geld, beter gezegd de hang naar geld en het vertalen van alles in de samenleving naar geld en financiële waarde, corrumpeert. Caligula kwam ook op in een tijdperk van financiële crises.
Kieshulp voor borstvoeding-zorg http://www.kiezenvoorborstvoeding.nl/
Wat kun je kiezen, doe een test: welke partij past bij mij, stemwijzer, kieswijzer, kieskompas, de groene kieswijzer,
De Pous I: Wetenschappers waarschuwen voor gebruik kieswijzer als stemhulp. De Volkskrant (online) 05/09/12, 08:12
Eurolac Flits! met label kennis, keuze, kiezen, onderwijs.