Gisteren mocht ik onverwacht spreken voor een groep verpleegkundigen. De spreekster die eigenlijk zou komen was ziek en 24 uur voor de scholing was gepland werd ik gevraagd. Dat was een staaltje van vlotte driewegcommunicatie. De zieke spreekster wachtte niet tot het laatste moment met afzeggen en daardoor kon de organisator nog net op tijd iemand vinden die bereid en in staat was om in zeer korte tijd met een aanhoorbaar verhaal te komen. Gelukkig was het thema een van mijn stokpaardjes (huilen en hechting) en daarover had ik dus materiaal genoeg voorhanden om op tijd een presentatie klaar te hebben.
In mijn verhaal ging ik vooral ook in op het aspect communicatie, wat zowel bij huilen als hechting op de voorgrond treedt. Communicatie was ook het thema van een email die ik kreeg in reactie op een column van mijn hand op borstvoeding.com*. Ondanks de disclaimer (‘’ Nota Bene: Wie de schoen past trekke hem aan. Deze lamentatie is natuurlijk niet bedoeld voor alle zorgverleners die wel weten hoe het werkt en zich daaraan houden.‘’) aan het einde van het stuk, voelde zij zich toch persoonlijk aangesproken en onterecht aangevallen. Wat de ontvanger waarneemt en hoe de ontvanger de boodschap interpreteert is niet altijd wat de zender bedoelde. Communicatie heeft altijd een aspect van emotie en het is altijd tweerichtingsverkeer tussen zender en ontvanger. Zender en ontvanger wisselen dan ook nog al eens van rol.
Communicatie is essentieel in elke vorm van menselijke interactie op micro en macro niveau. Ik heb het er dan ook in mijn stukjes nogal eens over**. Dit hele blog is een poging tot communicatie over voor mij belangrijke onderwerpen. Onderwerpen waarvan ik denk dat ze ook voor andere mensen belangrijk zijn om kennis van te nemen. Onderwerpen die belangrijk zijn om over na te denken en te communiceren. Soms communiceer ik door enkel pure informatie door te geven, andere keren door bij die informatie ook duidelijk mijn eigen mening te formuleren. Dat is allebei toch min of meer eenrichtingsverkeer. Ik zend uit en hoop dat er ontvangers zijn die het opvangen en consumeren. Liever heb ik twee- of meer-richtingsverkeer in mijn communicatie. Dat probeer ik dan te veroorzaken door mijn stukjes zo te schrijven dat zij prikkelen tot reactie. Ik doe dat bijvoorbeeld door de informatie en mijn menig erover in een humoristische vorm te gieten. Die humor kan mild zijn of scherper in de vorm van sarcasme, satire of parodie. De aard van de ontvanger bepaalt wie waarop en hoe reageert.
Onder deze stukjes staat altijd de mogelijkheid tot reageren. Ik wil iedereen aanmoedigen van die mogelijkheid gebruik te maken. Communiceer! Geef je mening. Geef liefst je ongezouten mening. Blijf wetenschappelijk of gebruik de emotie die het stukje opwekte als basis voor je communicatie, maar wees duidelijk. Wie niet hier wil reageren kan ook via de Facebook vermelding reageren en daar een discussie op gang brengen. Mij maakt het niet uit, zolang er maar gecommuniceerd wordt.
Hieronder alvast wat brandstof voor communicatie:
van Veldhuizen_Staas CGA: Over het huilen van baby's. Gepubliceerd online
van Veldhuizen_Staas CGA: Psychologische modellen en hun invloed op borstvoeding en ouderschap. Gepubliceerd online
Eurolac Flits! met label huilen, hechting. Deze links leiden naar lijsten met bijdragen met deze labels. Klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
**) Eurolac Flits! met zoekterm communicatie. Deze link leidt naar een lijst met bijdragen met deze zoekterm. Klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
*) Tragikomedie, eerder verschenen als Eurolac Flits!