Foto: P!nk spreekt de stem in van Gloria in Happy Feet 2 (2011)
Aflevering 999 van dit blog, een feestje waard. Mijn oproep resulteerde in een zestal originele gastcolumns en een eervolle vermelding. De uiteindelijke keuze heb ik door loting bepaald (de inzendingen naast elkaar gelegd, van links naar rechts van 1 t/m 6 genummerd en mijn nietsvermoedende echtgenoot in een andere kamer gevraagd een getal te kiezen uit een reeks van 1 t/m 6). Het gekozen nummer hoorde bij de column getiteld ‘’Ik ben gelukkig’’. Dat is natuurlijk zeer toepasselijk, want ook ik ben gelukkig met deze bijna 1000 schrijfsels. Nu dus de gastcolumn, geschreven door ‘’een mama van een dochter van acht maanden en een dochter van acht jaar’’. Omdat ik de jarige Job ben, heb ik het compliment er aan het eind lekker in laten staan, ik ben daar namelijk ook heel gelukkig mee.
Ik ben gelukkig!
Gelukkig dat ik van mijn kinderen mag houden zoals ik dat wil. Dat ik ze dichtbij mij mag houden. Dat mijn jongste nog geen dag, geen uur van mij vandaan hoefde te zijn. Dat ik haar in mijn bed mag laten slapen. Dat ik haar mag borstvoeden tot we er allebei geen zin meer in hebben. Dat ik ook nog helemaal geen zin hoef te hebben om te stoppen met datzelfde borstvoeden. Dat ik haar mag dragen, ook op straat, waar iedereen ons kan zien, in mooie draagdoeken of handige draagzakken. Dat ik met mijn oudste mag praten alsof het een goede vriendin is. Dat ik mijn kinderen niet hoef op te voeden, maar groot mag brengen. Omdat ze geboren zijn met een gezonde sociale instelling.
Ik ben opgelucht.
Omdat mijn kleinste meisje heerlijk naast mij mag slapen, en ik daarmee helemaal geen vuile kindermoordenaar ben. Omdat we allemaal, de meeste ochtenden, uitgeslapen zijn. En als we dat niet zijn, dan later op de dag gewoon nog even mogen gaan slapen, ook na acht maanden en zelfs ook nog langer. Opgelucht omdat ik niet elke ‘witte jas’/huisarts/consultatiebureau-arts/kinderarts zonder meer hoef te volgen in zijn of haar advies, omdat ik weet dat zij ook niet alles weten, en vaak zeker niet over borstvoeding of bijvoeding of samen slapen. Dat ik zelf mag zoeken naar antwoorden op mijn vragen en helemaal zelf de verantwoordelijkheid voor mijn keuzes daarin mag nemen. Ik ben opgelucht omdat ik mijn kinderen niet hoef/heb hoeven te voeren met drab en smurrie. Omdat als we aan tafel zijn, samen, we dat zijn om het samenzijn. En dat niemand hoeft te eten als die daar geen zin in heeft. En dat we mogen eten als we daar wel zin in hebben. Opgelucht omdat ik mag vertrouwen op mijn kinderen, die heel goed zelf kunnen voelen wanneer ze genoeg hebben. Dat ik ze niet hoef te verkopen dat ze van korstjes borstjes krijgen, of stickers, of een extra plakje worst.
Ik ben dankbaar.Dankbaar dat ik mijn kinderen niet hoef te prijzen om normaal sociaal gedrag. Dat ik er van uit mag gaan dat ze zich sociaal gedragen, dat ze willen delen en lief willen zijn voor elkaar en voor ‘hun’ volwassenen. Dat mijn kinderen goed zijn, precies zoals ze zijn. Dat ze mogen uitblinken in hun eigen zijn, en gelukkig niet in een vaardigheid. Dat ik geen (‘natuurlijke’) consequenties hoef te verbinden aan ‘ongewenst gedrag’. Of, beter gezegd, dat een ‘gang’ of een ‘trap’ of een ‘slaapkamer’ geen opvolgingen zijn op boosheid, angst of verdriet, maar ruimtes in een huis. Óns huis, waar we samen in leven en waar we er samen voor moeten zorgen dat we het er goed hebben. Dat ik mijn oudste alleen maar extra hoef te laten weten dat ik van haar houd, als ze eens boos of verdrietig is. Dat ik niet boos hoef te worden als zij daardoor iets doet wat (sociaal, motorisch of cognitief) onhandig is. Dat ik haar gevoelens en nukken mag accepteren, respecteren zelfs, en daaróver mag praten met haar. Dankbaar dat ik fouten mag maken in de omgang met mijn kinderen. En dat ik ze die fouten mag toegeven. En dat ik daarvoor mijn excuses mag maken.
En van wie mag dat allemaal? Van mezelf. En hoe trots ik daar ook op ben, ik moet wel iets toegeven: zonder lui als jij, Gonneke, met blogs en boeken en informatie en websites en zelfs een online magazine over borstvoeding, babybijvoeding en opvoeding of verbondenheid, had ik mezelf dit allemaal niet gegund. Zat ik opgesloten in de rigiditeit van het westerse beeld van omgang met baby’s en kinderen.
Dus ik wil je bedanken voor, en feliciteren met, je 1000ste blog! Op naar de tweeduizend.